Freyja - 01.06.1901, Page 34

114
FREYJA
konan ekki einu ngis jafningi karl-
mannsins, lieldur er afstaða hennar
jafn æskilegri. Ilún er sjálfráð að
giftingu sinni.í hjúskaparlíflnu ræð-
ur konan sjálf eignum sínum, án
þess að þurfa að leggja nokkuð af
þeim til viðurhalds heimilisins frem-
ur en hún vill. Afleiðingin af þessu
er sú, að eignir hennar aukast og
margfaldast og auðlegð iandsins
lendir að mestu í höndum hennar.
Þessar konur iiafa nevtt karlmenn-
ina til einkvænis, þrátt fyrir það;Uð
Búddatrúin leyfir þeim fjölkvæni.
Hún er sjálfstæð og óháð manni sín
um i öllu, og getur jafnvel rekið
hann frá ser fyrir litlar sakir. Hún
fer og kemur að eigin vild sinni.
Þetta frjálsræði hefur framleitt svo
undraverða andlega og líbamlega
liæfileika hjá konum þessa kyn-
ílokks, að þær skara langt fram úr
(iðrum samtíma konum sínum. Vits-
munir og frumleiki þeirra er aðdá-
anlegur. Þær standa karlmönnun-
um ekki að baki að fimleika eða
þeim íþróttum, sem útheimtir lík-
amlegan þrótt og þól. Þær ríða á
úlföldum fleiri hundruð kilometra
og þreyta kappreiðar við æfðustu
og liugrökkustu skógamenn og veið-
imenn merkurinnar. Og að andlegu
atgjörfi og menningu taka þær öðr -
um mikið fram.
(Framhald næst).
Hvorki hefur konan fyrir það, að
hún cr kona, ne karlmaðurjnn fyrir
það að hann er karlmaður, nokkra
sérstaka hæflleika til að stjórna
heiminum. Sú gáfa tilheyrir öllum
án tillits til kyns. — Plató.
II A R I .
Börnin mín góðl—í þetta sinn
ætla feg að segja yður sögu sem
ég las ekki alls fvrir löngu. Mér var
sagt það væri sönn saga, og ég álít
hana vel þess virði að hún sé lesin,
af því að hún liefur svo mikið sið-
ferðislegt gildi.
Sagan er svona.
í bænum L. var að eins einn sam-
komusalur og þó ekki stór. Einu-
sinni á hverjum tíu árum vildi það
til, aðeitthvert leikfélag kom þang-
að og hafði þar í frammi ýmsar smá-
brellur, sem sumir kölluðu galdra
en aðrir kraftaverk af því að enginn
skildi þær.
Nú kom stór yfirlýsing í blöðun-
um þess efnis, að leikfélag nokkurt
austan úr ríkjum ætlaði að sýna í-
þróttir sínar í samkomusal L. bæjar
næsta mánudagskvöld. Það var svo
sem sjálfsagt að nota þetta merki-
lega tækifæri. Öllum ungum piltum
kom saman um að fara á samkom-
una.
„Œtlar þú ekki að fara, Hari?“
spurði Finnur.
Finnur var kaupmaunsson í L. en
Hari var sonur bónda nokkurs, sem
bjó þrjár mílur úti á landi og 14 til
15 vetra gamall.
„Jú, sjálfsagt. Eg á einn dollar til
í eigu minni oghann verður að fara.
Það er hvort sem er ekki oft sem