Tíðindi Prestafélags hins forna Hólastiftis - 01.01.1899, Blaðsíða 26

26
lieitur, mun eg skirpa þér út af mfnum munni.« f>etta er
alvarleg áminning til allra, en allra alvarlegust til vor prest-
anna. Með þessu viljum vér hvetja og uppörva hver annan
með helgri alvörugefni. Verðum aldrei kristil. kaldir, hve
margir sem verða það umhverfis oss. Vér eigum sífelt að
muna, að líf skapast af lífi, en ekki af dauða; það er hitinn
sem einn getur þítt klakann og kuldann. Hvernig haldið þér
að sú kirkja sé farin, scm á síkaldan prest í prédikunarstól-
num, prest, sem er þar að eins vegna skyldu af vana, hálf-
volgur og tilfinningarlítill fyrir stöðunni og starfinu? Guðs
orð, hvar sem það er boðað, þarf nauðsynlega að koma frá
hjartanu með öílugasta sannfæringarkrafti og sterkum tilfinn-
ingum, ef það á að snerta og betra hjörtu annara, þar sem
deyfð og trúardofi ríkir. Eg endurtek: Guðs orð þarf ætið
að koma frá hjartanu, en eg bæti við: það þarf að koma
frá heitu, trúuðu og mannelskufullu hjarta, sernt finnur til og
sem virðir og elskar áheyrendurna sem Guðs börn og erfingja
eilífs lífs. Eigi að eins hiti trúar og sannfæringar þarf að
vera í orðinu, heldur og um fram alt hiti kærleikans, heit um-
hyggja fyrir velferð náungans; eg held, að sá hiti þíði kuld-
ann bezt, og útrými doðanum mest hjá öllum fjöldanum. En
hjá hugsandi góðum mönnum getur deyfðin horfið með iðu-
legri íhugun kristindómsins, þegar hann er rétt skilinn og
rétt iðkaður. En alment gengur illa, að fá menn til að hlusta
á jafnvel mikla hluti með alvöru, ef þeir eru boðaðir með
deyfð og tilfinningarleysi. Prédikunin þarf að ná taki á
mönnum, taki á hjarta þeirra, taki á samvizku þeirra og vilja,
á elsku þeirra og tilbeiðslu, lotningu þeirra og ótta, von og
gleði. En ef vér viljum, að aðrir finni, hve mikilvæg og há-
leit og helgandi trúarbrögðin eru fyrir tímanlega og eilífa
velferð manna, þá verðum vér að geta talað af eigin rcynslu
um þetta, en ekki einungis af lærdómi. Vér þurfum sjálfir
að reyna hin blessunarríku álirif trúarinnar, vonarinnar og
kærleikans á sjálfum oss í baráttu vorri, gleði vorri og sorg,
freistingum vorum og öllu lífsstríði. IJað líf og trúarþrek,