Úrval - 01.10.1976, Blaðsíða 53

VA TN FUNDID Á ,, DULARFULLAN’ ’ HÁ TT
51
var talin á að leggja til bortæki, og í
apríl 1950 var vatn tekið að streyma
upp úr öllum þrem borholunum. Úr
einni þeirra fengust næstum 300.000
lítrar á dag.
,,Fundur vatns með slíkri aðferð er
dularsálfræðilegt fyrirbrigði, yfirskil-
vitlegt,” segir Karlis Osis hjá Banda-
ríska sálarrannsóknafélaginu. Hann
segir, að þetta beri árangur, vegna
þess að mannlegar verur skynji
ósjálfrátt ýmislegt, sem er utan við
venjulega skynjun, kannski með
hjálp þess 75% heilaorkunnar, sem
virðist alveg ónotuð í daglegu lífi.
Sumt af þessari vitneskju, sem er
hulin djúpt í huga mannsins, kann
að síast á óbeinan hátt inn í vitund-
ina vegna minni háttar líkamlegra
breytinga, sem lýsa sér meðal annars í
vöðvahreyfingum og hreyfingum
vatnsleitargreina.
Félag bandarískra vatnsleitar-
manna, en í því eru samtals 1400
félagar af öllum mögulegum stéttum
svo sem kennarar, bændur, læknar og
húsmæður, heldur ársþing sitt í
september ár hvert í aðalbækistöðv-
um sínum í bænum Danville í Ver-
montfylki. I íyrrahaust gerðum við
þar athugun og spurðum Bob Ater,
„vatnsleitargaldrakarl” í Mainefylki
hvort hann gæti fundið uppsprettu
heima á Danville. Hann sagði okkur
að gera uppdrátt af landareigninni
í stórum dráttum og teikna inn á
hann allar byggingar, sem þar væri
að finna. Þegar við sýndum honum
uppdráttinn, spurði hann: ,,En hvað
um þennan gamla grunn þarna yfir
frá?” Sem snoggvast héldum við,
að honum hlyti að hafa skjátlast,
en svo minntumst við steinsteyptrar
plötu, sem var hulin gróðri, en þar
hafði staðið bílskúr fyrir 30 ámm.
Við bættum þessum húsgmnni því
inn á uppdráttinn.
Ater greip blýant, sem hann sagði,
að hann notaði sem vatnsleitartæki
í þetta skipti. Hann hélt honum yfir
uppdrættinum. Síðanseig hönd hans
niður á við, og hann teiknaði snyrti-
legan, lítinn hring á kortið —
einmitt þar sem bmnnurinn okkar
er.
Svo varð hann hugsi og bætti við:
,,Það virðist eitthvað koma út úr
þessu húsi þarna yfir frá.” Hann
teiknaði hlykkjótta línu frá öðmm
enda hússins okkar, eftir akstígnum
og út á garðflötina. Við störðum
vantrúuð á hann. Það var einmitt
þarna, sem við höfðum skilið garð-
slönguna eftir — og einmitt þarna
sem við fundum hana, þegar við
snémm heim aftur tveim dögum
síðar.
★
,,Ég er í megrun og hef ekkert misst nema góða skapið.”
K. F.