Úrval - 01.01.1976, Qupperneq 127

125
Þær voru ekki bara að slúðra. Þær voru
að skilgreina mæla og karrna sinn eigin
heim.
Fyrir margar vestrænar konur hefur
síminn, kaffiþambið, sálfræðingurinn eða
kaffistofa fyrirtækisins komið í staðinn
fyrir sameiginlegu þvottána eða. jafnvel
saumaklúbbinn. Þörf konunnar til að
deila leyndarmálum slnum með öðrum
er jöfn um allan heiminn. Við staðfest-
um raunveruleikann með þvl að gera
aðra að þátttakendum í honum. En
hvers vegna höldum við ákveðnum smá-
atriðum eftir — hinni undandráttar-
lausu frásögn — aðeins handa kvenna-
eyrum, fremur en karlmanna — þó
við ella eigum þó nánust samskipti við
þá um ævina?
Samkvæmt því sem Simone de Beauvoir
segir, skiptast karlmenn á skoðunum
,,með hugmyndum og persónulegum
áhugamálum, en konur, sem eru bundnar
við sitt almenna, kvenlega hlutskipti,
skiptast á leyndarmálum og uppskrift-
um.” Þetta kann að hafa átt við meiri-
hlutann árið 1950, en það er áberandi
minna satt núna. Það er sennilega rétt,
að konur — vegna reynslu sinnar og
uppeldis — hafi tilhneigingu til að halda
samræðum slnum um hlutlæg efni,
fremur en óhlutlæg. En mikill fjöldi
kvenna hefur haldið innreið sína 1 raðir
launafólks og inn t heim hugmynd-
anna. Þær — eins og karlar — hafa
áætlanit, markmið og kvaðir, sem gagn-
taka þær og vekja eldlegan áhuga. Þær
eru farnar að skilja sjálfstæði sitt og vita,
að þær eru kvenfólk, ekki bara ómerkileg-
ar kvenverur.
Samt skiptumst við enn á „leyndar-
málum og uppskriftum”, gjarnan við þær
sömu konur og við rökræðum við um
skoðanir okkar og hugmyndir. (Ég neita
að trúa, að það sé heimskulegt að skiptast
á uppskriftum. Túnfisksalat er að minnsta
kosti jafn áþreifanlegt og hlutabréf.)
Við spjöllum um föt, matarkúra, snyrti-
vörur, getnaðarvarnir, og um börn okkar
og eiginmenn. Við berum saman líkam-
ieg og sálræn einkenni. Við töluin um
okkar mestu hjartans mál. Við „segjum
frá.”
Það liggur 1 augum uppi, að konur,
sem eru líffræðilegar systur, neyðast til
að deila með öðrum konum þeirri reynslu
sem er sérstæð fyrir þeirra kyn. Þegar ég
var ófrísk í fyrsta sinn, og átti heima
fjarri fjölskyldu og vinum á afskekktum
úkjálka t Norður-Afríku, langaði mig
ákaft til að ræða ýmislegt smálegt við
aðrar konur, konur með líkama sem hafði
reynslu af þeim listum, sem ég átti
ólærðar. Nágrannar mínir, arabakonurnar
sem höfðu ekki látið á sér sjá nein merki þess
að þær vildu umgangast mig áður en ég
varð ófrísk, komu nú hver af annarri,
er tíðindin spurðust út, og færðu mér
gjafir. Ég gat skipst á við þær skoðunum,
þótt stundum væri aðeins með bend-
ingum, betur en við lækninn minn,
sem var karlkyns og hafði stundað nám
1 Bandaríkjunum — og jafnvel betur en
við manninn minn. Ég þurfti á umhyggju
kvennanna að halda. Ég var, í fyrsta
sinn á ævinní, óþolinmóð yfir karlmanna-
spjalli, þótti það of harðneskjulegt og
ófágað.
Svona kvennasambönd eru að því er
virðist aðeins góð og indæl, en þau eru
ekki alveg hættulaus. Konur, sem eru
samsærismenn þínir meðan á óléttunni
stendur, hanga stundum of lengi eftir
að barnið er fætt. Ung móðir fær stund-
um meira en nóg af ráðleggingum og
visku eldri kvenna. Hún kann að halda
áfram að leita eftir ráðum, þegar henni