Úrval - 01.12.1979, Blaðsíða 79

FRÁ EIRÍKIJÁRNHRYGG
77
það eitt sumar á túnaslætti, að hann
var að slá á túninu með öðrum
piltum. Þeir höfðu gengið að slætt-
inum með afturelding, eins og venja
var til. Eiríki þótti gott að taka sér dá-
lítinn blund um dagmálaleytið, og
þennan sama dag hafði hann fleygt
sér niður í slægjuna og sofnaði um
þetta leyti. Vill þá svo til, að prestur
gengur út í slægjuna til pilta sinna og
sér, hvar Eitlkur sefúr, gengur að
honum og spyrnir hart við honum
fæti og segir: „Sefur þú, svikarinn
Eiríkur?” Eiríkur sprettur upp og er
hinn reiðasti, tekur um hendur presti
og kreisti svo fast, að hvítna
fingumir, neri síðan saman
gómunum, svo að neglurnar rifnuðu
upp og blæddi úr. Prestur beiddi
hann að sleppa sér, er hann kenndi
sársaukans og gjörði Eiríkur það, en
sagði um leið: „Komdu aftur,
helvítið þitt Gunnlaugur.
Það var einu sinni seint á sumri, að
fólk kom af engjum í Hofteigi eitt
laugardagskvöld að var komið
myrkur, vantaði þá allar kýrnar.
Enginn fékkst til að leita þeirra, nema
Eiríkur, en þó nauðugur, því að hann
þóttist þurfa hvíldar, eins og aðrir.
Hann leitar svo og fínnur kýrnar, og
er liðið nokkuð af nótt, er hann kom
heim með þær. Vill þá svo til, að
hann finnur ekki fjósið í myrkrinu,
en rekst á kirkjuna, lætur sér það
lynda og lætur kýrnar þar inn og
lokar, fer svo heim og leggst til
svefns. Morguninn eftir snemma er
hann spurður, hvort hann hafi ekki
fúndið kýmar, hann lætur lítt yfir því,
en segir sig hafi dreymt, að taka
þyrfti til í kirkjunni fyrir messu í dag.
En er vitjað var kirkjunnar, vom þar
allar kýrnar og ekki sem þrifalegast
inni. Ekki var engjafólk látið smala
kúm I Hoftegi eftir það.
Það var einn sunnudag, er margt
fólk var komið til kirkju í Hofteigi, að
Eiríkur var staddur úti á hlaði ásamt
mörgum öðmm fyrir messu. Veður
var blítt og sólskin. Eiríkur var þá
orðinn gamall, um eða yfir sjötugt.
Þar var maður nokkur í hópnum,
ættaður þaðan af dalnum, hann mun
hafa heitið Benedikt, ofláti mikill og
glímumaður góður. Hann gaf sig á
tal við Eirík karl og var kenndur,
bauð honum í glímu og gjörði sig
líklegan að ráðast á hann. Eiríki leist
ekki á blikuna, því að hann var
stirður mjög og færðist undan í
flæmingi, tóku menn eftir því, að
hann smáþokaði sér nær bæjar-
veggnum, meðan þeir töluðust við,
en er hann hefur fengið stuðning af
veggnum við bakið, segir hann að
Benedikt megi koma, ef hann langi
til. Benedikt hleypur svo á hann, en
karl tekur í móti honum, svo, að
hann tekur annarri hendi í bringu
hans og hinni um buxnalindann,
vegur hann upp og leggur á hrygginn
ofan í poll, sem var þar á hlaðinu, og
segir um leið: „Ég kann ekki að
glíma, Bensi.”
Eiríkur dó í Hofteigi hjá síra
Sigfúsi, á áttræðisaldri.