Úrval - 01.01.1976, Síða 52

50
ÚRVAL
Margur I manns líki Hati þig öflgir,
moldvörpuandi hatur er þér búið
sig einn sénan fær — æ af heimskum hölum —
hann sér ekki lengra! með þessu móti sjá
Nærsýnni skepnu þeir sér duga
nærri það stendur sýnist þér smærra menn að fá með sérí fylgi.
því sjálf er hún nær. Magnlítinn sá ég
margan heigul
En hún óttast þó vega hvar hann vissi
það ytra hrærist, vörn fyrir litla,
á sig áður rak hún! og yfir saklausum
Og hvað flestir gjöra sigri hrósa
gjörir hún eins að afl hann hafði
svo viti aðrir til illverka.
hún ei vitlaus sé. Ef hann aðein vissi
Hægast er öðrum að enginn mundi
að herma eftir hefnda á hendur sér
í vættkis verðu. efti'" hinn leita, —
Það hún gjörir, hrósar margur hins vegar
og gjörir þú ei sama þeim hatar sjálfur,
hún hyggur þú getir ei gjört það. ef hann þann vinsælan veit!
Og þó alheims eðli þér eins væri kunnugt sem henni samþykkta heimskan, heimskan hún þig telur því henni er kunnug engin æðri vizka. Eru enn fleiri, sem ekki lofa lastaða lýðnum af heimskum. Heimskan vita þeir I veröldu drottnar og hræðast það öflgast er allra.
Því var Sæmundur
Moldvörpu andinn mun þér ei unna óttist hann þig eigi, Gagns hann sér leitar, en gagns hann ei væntir af manni sem máttlausam hyggur. á sinni jarðreisu oft I urð hrakinn út úr götu, því hann batt eigi bagga sína sömu hnútum og samferðamenn.