Úrval - 01.10.1976, Blaðsíða 58

56
ÚRVAL
enda. Það kváðu við gífurleg fagnað-
arlæti. Og á næsta augnabliki var
Tucker farinn að ýta mér, 26 ára
unglingi frá Brooklyn, fram á sviðið
og ætlaðist til þess, að nú tæki ég
einn á móti fagnaðarlátunum.
Þannig kynntist ég manninum,
sem helstu gagnrýnendur fóru brátt
að kalla ,,hinn ameríska Caruso” og
tímaritið ,,Time” útnefndi sem
,,mesta tenór heimsins”. í næstum
30 ár, allt þar til hann dó 8.
janúar árið 1975, 61 árs gamall, var
Tucker einn helsti óperusöngvari
heimsins. Hann söng í 715 sýningum
hjá Metropolitanóperunni í samtals
30 aðalhlutverkum.
Ég naut þeirra sérréttinda að
syngja í yfír 200 sýningum með
Richard, að eiga hann sem einn af
mínum bestu vinum og uppgötva æ
ofan í æ í hverju mikilleiki hans
var fólginn, en það var opinþert
leyndarmál. Auðvitað hafði hann til
að bera þessa sjaldgæfu, gullnu
flauelsmjúku rödd, sem hljómaði
eins og hann væri „nýstiginn í land
af skipi frá Napólí”, eins og einn
blaðamaðurinn komst að orði. Það
stóð ekki á honum að samþykkja,
að hann væri stórkostlegur söngvari,
og því áleit margt fólk að hann væri
hrokafullur. En við, sem þekktum
Richard, vissum vel, að hann yar ekki
haldinn neinni hégómagirni. Það var
aðeins eitt, sem hann hafði að leiðar-
ljósi, og um það var hann algerlega
viss. Hann trúði því, að rödd hans og
tækifærih sem hann fékk og gerðu
hann frægan, væru gjafir komnar
beint frá guði. „Hvernig hefði
maður af mínu tagi annars átt að ná
svona langt?” spurði hann hugsandi
á svipinn. Hann áleit, að honum
hefði aðeins verið trúað fyrir þessum
hæfileikum og að honum bæri að
deila þeim með eins mörgun og unnt
væri.
UMHYGGJUSAMUR UM ANN-
ARRA HAG.
Þetta skýrir það, hvers vegna
Richard Tucker steig aldrei fram á
sviðið án þess að gera sitt allra besta.
Og það skýrir það einnig, hvers vegna
ég, sem var sex árum yngri og hafði
stundum tilhneigingu til þess að taka
mér hlutina einum of létt, hefði ekki
getað eignast betri starfsfélaga. Ég
bar fram kvörtun við hann nokkru
fyrir dauða hans: ,,Dick, hvers vegna
þurfum við að syngja svo mörg erfið
lög á þeim hljómleikum, sem við
komum fram á báðir tveir?” spurði
ég hann. „Hvers vegna höfum við
ekki svolítið auðveldari iög á söng-
skránni?”
,,Bob,” svaraði hann, ,,fólk kem-
ur ekki til þess að heyra miklar
óperustjörnur söngla auðveld lög
fremur en það fer á knattspyrnu-
leiki til þess eins að sjá leikmennina
leika sér að því að sparka boltanum
rólega á milli sín án þess að reyna að
setja mark!”
Of margir listamenn álíta, að
heimurinn sé þeim svo stórskuldugur ,
að þeim leyfist að vera duttlunga-
fullir, tillitslausir og yfirleitt and-