Úrval - 01.12.1979, Blaðsíða 102

100
ÚRVAL
véladellu og rekst á mig af tilviljun.
Og loks hefur vel puntaður efnis-
vörður vit á því að kveikja á brautar-
ljósunum í tækja tíð til að bjarga mér.
Heppnin verður varla skorin í
þykkari sneiðar en þetta. En eitt var
víst: Þessi flugáhugamaður hafði ekki
haft hugmynd um hvað hann var að
gera. Á hinn bóginn: Hvar væri ég
nú, hefði hann ekki komið til skjal-
anna? Dauður úti á Norðursjó.
Ég lyfti því sem eftir var í viskí-
glasinu og honum til heiðurs og sér-
vitringslegri ástríðu hans að fljúga um
sér til skemmtunar í flugvél sem varla
var til nema á söfnum lengur. Um
leið og ég skolaði dreggjunum niður
rak Marks hausinn inn um dyrnar.
„Herbergið er til handa þér,”
sagði hann. ,,Númer 17, þarna rétt
frammi á ganginum. Joe er að kveikja
upp fyrir þig. Baðvatnið er að hitna.
Ef þér er sama ætla ég að fara að
koma mérí bólið.”
Ég tók hjálminn undir handlegg-
inn og gekk ofan eftir ganginum. Á
báðar hliðar voru klefar offíséra, sem
fyrir löngu vom komnir annað. Ljós
skein út um dyrnar á númer 17. Þegar
ég kom þar inn, reis upp maður, sem
lagið hafði á hnjánum við eldstæðið.
Mér brá við. Messaþjónar eru venju-
lega menn úr RAE. Þessi var ekki degi
undir sjötugu og var greinilega borg-
aralegur starfsmaður, sennilega
þaðan úr grenndinni.
,,Gott kvöld, sir,” sagði hann.
,,Ég er hann Joe gamli úr
messanum.”
,,Mér þykir leitt að valda svona
miklu ónæði á þessum ríma, Joe. Það
má eiginlega segja, að ég hafi komið
óvart.”
, Já. Marks sagði mér það.' ’
Ég kaus að borða einmanalegan
jólaverðinn í herberginu, og meðan
Joe fór að sækja hann brá ég mér í
bað, því vatnið var orðið mátulegt.
Svo þurrkaði ég mér og vafði um mig
sloppnum, sem Joe hafði komið með.
Þegar hér var komið var orðið
þægilega hlýtt 1 herberginu. Kola-
eldurinn brann glatt. Joe lagði á lítið
borð, disk með snarkandi heitu
beikoni og eggjum. Ég fann allt í
einu að ég var banhungraður og reif
þetta í mig, en gamli þjónninn
staldraði við til að halda mér félags-
skap.
,,Hefur þú verið hér lengi?”
spurði ég, meira af kurteisi heldur en
af því mig langaði í alvöru að vita
það.
„Ojá, sir, fast að 20 ár, síðan rétt
fyrir stríðið, þegar völlurinn var
gerður.”
,,Þú manst þá rímana tvenna hér.
Þetta hefur ekki alltaf verið svona. ’ ’
,,Og ekki var það, ekki var það.!!
Og hann sagði mér frá gömlu dögun-
um, þegar herbergin vom full af
áköfum, ungum flugmönnum, ekki
heyrðist mannsins mál í messanum
fyrir diskaglamri og hnífapara-
skellum, barinn ómaði af léttúðar-
svöngvum; af mánuðum og ámm
þegar himinninn yflr flugvellinum