Dúgvan - 01.12.1941, Síða 24

RÚSDREKKAVANDIN
Eftir Marthu Hansen, Gøtu.
Tað eru av sonnum áivarsom og rámanđi orð, ið frúgv-
in Sophie von der Osten nýtur um rúsdrekka, tá ið hon met-
ur tað javnt við elđ. Hon sigur:
„Ikke kun til Lyst og Gammen
kom vor Sag i Stand;
gribes Huset først af Flammen,
maa der raabes: Brand!“
Eitt tað ræðuligasta, ið ein kann hugsa sær, er eitt
heim ið er oytt av eldi. Eitt vakurt, eydnuríkt heim, har ið
ágrýtnar hendur gjørdu alt ið gerast kunđi fyri at fáa tað
so hugnaligt sum møguligt, er altíð virðismikið — tað veri so
stórt ella lítið.
Ein dagin kom eldur í, eldurin, sum við síni oyðandi
megi tekur alt, ið fyri er. Vakrir málningar og dýrmettar
búnyttir týnast og verða til øsku. Eydnast tað ikki í bræði
at sløkkja elđin, vil um stutta tíð, sjálvt hitt vakrasta heim
liggja í øsku — og bert toftirnar verða eftir.
Nýta vit hetta dømi um rúsdrekka og menniskju, so
hugsa vit okkum ein frá barnaárunum, tað veri sær drongur
ella genta, hvørs faðir og móðir løgdu alla orku teirra í at
vinna hitt mesta, lærđu hitt besta tey vistu, og í øllum førum
royndu at leggja framtíðarleiðirnar so ljósar sum møguligt.
Hesin unglingi kemur í barnaskúlan, at læra tað ið foreldr-
inni ikki vóru før fyri at læra hann, so hann skal verða
betri búgvin til framtíðarstarv sítt, tá ið hann er vaksin, skai
hann líta á egna megi og ganga sínar egnu leiðir. —