Úrval - 01.10.1976, Síða 116

114
dökka blettinn þarna? Það er lítið
gljúfur með fallegum læk þar sem
viltar asaleur vaxa innan um háar
eikur. Á eina af þessum eikum
brenndi faðir minn nafn sitt með
heitu járni og nafn stúlkunnar, sem
hann elskaði. Árin græddu svo börk
yfir brennimerkið og huldu það. Og
fyrir fáum árum hjó maður nokkur
þessa eik í eldinn og fleygur hans
afhjúpaði nafn föður míns og
maðurinn sendi mér bútinn. Á vorin,
Kalli, þegar dalurinn er þakinn af
bláum lúpínum svo hann er eins og
blómahaf berst himnaríkisilmurinn
hingað upp, ilmur himnaríkis.”
Ég prentaði mér þetta í augu einu
sinni enn, suður, vestur, norður,
austur, og síðan flvttum við okkur
burt frá þessari eilífu og óumbreytan-
legu þátíð þar sem móðir mín er
alltaf að skjóta viliikött og faðir minn
er alltaf að þrenna nafnið sitt með ást
sinni.
Ég var þrjá daga á dýrðlegu hóteli í
miðri Amarillo. Bíll sem fór fram úr
mér á malarvegi þeytti upp smá-
steinum og braut stóru framrúðuna á
Rósínant svo ég varð að fá nýja. En
það sem skipti meira máli var að Kalli
var aftur farinn að finna fyrir
sjúkdómi sínum, og að þessu sinni
var ástandið ljótt og mikil þjáning.
Ég minntist vesiings gagnslausa dýra-
læknisins í norðvestri, þess sem vissi
ekki og var sama. Og ég minnist þess
hvernig Kalli hafði litið á hann með
ÚRVAL
sársaukafuliri undrun og fyrirlitn-
ingu.
Dýralæknirinn sem ég leitaði upp í
Amarillo reyndist vera ungur maður.
Hann kom á miðlungsdýrum fólks-
bíl. Hann laut yfir Kalla. ,,Hvað
hrjáir hann?” spurði hann. Ég sagði
honum það í stuttu máli. Dýralækn-
irinn strauk lendar og þaninn kvið
Kalla með þjálfuðum og kunnáttu-
samlegum höndum. Kalli stundi
þungt og barði skottinu þunglama-
lega í góifið. Hann fól sig þessum
manni á vald, fullur trúnaðartrausts.
, ,Þetta getur komið yfir alla, þegar
þeir eldast,” sagði dýralæknirinn.
,,Er það það sem ég held það sé?”
,,Já. Blöðruhálskirtillinn”
'„Geturðu læknað það?”
,Já. Ég þarf að slaka á honum
fyrst, svo get ég gefið honum lyf við
því. Geturðu látið mig hafa hann í
fjóra daga?”
,,Ég geri það hvort sem ég get eða
ekki.”
Hann lyfti Kalla og bar hann út og
lagði hann í framsætið á fólksbíln-
um, og loðið skottið bankaði vinsam-
lega í leðrið á sætinu. Kalli var
ánægður og fann til öryggis, sama var
að segja um mig. Ég sótti hann eftir
fjóra daga, aiheilan. Læknirinn gaf
mér pillur til að gefa honum við og
við meðan við vorum að ferðast svo
þessi kvilli gerði aldrei meira vart við
sig. Það er ekkert sem getur komið í
staðinn fyrir góða menn.
í upphafí þessarar frásagnar reyndi