Mímir - 01.06.2007, Blaðsíða 88

hans? En þegar nafnaskráin er unnin 1991 fer
Blær inn sem karlmannsnafn því að nógu marg-
ir bera það nafn. Svo er sótt um nafnið fyrir
lconu og þá verður að hafna því vegna þess að
það stendur í lögunum að óheimilt sé að gefa
konu karlmannsnafn og karli kvenmannsnafn.
I hvert sinn sem beiðnin hefur borist hefur
henni verið hafnað á þessum forsendum en fólk
hefur ekki látið sig með það. En svo spyr mað-
ur sig hvernig beygja eigi nafnið Blær í kven-
kyni. Það fellur í raun ekki undir neinn
beygingarflokk kvenkynsorða. Það væri hægt að
beygja það eins og ær: hér er Blær, um Blá, frá
Blá, til Blær og taka það inn í þann flokk eða að
beygja það eins og mær.; þá myndi það beygjast
Blær, um Bleyju, frá Bleyju, til Bleyjar. Guð-
mundur P. hefur sagt að þau hjónin hafi valið
beyginguna Blær, um Blævi, frá Blævi, til Blæv-
ar. Eftir hvaða beygingarflokki eða reglum er
það? Þetta er náttúrulega bara tilbúið út í loft-
ið.“
Að lokum spyrjum við Guðrúnu hvernig
henni líki ýmis „tískunöfn" og hvort henni
finnist erfitt að venjast þeim: „Ég leik mér bara
með þau og þá sérstaklega þessar samsetningar
með tvö atkvæði í fyrra nafni og eitt í seinna.
Það er einhver sönglandi tónn í þeim. Fyrir ein-
hverjum tíu, tuttugu árum fóru menn að reyna
að losa um fjölskylduböndin og vera sjálfstæð-
ir. Þá voru þessi tvínefni teldn upp. Nú segja
mér prestar að fólk sé orðið svo þreytt á þessu
að það sé að hverfa frá því aftur. Þeir sem hafa
borið tvínefnin í tuttugu ár vilji eitthvað annað
núna og hverfi til einnefnanna. Mér finnst líka
mjög mikilvægt að fólk beygi nöfnin saman
vegna þess að þá áttar það sig á því hvað þau
geta farið illa saman. Ég hef oft sagt söguna af
konunni sem hringdi hingað [á Neshaga 16] og
spurði um hvernig ætti að beygja Yr. Ég sagði
henni það, að það væri Ýr, um Ýri, frá Ýri til
Ýrar. Hún var svolítið hugsandi og spyr hvort
ég sé alveg viss. Ég sagði jájá. Líka ef það er
annað nafn af tveimur? Jájá, það skipti engu
máli hvort það væri fyrsta, annað eða þriðja.
Hún segir að þau hjónin hafi ætlað að hafa
þetta sem annað nafn á dóttur sína sem átti að
heita Lind. Og ég segi þá um leið: Já, Lind Yr
[lindýr]. Þá segir konan: Guð minn almáttug-
ur! Hún hafði bara ekkert hugsað út í það.“
Eyrún Valsdóttir og Máljriður Gylfadóttir.
86