Freyja - 01.01.1905, Síða 4

150.
FREYJA
VII. 6.-;.
eg hati því skapaö manninn í þeirri von aö hann yröi meiri fyrir
sér. En sú von brást gjörsamlega. Hann var jain daufur og hæg-
látur, þá tók guö sig til og skapaði konuna. Með hana hafi guö
hlotið að Vera ánægður því síöan hafi hann aldrei skapað neitt.
Lauslega þýtt úr „Liberal Review“
ORIENT og OCCIDENT,
(Samanburöur á Austur og Vesturheimi.)
Til vesturs! Var og er hrópað enn þann dag í dag, þó er ekki
með öllu óhugsanlegt að einhverntíma ogþað innan skamms verði
hrópi þessu snúið á þessa leið: ,,Til austurs!“ Asíu hefir enn ekki
tekist að siða Evrópu og Ameríku á sína vísu. En Ameríka og
Evrópa eru auðsjáanlega að mennta austurlöndin á þeirra vísu.
Afklœdd inni fornu dýrð sinni, óg seinfœr á sér að gegna
kröfum og þörfum nútímans hafa austurlanda þjóðirnar loksins
tekið tilsögn inna yngri og framgjarnari þjóða á vesturhluta hnatt-
arins. Evrópa og Ameríka hafa til stórra muna breytt hugsunar-
hœtti og siðum austurlanda þjóðanna. I stórborgunurn eystra,
svo sem Calcutta, Konstantínópel og Cairo sjást nú ekki hinir fornu
siðir í sinni upprunalegu fornu mynd. Hugsunarhœttir og siðir
vestrænu þjóðanna hafa stimplað þessar siðföstu sérkennilegu
austurlandaþjóðir. Það er aðeins í smábæjunum meðfram Iris,
'figris og Efrats ánum að siðir og hugsunarhœttir fólksins finnast
nú óbreyttir frá því sem þeir voru fyrir þúsund árum síðan.
A milli austur og vesturlandaþjóðanna er mikið siðferðislegt
djúp staðfest, sem liggur dýpra én í útvortis siðum og klœðaburöi.
Það eru ekki einungis hinar víðu brækur, sniðlausu kápur, gulu il-
skór, né hvítu eða grænu túrbanar sem aðskilur þessa andfætlinga,
Það sem maður eðlilega saknar mest hinumegin áhnettinum er þaö
sem á máli Ameríkumanna er kallað líf. Austurlandaþjóðirnar
óttast allar nýungar. Nefni nokkur endurbætur á nafn er hann
uppreistarmaður, eða máske landráðamaður kallaður. Að snúa
nokkuð út af hinni margtroðnu vanans braut, sem forfeðurnir tróðu
hver fram af öðrum álíta þœr syndsamlegt vanþakklæti við forfeð-
urna og álíta að með því sé þeim sýnd ófyrirgefanleg smán. Staf-