Fróðskaparrit - 01.01.1982, Qupperneq 55

»Beaucoup de bruit pour une aumelette«
63
um, at eingin afturgongd hevði verið í kornveltingini. Hóast
tað helt hann, at velting yvirhøvur var í minking, og at ein-
astu ráðini at forða fyri uppaftur meiri vøkstri í kornnýtsluni
var at støðga afturgongdini í veltingini. Eisini hóast ummæli
prestanna helt hann, at týdningarmesta orsøkin til hesa aftur-
gongd var trot á arbeiðsfólki hjá bóndunum. Orsøkin var fyrst
og fremst, at Havnin var vaksin, og tann valkostur fyri
tænastuarbeiði, sum ullarbiddingin beyð.
Álitið er tað skjal, har sum búskaparligi áhugi ríkisins á
minni kornsølu kemur eina best til sjóndar. Hóast Bang í stak-
førum væl skilti vandamálini hjá arbeiðsfólkunum, kundi eftir
hansara hugsan eingin annar loysningur vera enn tænasta hjá
bóndunum. Ivasemi síni um at forða fólki at giftast vann
hann á við at hugsa, at tað bert vóru vánalig hjúnaløg, sum
forðað varð fyri. Rætt var, at avleiðingin av uppskotinum hjá
hesum trimum embætismonnum fór helst at vera meiri siðloysi,
men tað fór at vera minni skaði fyri »det almindelige« enn
hesi hjúnaløg.
í áliti Bangs var uppskot til fyriskipan, og tað varð støðið
undir teirri fyriskipan, ið seinni varð. Uppskot sítt til 8. gr.
tók hann næstan orðaraðið úr uppskotinum frá løgmanni, fúta
og skrivara.
Eftir móttøkuna sendi aðaltollkamarið uppskotið við fylgi-
skjølum til stiftamtmannin til góðkenningar20. Tá hann ongar
atfinningar hevði, sendi aðaltollkamarið alt til danska kansel-
liið, sum fyriskipanin av røttum hoyrdi undir.
Men í danska kansellinum møttu hugmyndirnar mótstøðu.
Serliga Luxdorph var nógv ímóti, tí hann helt tað vera eina
nøgd av tvingsilsráðum á veikum støði21. Um 8. gr. skrivaði
hann í atkvøðugreinargerð síni, at »Dette er den gamle Wiise,
som Kancelliet aldrig har skiøttet om at høre«. Kortini væntaði
hann, at uppskotið fekk frama, »siden alle vedkommende
ønske det«. Aagaard hevði frammanundan røtt um málið við
Jón Eiríksson etatsráð, sum var limur í handilsstýrinum22. Jón
Eiríksson hevði givið uppskotinum gott viðmæli, men Aagaard
var enn heldur ivandi. Endin varð, at danska kanselliið eftir