Tíðindi Prestafélags hins forna Hólastiftis - 01.01.1899, Blaðsíða 13

að fram færu kvöldinu fyrir altarisgönguna. Ilann lót |iá
von í ljós, að erfisdrykkjur færðust úr móð. En annað, sem
lionum virtist óviðeigandi, væri jd'tur að aukast: að gjöra
jarðarfarir viðhafnarmiklar moð því að skreyta kirkjur o. fl.
Slíkt gat að eins átt vel við hjónavígslur.
Séra Árni kom með skriflega tillögu (er síðar var sam-
þykt) um, að sálmabókin fengist handhæg og ódýr. Vildi að
voitingar við jarðarfarir færu engar fram fyr-en á eftir. J>á
gætu þær oft verið nauðsynlegar, þar sem fólk væri langt að
komið. Hitt væri liörmulegt, þegar mestur tíminn gengi til
þess að veita kaffi, og svo væri skotist til þess á milli, að
koma hinum framliðna í gröfina.
Séra Magnús kvaðst alt af liafa verið móti því, að
komið væri með ungbörn til kirkju. Minnist þess góða siðar,
að í sinni æsku lnifi fólk hneigt sig, þegar prestur tónaði
pistil og guðspjall, og nefnt var þar í Jesú nafn, og saknar
þess, að svo er eigi enn.
Séra Matthías: »Syngið nýan söng«, sagði Davíð.
»Syngið nýan söng«, sagði Lúther. »Syngið nýan söng« liafa
svo mörg mikilmenni sagt. Sálmabókin væri nýr söngur, en
það vantaði, að bún yrði safnaðarsöngur. Söngurinn er
bezta Guðs gjöf. Hann svalar björtunum, sefar sorgina. Ekki
nóg að liafa ldjóðfæri í kirkjunni, nema söfnuðurinn syngi
með. Mikil vöntun hjá okkur, að safnaðarsöngur væri
enginn. Hann vantaði. Minnist þess, er hann var við messu
hjá Spurgeon á nýársnótt, þar scm 10,000 manna sungu ein-
um rómi.
Séra Ey. Ivolbeins: Er samdóma ræðumanni um safn-
aðarsönginn; einnig séra Árna um, að veitingar við jarðar-
farir eigi að fara fram á eftir.
Séra Emil: Vill á húsvitjunum tala við börnin á
barnamáli, og álítur að foreldrarnir hati einnig gottafaðvera
við |iá athöfn.
IJá var lokið umræðum uru [ictta mál, og eftirfylgjandi
tillögur samþvktar í einu hljóði: