Freyja - 01.06.1901, Blaðsíða 2

82
FREYJA
ELLI-RÍMA.
Áfram tímans hleypur hjó!
hraðar elfarstraumi.
Lífs míns óðum lælckar sól,
líkist æfin draumi
Grennast taka gæði flest,
gleði hjá vill sneiða,
af því hjá mér upp er sezt
Ellí, kellan Ieiða.
Þrúðgra norna þjaka sköp
þeim sem hennar bíða,
allskyns böl og elliglöp
á þá taka að stríða.
Jarðarbörnin veiku við
vösk er hún að glfma;
nýjar menntir, nýjan sið
og nýung allra tíma.
Œska byggir húsið hátt,
heilög von sem styður.
Elli með sinn undra mátt,
allt það rífur níður.
Furðu mikla fyrir sér
flestir segja hana;
hún Itefur ýmsa meiri mér
mætt og felt aflvana.
Lagt hún hefur lögmætt hald
Iífið á frá rótum,
konunga sem kyrkjuvald
kramið undir fótum.
Tvíllaust því hún talin er
tápmest allra kvenna;
enda guðir eins og vér
á þvf meiga kenna.
Ei gat Þór við Elli séð,
orustu guðinn skæði,