Úrval - 01.09.1974, Side 125

ÞEGAR VIÐ FÓRUM AÐ LÆRA AÐ DANSA
123
Mér hefði ekki orðið ver við,
þótt ég hefði fengið hnefahögg fyr-
ir bringspalirnar.
Næsta kvöld héldum við til dans-
skólans. Allt var fullt af konum.
Þær sperrtu sig og þöndu út brjóst-
in. Augu þeirra glömpuðu og þær
veifuðu ástleitnar hver til annarrar
og til karlmannanna líka, meðan
þær streymdu inn á parkettgólfið
í glæsilegum danssalnum. Karlarn-
ir reyndu að láta lítið fara fyrir
sér, þegar þeir laumuðust inn í
salinn og horfðu niður í gólfið.
Þeir voru eins og refsifangar í
fangelsisgarði.
„Ó, hvað þetta er gaman," tístu
frúrnar allar í kór.
,,Nú, þú hefur líka látið til leið-
ast,“ sögðu karlmennirnir.
Danslistinni og mér hefur aldrei
komið sérlega vel saman. Foreldrar
mínir voru mjög á móti dansi, þeg-
ar ég var barn. Þeir voru iíka á
móti spilum, áfengi, tóbaki, kvik-
myndum og jassmúsík, svo það var
ekki fyrr en ég var 19 ára, að ég
vogaði . mér að stíga inn yfir
þröskuldinn á dansskóla. Og ég
steig jafnskjótt út yfir hann aftur,
þegar mér var sagt, að ég ætti að
dansa við karlmann sem þar var
inni. „Andskotakornið að ég geri
það,“ sagði ég. Þarna getið þið séð,
hve djúpt ég var sokkinn. Eg var
farinn að bölva og nærri farinn að
dansa, áður en ég var fullra tutt-
ugu ára.
í annað skipti ákvað ég að ná
tökum á þessari list og lét skrá
mig í dansskóla. Eg lærði tvö spor,
..box step“ og „twinkle", sem er
fólgið í því að maður gengur út á
hlið svolítinn spöl eins og krabbi,
og slengir svo öðrum fætinum aft-
ur fyrir hinn. Þar með voru hæfi-
leikar mínir í þessa átt teygðir til
hins ýtrasta.
„Velkomin í dansskóla Frede
Smarths," hrópaði allt í einu mynd
arlegur maður ofan af palli úti í
horni. „Myndið nú þrjá stóra hringi
og takið hvert í annars hendur."
Eftir japl og jaml og fuður grip-
um við hin feimnu dansljón í
svitarakar hendur ljónynjanna.
„Fyrsti dansinn er samba og hann
er dansaður svo,na,“ sagði Smarth.
Svo greip hann ákaflega kunnáttu^
samlega um nettu konuna sína.
„Grunnsporið er svona, samba,
samba, samba, samba.“ Með sveigi-
um og beygjum þutu herra og frú
Smarth fram og aftur um litla pall-
inn. Það, sem þau gerðu, var hrein
lega ógerningur að leika eftir.
En áður en langt um leið hafði
herra Smarth þó lánazt að koma
okkur til að stjákla fram og til
baka í krampakenndri eftirh'kingu
af sambasporinu. Allir gerðu sitt
bezta, hrukkuðu ennin og drógu
djúpt andann. Við hjónin vorum
alls ekki miög slæm. Eg brosti til
hennar og hún brosti á móti.
„Fínt, fínt!“ hrópaði Smarth og
stöðvaði tónlistina. Allir flissuðu
taugaóstyrkir. En svo sagði mann-
skrattinn: „Skiptið nú um dansfé-
laga! Allar konurnar eiga að standa
kyrrar. og herrarnir eiga að dansa
við dömuna, sem er hægra megin
við þá.“
Skipta um dansfélaga? Yfirgefa
elsku, litlu konurnar okkar, mið-
punkt tilverunnar? Lét Nói kann-