Úrval - 01.10.1976, Síða 115

Á FERD MEÐ KALLA
113
með miklu laufi. Ég snyrti greinar-
endana vel og yddaði loks endann
þar sem ég hafði skorið hann frá,
gekk síðan að rósömum forföður
risanna og stakk litla pílviðnum í
jörðina svo að laufin lágu að hrukk-
óttum rauðaviðarberkinum. Svo
blístraði ég á Kalla og hann brást svo
sem vinsamlega við. Ég gerði mér
sérstakt far um að horfa ekki á hann.
Hann hljóp stefnulaust til og frá þar
til hann sá pílviðinn, sem greinilega
kom honum á óvart. Hann þefaði
varlega af nýafskornum teinungnum
og laufum hans. Síðan tók hann mið,
mátaði nokkrar stöður til þess að
finna rétta afstöðu og færi — svo lét
hann skotið ríða.
Ég á erfitt með að skrifa um
heimaslóðir mínar, Norður-Kali-
forníu. Það hefði átt að vera auðveld-
ast, því ég þekki þessa ræmu
meðfram Kyrrahafinu betur en nokk-
urn annan skika heims. En ég finn að
ekki bara eitt heldur margt hefur
lagst hvað yfír annað þangað til allt er
orðið óljóst. Það sem það er er það
skrumskælt af minningunum um
hvað það var og hvað kom fyrir mig
þar, allt saman undið og snúið svo að
mér er ómögulegt að vera hlutlægur.
Þar sem fíögurra akreina þjóðvegur
kraumar af bílaumferð man ég
eftir þröngum, bugðóttum fjalla-
slóða þar sem skógarækin ein voru á
ferðinni, dregin af jafnlyndum múl-
dýrum. Mjúkur klukknakliður boð-
aði komu þeirra. Þetta var duggunar-
lítið þorp, búðin undir tré og
járnsmiðja og bekkur fyrir framan til
að sitja á og hlusta á hamarinn
klappa steðjann. Nú dreifast lítil hús
langar leiðir í allar áttir, öll eins,
sérstaklega af því þau reyna að vera
hvert öðru ólíkt.
Brottför mfn þaðan var flótti. En ég
gerði eitt sem var hefðbundið og
rómantískt áður en ég fór þaðan. Ég
ók upp á Fremonts Peak, hæsta
tindinn á stóru svæði. Ég klöngraðist
upp grýttan stiginn upp á blágnýp-
una. Af þessum tindi má sjá yfír allar
mínar bernskustöðvar. Ég minntist
þess að einu sinni, á því æskuskeiði
sem mest snýst um dauðann, vildi ég
láta jarðsetja mig á þessum tindi þar
sem ég gæti án augna séð allt það
sem ég þekkti og unni, því í þá daga
var enginn heimur handan við
fíöllin. Ég minntist þess hve mikið
hjartans mál mér var þetta. Það er
skrýtið og kannski heppilegt að þegar
stundin nálgast minkar áhugi manns,
jafnhliða því að dauðinn verður
staðreynd fremur en eitthvað dulúð-
ugt. Hér á þessum háu klettum
lagaðist hugarástand mitt. Kalli hafði
kannað svæðið að vild og sat nú við
fætur mér, eyrun blaktandi eins og
þvottur á snúru.
,,Ég skal segja þér, Kalli minn, að
þarna niðri, í þessum litla dal, veiddi
ég silung með nafna þínum, Kalla
frænda. Og þarna — sjáðu hvert ég
bendi — skaut mamma villikött.
Beint þarna niðri, um sextíu kíló-
metra héðan, var gamli bærinn okkar
— reglulega hungurhola. Sérðu