Goðasteinn - 01.09.1971, Qupperneq 23

Hjartardóttur, sem ættuð var undan Eyjafjöllum. Á Núpum var
bróðir Sigmundar, Sveinn Þorsteinsson prófentukarl, eins og kallað
var. Hann var búinn að vera blindur, þegar ég sex ára kom þang-
að, og hafði því aldrei séð mig en þótti því meira vænt um mig.
Hann lét heldur ekki á sér standa eftir andlátið, er sjónin hafði
skýrzt, að faðma mig að sér og var síðasta kveðja hans. Guð
blessi hann.
U'm ferðina austur man ég það, að við Jón máttum aldrei sleppa
dælunni, því skútan lak gífurlega, en svefninn sótti fast á, því lítið
var víst sofið meðan á því stóð að koma bátnum á flot.
Ég man eftir því, að við fórum inn yfir Hleinina við Hvanney,
og snerist báturinn á öldu í hálfhring, þó segja mætti, að sjór væri
ládauður. Þetta kom til tals, er við komum í land í Höfn, og man
ég, hvað Gissur varð sár við Valdór að hafa villzt yfir Hleinina.
Árið eftir fór ég vinnumaður að Rauðabergi í Fljótshverfi og
kom þá beint frá sjóróðri úr Járngerðastaðahverfi í Grindavík.
Þar var formaður Sæmundur Níelsson, mikill sjósóknari. Hann
hafði mig frdmámann á skipinu og þótti mér það upphefð og gam-
an að glíma við skipið í lendingunni. Þá var lítið um bryggjur.
Ég fer nú að slá botninn í þetta rabb og bið þig afsökunar á
samsetningnum. Ég hef verið svo upptekinn síðan ég kom frá Nes-
kaupstað í október, að ég hefi ekkert getað nema sofa og vinna.
Má það heita kjánalegt af karli á áttræðisaldri.
Jæja, frændi minn. Hér læt ég staðar numið og bið þig að fyrir-
gefa þetta sundurlausa og illa samansetta hjal. Vertu blessaður og
sæll. Guð gefi þér og þínum gæfuríkt sumar. Þinn einl.
Sveinn Jónsson.
Goðasteinn
21