Freyja - 01.06.1901, Side 17

KARHEL NJOSNARIo
[framhald.]
Rósalía Lincoln hafði verið flutt heim og þar fókk hún heilsuna aft-
ur og' sambúð sinnar göinlu, góðu vinu, Paticnce. Hún sfi lítið af (öður
sínum og þá sjaldan fundum þeirra bar saman, sýndi hann henni enga
blíðu, en greip hvert tækifæri til að minua hana á Elroy og að hún ekki
væri sloppin við liann cnn þá.
Syskinin Andrew Van Ruter og Kate komu heim um vorið og sett-
ust að í húsi sínu, sem var lítið verraen áður þó brezkir hermenn byggju
þar um veturinn, að öðru en því, að húsmunir voru ýmist brotnir eða
alveg burtu. En munir þeir sem Andrew faldi í kjallaraveggnum voru
kyrrir. Eugene lét Andrew hafa hestana sem þeir tóku um veturinn frá
Lyndarm og þar þeir voru góðir, bættu þeir honum að fullu þann skaða
er hann hafði orðið fyrir.
Það var líkaeinn góðan veðurdag að hamar Andrcws glunidi aftur
á steðja lians, og friður og eining settust að mcð iðni og atorku eins og
áður átti sér stað í borginni.
Washington var farinn úr Jersey, en þó var Elroy Pemberton ekki
sleppt fyr en um miðjann júlí og þá varð hann að skuldbinda sig með
eiði til að grípa aldrei aftur til vopna móti landsmönnum, né styrkja
konungssinna í nokkru upp fri því.
Rósalía sat í herbergi móður sinnar, því þar undi hún sér bezt, þar
sem endurminningarnar um ást og umhvggju móður hennar frá umliðir
um tímum friðuðu sálu hennar. Framtíð hennar var enn þá myrkarien
fyr, því hún vissi að Elroy mundi koma bráðlega heim og það hafði að-
eins eina þýðingu fyrir hana, hún vissi líka vel, iið faðir hennar var
ósveigjanlegur.
Það var síðla uni sólbjartan dag að Rósalía sat í áður sögðu lier-
bergi og horfði á fuglana sem flögruðu grein af grein og sungu f lindi-
trjánum. Henni varð litið út á alfaraveginn og sá hún þá háann og þrek
lega vaxinn mann koma og stefna heim þangað. Fyrst liopi«ði hjarta
hennar af fögnuði, því henni sýndist það vera Robert Peinberton, en sú
tilfinning breyttist skjótt £ óumræðilegann sorgar þunga, því við nánari
aðgæzlu sá hún að það var Elroy Pemberton.
Hún vonaði að faðir hennar inundi ekki kalla sig á fund Elroys í
það sinn. En sú von brást, því innan hálftíma kom kallið og liún hlaut
að hlýða. Augnablik stóð hún við dyrnar til að ná dálitlu jafnvægi yflr
tilfinningum sínum, en það vildi ekki ganga vel. Því strax sem hún
kom inn fyrir dyrnar sá hún manninn sem aJlar lífsvonir hennar áttu
að stranda á. Hana svimaði en þó tókst henni að átta sig nógu mikið
til að heilsa Elroy með handabandi. <
,,Eg get næstum gleymt mínum langa þrautatíma, við að sjá hvað
vel þú lítur út, kæra Rósalía mín,“ sagði Elroy og heilsaði henni nokk-