Úrval - 01.09.1974, Side 122

120
ÚRVAL
andi inn yfir ströndina og á ísn-
um liggja þúsundir sela og sóla sig
eftir vetrarmyrkrið. ísinn er þak-
inn af sel, svo langt sem séð verð-
ur.
Fuglar koma héðan og þaðan,
heilir flekkir af æðarfugli, álku,
langvíu og teistu vagga sér í vök-
unum eins og litlir bátar. Stund-
um klífum við fjöll og lötum okk-
ur í hreindýramosanum, sem nú er
kominn fram undan snjónum. Lítil
melasól og sóleyjar, sem byrjuðu
að vaxa þegar undir snjónum,
standa nú í blóma Fram undan
okkur er fuglabjarg, þar sem kven-
fuglinn situr hnarreistur á hreiðr-
um og ungar út í hverri einustu
sprungu og hverri einustu snös.
Þar er næstum helgur friður yfir
þessu fjalli. Fullir umhyggju og til-
hlökkunar búa foreldrarnir sig
undir að taka á móti því nýja lífi,
sem er að líta dagsins ljós.
VAKIRNAR Á ÍSNUM verða sí-
fellt stærri. Svo hverfur ískakan
allt í einu eins og hún leggur sig
til vesturs. Vindáttin verður suð-
læg og flóinn hreinsast á einum
degi, svo siórinn liggur eins og áð-
ur var, dimmblár fyrir framan
okkur.
Einn morguninn heyrum við í
skipsflautu utan af flóanum. Það
er litla, norska skipið, sem flutti
okkur hinCTað fyrir einu ári. Eg er
í senn glöð og dapur yfir. að eiga
nú að fara heim.
Mótorbáturinn kemur skellandi
heim undir kofann. og sjómenn-
irnir hiálpa okkur að fjötra kof-
ann niður, svo stormarnir hrífi
hann ekki með sér. Konurnar um
borð faðma mig hlýtt og móður-
lega. Spurningunum rignir svoleið-
is yfir okkur, að við heyrum ekki
einu sinni helminginn af þeim. Vél-
in fer í gang, og skipið sígur af
stað út flóann. Kofinn okkar verð-
ur minni og minni. Farþegarnir
mæna á okkur, eins og dolfallnir
yfir að okkur skuli geta þótt vænt
um þetta land, eyðilegt, ófrjótt, af-
skekkt og yfirgefið.
Mig langar að segja þeim, að
það kosti meira en skipsfarmiða að
finna leyndardóm heimskautanna.
Það verður að þreyja af myrkur
og storma vetrarnæturinnar og
læra að losa sig við hroka mann-
félagsins. Það er nauðsynlegt að
sjá náttúruna stirðna og deyja til
þess að skilja, hvað það er að lifa.
Endurkoma ljóssins, flakk íssins,
miskunnarlaus lög náttúrunnar,
sem gilda jafnt fyrir mannfólkið
sem annað líf — allt er þetta hluti
af þeim leyndardómi, sem liggur
bak við fegurð og töfra heim-
skautasvæðanna.
Það er einkennilegt að setjast til
borðs í skipssalnum og handfjatla
sósur og krydd. Maturinn smakk-
ast ekki eins og hann gerði áður.
Ge?nt mér við borðið situr Björ-
nes, gamall Svalbarðaveiðimaður, í
slitnum, bláum nankinsfötum.
Hann heldur á vænum bita af
þurrkuðu selkjöti og spænir það í
sig með veiðihnífnum sínum. Sós-
urnar mættu fara út í hafsauga
hans veena — hinir farþegarnir
ekki síður. Hann lítur ekki upp, en
það er eins og hann finni. að við
Hermann horfum á hann. Án orða