Úrval - 01.01.1976, Síða 74

72
ÚRVAL
daginn. En við urðum að haga okkur
öðru vísi, þegar dætur okkar, tvær ákváðu
að fara í unglingaklúbbinn eitt kvöldið.
Þegar ég sagðist myndu taka þær upp við
útidyrnar, útskýrðu þær ákafar að það væri
ekki nauðsynlegt, vegna þess að þær
fengju ferð heim með Benna eða Bensa,
eða eitthvað þvílíkt hljómaði nafn herr-
ans, og meira en fornafnið mundu þær
alls ekki. ,,En það er allt í lagi, hann
er frá góðri fjölskyldu. Systir hans er
hjúkrunarkona! ”
Ég ákvað nú samt að treysta ekki alveg
á þetta og þessvegna gerði ég smá
áætlun. Nokkru áður en kiúbbnum var
lokað, keyrði ég þangað en drap á vélinni
nokkrum húsum utar og renndi mér svo
upp að dyrunum, hljóðlaust eins og vel
smurður draugur. Eins og hendi væri veif-
að voru þær komnar upp í aftursætið
og heimtuðu áð ég æki af stað.
Þessi afneitun barnanna okkar á foreldr-
um sínum getur farið í taugarnar á okkur,
en kænska þeirra í þeSsu sambandi getur
oft gert okkur höggdofa. Kvöld eitt þegar
við vorum að aka Tomma syni okkar heim
úr glímutíma, ákváðum við að borða úti,
1 stað þess að elda kvöldmat heima, og
af því að Tommi hafði um tíma unnið á
matstofu, sem við áttum leið framhjá
ætluðum við auðvitað inn þar.
,,Við getum ekki farið þangað,” kvein-
aði hann. „Strákarnir eru allir þar.
Komum heldur eitthvað annað.”
Smá fyrirlestur um, að það væri rétt
af honum að styðja fyrrverandi atvinnu-
veitanda sinn stoðaði ekkert. Við sátum
við okkar keip og afneituðum að sitja úti
í köldum bílnum og éta hamborgarana,
sem hann bauðst til að færa okkur.
,,AUt í lagi,” sagði hann í uppgjöf.
,,Gefið mér smá forskot.” Hann þaut
yfir bilastæðið og hvarf innfyrir. Við
fylgdum rólega á eftir honum, brostum að
viðkvæmni hans og ákváðum að láta bera
eins iítið á okkur og hægt væri.
Er við lukum upp dyrunum mætti okk-
ur kalt augnaráð sonar okkar. Hann var
með pappírshúfu á höfðinu og pöntunar-
bók í hendinni. Hann virti okkur fyrir sér
fra hvirfli til ilja og sagði svo kurteislega:
,,Má ég taka pöntun yðar?”
Þó er, að því er virðist, verst ef okkur
kemur til hugar að kannski langaði okkur
að njóta félagsskapar þeirra. Um langan
tíma hefur því setið við það sama.
Hverri uppástungu til upplyftingar og
skemmtunar er tekið með því að yppta
öxlum og þessari leiðiniegu spurningu:
,,VERÐUM VIÐ aðfara?”
Það var föstudagskvöld fyrir skömmu,
að eiginmaður minn fór að tala um 100
ára afmælishátíð í nærliggjandi bæ, með
gamaldags búningum, siðum og skrúð-
göngu. ,,Það verður bæði gaman og fræð-
andi,” sagði hann. ,,Ef veðrið verður gott
tökum við með okkur nesti og eyðum
deginum þar og skemmtum okkur."
Hann þagði andartak og sagði svo ákafur:
,,Við skulum gera þetta. Að gera hlutina
saman auðveldar okkur að þekkjast.”
Laugardagurinn reis, bjartur og fagur,
en Tommi minnti okkur á, að hann hefði
lofað að gæta garðs nágrannanna, og hann
gæti varla látið hann vera í reiðileysi
ahan daginn.
Anna gat heldur ekki farið. Hún var
með hár, sem stöðugt var verið að þvo, var
nýþvegið eða þarfnaðist þvottar. Hún
verður taugaóstyrk og ergileg, ef hún
fer lengra en 15 metra frá vaskinum.
Magga bað um að fá að vera afsökuð.
Fyrir sex mánuðum hafði körfuboltahetja
sagst myndu hringja til hennar einhvern
daginn, og hún vildi ekki vera utan
seilingar símans.