Mímir - 01.02.1974, Blaðsíða 44

líf á leiksviðinu. Ef litið er þar að auki
á táknmerkingu klukkustrengja, sem vandlega
er gengið frá í verkinu, verður ekki fram hjá
því komist, að í Klukkustrengjum séu að meira
eða minna leyti lagðar fram alvarlegar mein-
ingar um firringuna og þar fór nú í verra!
Með hliðsjón af fyrsta kafla þessarar grein-
ar er helst hægt að hugsa sér, að höfundur
hafi eftirfarandi mynd af þeim málum: Menn
eru almennt firrtir og líður illa. Menn reyna
gjarnan að stofna til ástarsambanda, til þess
að ráða bót á þessu, en mistekst það yfirleitt,
vegna þess að enginn maður leitar til annars
á réttum stað og stund. Til þess að útskýra
hvers vegna menn farast þannig á mis er þessi
óskiljanlegi Orgelstillari dreginn inn í leikritið
og síðan sendur burt úr því aftur, þegar persón-
ur leiksins hafa sætt sig við firringuna upp til
hópa.
Það þarf varla að orðlengja það, hversu
bágborin hugmyndafræði þessa verks er. Hún
rennur öll út í sandinn áður en komið er að
hugsanlegri orsök og afleiðingum þess vanda-
máls, sem fitlað er við. Ég geri kröfu til orsaka-
samhengis, þegar fjallað er um firringu, vegna
þess að allt of mikið hefur verið um það mál
talað af ámóta skilningsleysi og grunnfærni og
í þessu leikriti.
Það má til gamans nefna eina túlkunarhug-
mynd enn, sem ef til vill stenst í þessu verki.
Það er sú tilgáta, að með því að láta öll þessi
mannlegu samskipti mistakast eins og áður er
nefnt, sé höfundur að gefa það í skyn, að málið
hafi brugðist hlutverki sínu sem tjáningar-
tæki — sé firrt. Sé það meiningin, þá er því um
leið haldið fram, að firring málsins sé orsök að
firringu mannsins, sem er alrangt. Firring manna
og máls á sér sömu orsakir, en það eru hlutir
sem ekki ber á góma í leikritinu Klukku-
strengir.
Kristján Jónsson.
Á BARNASPÍTALANUM
(„Er eitthvað að því að missa fæmrna?"
Siegfried Sassoon.)
Sýni nú fótlausi drengurinn dándisfrúnni
hve flínkur hann er með hækjurnar.
Það er allt í lagi með suðið í systurinni:
„Hann er ekki vanur ennþá". —
Enginn því sinni,
það var sagður prinsessuvilji, komdu nú Tommi.
Aðeins örfá kvalafull skref yfir klefagólfið
og konungleg hönd strýkur vanga þinn blítt.
Lífið verður ei lengur strítt.
Að missa tvo fætur er varla neinn voði,
ef vegna þess er slíkur heiður í boði.
Er sér maður hinna afbrýðisaugu vona,
er erfitt að hugsa sér þetta betra en svona.
Mættu hækjuhöggin þín aðeins fá
að bergmála í hausnum á henni, þaðan í frá.
Höf. Hugh Macdiarmid
Þýð. Kristján Jónsson
44