Úrval - 01.01.1976, Blaðsíða 104

102
ÚRVAL
hann. ,,Mér er fjandans sama hvaða álit
þú hefur á mér sem Harry S. Truman,
en mér er ekki sama hvernig þú kemur
fram við mig sem forseta Bandaríkjanna,
því það er ég þó fjandakornið!”
MacArthur sagðist ætla að vera kominn
með hermenn sina heim fyrir jól. En hann
hefur víst líka gleymt að ráðfæra sig við
kínverjana, því það var akkúrat á jólun-
um, sem þeir iétu til skarar skríða.
Þeir gerðu okkur lifið fjarskalegá leitt.
Auðvitað gaf MacArthur út þá yfirlýsingu,
að við hefðum getað unnið, ef ég hefði
leyft honum að fara sínu fram.
Það munaði minnstu, að við töpuðum
I Kóreu, en við löfðum, og loks gátum
við látið áttunda herinn gera gagnárás.
Hægt,*og með miklum erfiðismunum og
griðarlegu mannfalli þumlunguðum við
okkur upp eftir Kóreuskaganum, og svo
var að sjá, sem hillti undir vopnahlé.
Ég fór fram á vopnahlésviðræður gegnum
Sameinuðu þjóðirnar. En þrátt fyrir marg-
ítrekuð fyrirmæli MacArthurs um að tala
við mig fyrst, hélt hann uppteknum hætti
að tala við alla nema mig. Hann gaf
I skyn, að hann ætlaði að snúa sér að
meginlandi Kína og gera loftárásir á iðn-
aðarmiðstöðvar landsins. Ég gat ekki
lengur þolað þessa öhlýðni. Hefði ég
gert það, hefði ég látið borgaralega
stjórnun hersins, sem á að vera í höndum
ríkisstjórnarinnar, I hendur hernum, og
það ætlaði ég ekki að gera.
En ég gerði það ekki með glöðu geði
að reka MacArthur. Hans vandamál var
það, að geta aldrei skilið, að það var
ekki Harry S. Truman, sem hann var að
berjast við. Það var forseti Bandarikjanna.
Honum fannst það koma nákvæmlega út
á eitt, skipta engu máli, hvað snerti
stjórnarskrána okkar.
Að vísu lenti ég skömmu seinna upp
á kant við stjórnarskrána sjálfur, þegar ég
ætlaði að láta herinn yfirtaka stálbræðsl-
urnar I vinnudeilum. Ég taidi, að það
myndi spilla fyrir okkur í Kóreu, ef þeim
yrði lokað. Nú, hæstiréttur sagði, að ég
hefði engan stjórnarskrárlegan rétt til að
gera þetta, og ég varð að beygja mig
eins og aðrir. Stríð eða strið ekki,
stjórnarskráin stendur við sitt. Og þannig
á það líka að vera. Lögin eru fyrir alla
I þessu landi.
Annað vandamál mitt var Joseph
McCarthy. Auðvitað réðist ég á þetta
mislukkaðasta eintak skaparans hvenær,
sem ég fékk tækifæri til. Ég mátti til.
Hann sagði, að I stjórn minni væru
karlar og konur með munn svikarans.
Sannleikurinn er sá, að ef maður lætur
svona niðurrifsraddir leika lausum hala,
getur lýðveldið ekki staðist. Ég varð að
þagga niður I þessari eiturtungu, en hvar
átti uppskurðurinn að fara fram? Jú,
Boston. Þar var McCarthy alltaf vinsæll.
Og þegar ég gekk inn í Sinfóníuhöll-
ina um kvöldið, get ég með sanni sagt, að
ég var undir það búinn að gefa ærlegan
konsert. „Kommúnismi,” sagði ég, ,,er
ógnun, sem við verðum öll að vera á
varðbergi gegn, en hún má aldrei koma
okkur til að efast hvoru um annað.
Séu kommúnistar I ráðuneyti mínu,
verður þeim fleygt þaðan út jafnskjótt
og upp kemst. En þeim verður ekki
fleygt út nema að undangenginni lög-
legri rannsókn né án þess að fullnægjandi
sannanir liggi fyrir. Þvl það veit guð, að
ég trúi á mannréttindayfirlýsingu stjórn-
arskrár Bandaríkjanna!”
Ég skal segja ykkur það, að þetta er
mikilfenglegt land, byggt stórbrotnu fóki.
Hafið þið gert ykkur Ijóst, að þetta er eina
þjóðin, sem nokkurn tlma I mannkyns-