Úrval - 01.12.1979, Síða 46

44
ÚRVAL
Jim vissi að besta leiðin til að finna
hina fötiuðu og kynna málstað þeirra
var að halda áfram að taka þátt í
keppni í reiðmennsku. Og veggurinn
sem helgaður var verðlaunum varð
brátt alþakinn hvers konar viður-
kenningum. Samt segir Jim alltaf
„við”, þegar hann talar um afrek sín
og starfið á Kumbaja. Raunar er það
ekki lengur út í hött, því hópurinn í
kringum hann fer sístækkandi. Nú er
meira að segja kominn kvenmaður á
staðinn. Jerryll Clark Brunotte réðist
þangað sem sundkennari fyrir þremur
árum og er nú konajims.
Það hefur ef til vill ráðið úrslitum,
að fljótlega myndaðist styrktar-
mannahópur í kringum Kumbaja
(Jim setti sér strax það mark að taka
ekki fé af þeim föduðu, sem þangað
leituðu hjálpar. Allir áttu að fá jafnan
rétt, sagði hann). Styrktarmanna-
hópurinn á þátt í stjórn Kumbaja,
þar sem haldnir eru formlegir fundir
einu sinni í mánuði, en þar fyrir utan
má segja að formlegir stjórnarfundir
séu þvisvar til fjórum sinnum x viku,
yfir mokstri, málningarvinnu eða
girðingum.
Sjáifur telur Jim þá sem hafa
fengið bót á Kumbaja það mikil-
vægasta í starfi hans. Jerry Schultz —
sem raunar var fyrir daga Kumbaja,
en átti sinn þátt í að hugmyndin varð
til — hefur læn keiluspil og sund.
Rick Collins á sína eigin hesta og
starfar við að endurbyggja og selja
antikbíla. Robin Stow, sem lamaðist í
bílslysi, rekur búgarð í Mocesto í
Kaliforníu með hjálp eiginmanns
síns, og ritstýrir þar að auki mánaðar-
legu hestamannablaði í hestamanna-
klúbbi í NorðurKaliforníu. Öðrum
gengur líka vel, og enginn hefur farið
jafn nær frá Kumbaja.
I maí 1979 fékkjim Brunotte æðsta
heiðursmerki lands síns sem veitt er
fötluðum, undirritað af Carter
forseta. Það var stolt stund fyrir hann
og fjölskyldu hans, og ekki síður fyrir
alla þá, sem eiga við fötlun að stríða.
En þegar maður sér, hve hart hann
verður að leggja að sér til að halda
búgarðinum gangandi og láta starfið
ganga eðlilega, líka fyrir hina fötluðu
gesti, vaknar áleitin spurning. Ég
lagði hana fyrir Jim síðdegis einn dag,
þegar hann var bersýnilega orðinn
mjög þreyttur: Er krafturinn, sem
hann sýnir, ennþá raunverulegur, eða
er hann orðinn að þjóðsögu, sem Jim
finnst hann nauðbeygður að standa
við?
Hann sat í hjólastólnum sínum úti
á veröndinni þegar ég bar fram þessa
spurningu. Hann hugsaði sig lengi
um. Svo skellti hann á mig breiðu
brosi. ,,Þú verður að velja sjálfur,”
sagði hann. „Annað hvort situr
maður í kantinum og horfir á lífið
renna hjá — eða þá maður stekkur
upp á veginn og tekur áskoruninni! ’ ’
★