Úrval - 01.10.1976, Blaðsíða 102

100
URVAL
geislum Drottningar Heimsins og
pabbi spurði mig hvers vegna, fannst
mér hann ekki með öllum mjalla að
sjá það ekki. Auðvitað veit ég núna
að hún var múshærð með freknur á
nefinu og hrjúf hné, með rödd eins
og leðurblaka og ásthita skírmslisins,
en þá varpaði hún ljóma sínum á
umhverfið og mig. Mér fannst Mont-
ana eitt dýrðarinnar sjónarspil. Land-
ið er auðugt af grasi og litum, og
fjöllin eru af þeirri gerð sem ég
myndi skapa ef fjöll væm einhvern
tíma á dagskrá hjá mér. Montana er í
mínum augum það sem lítill strákur
myndi halda að Texas væri af því að
heyra lýsingar texana. Hérna heyrði
ég í fyrsta sinn á ferðinni ákveðinn
landshreim í málinu óafbakaðan af
sjónvarpi, hægan og hlýjan hreim.
Mérfannst sem óðagot Ameríku væri
ekki til í Montana. Fólkið virtist ekki
óttast skuggana í John Birch Society-
skilningi. Ró fjallanna og ávalar
öldur graslendisins höfðu síast inn í
íbúana. Það var veiðitími þegar ég ók
gegnum ríkið. Mennirnir sem ég
talaði við virtust ekki snortnir af slátr-
unarhugmynd veiðirímans heldur
vom þeir einfaldlega að ná sér í mat.
Enn getur þetta verið séð með augum
ástarinnar, en mér virtist líka að
þorgirnar væm staðir til að búa í en
ekki greni taugatrekkingsins. Fólkið
hafði ríma til þess í störfum sínum að
iðka hina deyjandi íþrótt nágranna-
kunningsskaparins.
Ég stóð sjálfan mig að því að þjóta
ekki í gegnum borgirnar til þess að
ljúka þeim af. Ég komst meira að
segja að því að ég þurfti að kaupa
ýmislegt til að tefja tímann. í Bill-
ings keypti ég hatt, í Livingstone
jakka, í Butte riffil sem ég þurfti
ekkert sérstaklega á að halda, Rem-
ington 222, notaðan en mjög vel með
farinn. Svo fann ég kíki á hann sem
ég varð að kaupa, og beið meðan
hann var settur á riffilinn og á meðan
kynntist ég öllum í búðinni og öllum
sem komu inn. Með vopnið í skrúf-
stykki og hamarinn liggjandi á borð-
inu stilltum við kíkinn á reykháf
í þriggja húsaraða fjarlægð og seinna,
þegar ég fór að skjóta úr litla riffl-
inum fann ég enga ástæðu til þess að
breytastillingunni. Ég notaði mestan
part morgunsins til þess arna, aðal-
lega af því mig langaði ekki til að
fara. En ég sé, að ást verður ekki með
orðum lýst fremur en venjulega.
Montana hafði heillað mig. Hún er
ljómi og ylur. Ef þar væri sjávar-
strönd, eða ég gæti verið burtu frá
sjónum, myndi ég þegar í stað flytja
þangað og sækja um ríkisfang þar.
Af öllum ríkjum er Montana upp-
áhald mitt og unaður.
Ég verð að viðurkenna áhugaleysi
mitt um þjóðgarða. Ég hef ekki
heimsótt marga þeirra. Kannski er
það vegna þess að þeir umlykja hið
einstæða, hið stórkostlega, hið furðu-
lega — hæsta fossinn, dýpsta gljúfrið
hin stórkostlegustu verk mannanna
og náttúmnnar. Ég vildi fremur sjá
góða ljósmynd eftir Brady en Mount
Rushmore. Því það er mín skoðun að