Tíðindi Prestafélags hins forna Hólastiftis - 01.01.1899, Blaðsíða 56

svo svarið er einatt: »I>að aldrei var til,
því að enginn það sér.«
Og veröldin vill hafa stríðin,
því vantrúin, heinoskan og táðin
sá hópur var sjaldan hlýðinn
á heilagri kirkjugrund
í frá hinni fyrstu stund.
Sjálfur Jón helgi fór heldur strangt
að hefta það, sem hann dæmdi rangt,
með kreddur sínar hann komst svo langt,
að kastaði nöfnum daga:
Heiðin varð Huld og Saga.
Alþýðusiðir og alþýðuljóð,
alt var tekið af fáráðri þjóð,
og kyrkt af kirkjunnar frosti.
Meistari Ovíd og mansöngsprjál
meinað var liverri lifandi sál;
alt hét það lausung og losti.
En fólkið var breyzkt og blótaði’ á laun,
og bjó hinum »hoilaga« þunga raun.
En Sæmundur Sigfússon brosti.
Og næstu öld harðnaði hríðin.
J>ví heimurinn, þrjózkan og tíðin, -
sá hópur var sjaldan hlýðinn.
I>á harðnaði’ á íslands grund,
er Sturlungar stefndu fund.
Og oguðslögo mót landslögum gengu á hólm,
svo geysandi styrjöldin trylt og ólm
jós eitri og glóð yfir ættlands Bólm,
og ataði kirkjuna blóði. —
A Hólum sat, Guðmundur góöi.
þ>cir hröktu hann svipum og linúum og klóm,