Helgarpósturinn - 29.05.1986, Blaðsíða 22

Sama dag og þessi Helgarpóstur kemur út fer fram síöasti leikurinn í
Reykjavíkurleikunum í knattspyrnu. Þaö er leikur Islands og Tékkó-
slóvakíu. Þridja þjóðin sem tekur þátt íþessum leikum eru írar. Vid þá léku
Islendingar á sunnudaginn var og töpuðu naumt, 1:2. Ad vanda er mörgum
íslendingum sem leika knattspyrnu med erlendum félagslidum stefnt heim
afþessu tilefni. Þeir eru atvinnumenn í knattspyrnu, leika med félagslidum
vídsvegar um Evrópu, stundum nefndir útlendingarnir í íslenskri knatt-
spyrnu. Flestir koma heim til að leika með ísleiiska landsliðinu en það fá
ekki allir þeirra leyfi félaga sinna til að koma heim og spila. Sérstaklega
ekki þegar stendur á einsog núna. Reykjavíkurleikarnir eru raunverulega
einungis æfingaleikar, hér er enginn að reyna að komast til Mexíkó. Nýr
landsliðsþjálfari hefur tekið við íslenska landsliðinu, Þjóðverjinn Sigfried
Held eða Sigi Held. Hann hefur meðal annars unnið það sér til frœgðar að
hafa verið í landsliði Vestur-Þýskalands þegarþað lenti íöðru sœti á heims-
meistaramótinu íEnglandi 1966. En það mún vera einn mest spennandi úr-
slitaleikur allra tíma. Reykjavíkurleikarnir eru frumraun Sigis Helds á
heimavelli íslenska landsliðsins, áður hafði hann farið með liðinu til Bah-
rain. Einn þeirra sem eru komnir heim erArnór Guðjohnsen, sem skoraði
okkar mark gegn írunum. Hann er ekki nema tuttuguogfimm ára en samt
húinn að vera atvinnumaður í knattspyrnu úti í hinum stóra heimi í átta
ár. Hann er í HP-viðtali.
Við mælum okkur mót á Hótel Loftleiðum þar
sem útlendingarnir í íslenska landsliðinu gista.
Þeir eru ekki í neinu fríi þegar þeir koma heim
til að spila með landsliðinu, heldur verða þeir að
gera svo vel að halda sig á hótelinu á milli æf-
inga. Þegar gengið er inn í ganginn að herbergi
Arnórs leggur á móti manni stæk hótellyktin.
Þeir gista saman þrír; Arnór, Pétur Pétursson og
Ragnar Margeirsson. Allir fræknir kappar ís-
lenska landsliðsins. Við Arnór ákveðum að
ræða saman frammi á gangi þar sem er litil setu-
stofa og mjög rólegt. Þetta er á laugardegi dag-
inn fyrir fyrsta leik. Klukkan er tvö, knattspyrnu-
mennirnir höfðu verið á æfingu um morguninn
og önnur er áætluð klukkan fjögur.
„Eg er fæddur á Húsavík 1961. Bjó þar fram til
níu ára aldurs en flutti þá hingað suður. Ég spil-
aði alltaf með Vöisungi. Líka eftir að ég flutti
suður. Þá fór ég norður á sumrin til að spila með
Völsungi, fram til tólf ára aldurs. Eftir það fór ég
til ÍR og var þar í eitt ár en hætti því við töpuðum
öllum leikjum 10—0 eða 12—0. Fór þá yfir til
Víkings. í meistaraflokki Víkings spilaði ég ein-
ungis hálft tímabilið. Það komu upp á óskemmti-
legir hlutir í sambandi við Víking þegar ég var
að fara út. Það var leiðinlegt hvernig það allt fór
fram.“ Það mál er auðsjáanlega liðin tíð þó það
sé ekki alveg horfið úr minni Arnórs. Það er
óþarfi að tíunda það hér.
Skrifaði undir samning
ekki sautján ára gamall
„Ég skrifaði undir samning áður en ég var
orðinn sautján ára. Ég skrifaði undir hjá Loker-
en í Belgíu og var þar í fimm ár." Arnór Guðjohn-
sen er fámáll, hægur en alveg fumlaus. Hann er
spurður hvort það hafi ekki verið erfitt að fara
út svo ungur sem raun ber vitni, hvort hann hafi
fengið stuðning frá fjölskyldunni.
„Pabbi og mamma fóru út með mér og voru
hjá mér fyrsta hálfa árið. Það var náttúrulega
mikill stuðningur í því. Að sjálfsögðu var þetta
erfitt, bæði var ég mjög ungur og eins var ég
kominn með konu og barn þegar ég fór út. Og
þau fóru út með mér. Ég var byrjaður í fjölbraut
en hætti því náttúrulega þegar ég fór út. Það má
segja að ég hafi fórnað öllu fyrir fótboltann enda
ætlaði ég það alltaf. Það stóð ekkert ann'að til.“
— Er ekki sérstakt ad fara svona ungur út í
atvinnumennsku? Taka stóran hluta þroskans
út medal atvinnumanna í knattspyrnu?
„Jú, það er vissulega sérstakt. Þetta er nátt-
úrulega viss reynsla. Maður hefði kannski viljað
fara í skóla einsog félagarnir uppá íslandi en þó
stóð hugurinn aldrei mikið í þá átt. Það er að
sjálfsögðu heilmikill skóli að vera í fótboltanum,
í atvinnumennskunni. En ég fékk mikinn stuðn-
ing. Sérstaklega frá pabba, hann stóð með mér
í öllu. Hann veitti mér allan þann stuðning sem
ég þurfti.
Sama er að segja um fyrsta þjálfarann minn
hjá Lokeren, Braens heitir hann og reyndist mér
vei. Fyrsta árið mitt hjá Lokeren spilaði ég hvern
einasta leik. Það er mjög óvenjulegt að nýliði og
svo ungur leikmaður sem ég var spili hvern ein-
asta leik. Það vakti athygli. En Braens hélt upp
á mig.“
Lokeren stökkpallur yfir í
sterkara lið
„Ástæðan til þess að ég fór til Lokeren var að
nota félagið sem stökkpall yfir í sterkara lið.
Meiningin var alltaf sú að komast upp, að spila
með virkilega sterku liði. Tíminn hjá Lokeren
var fínn, þetta var mjög góður undirbúningur
fyrir mig, fínn skóli. En ég ætlaði aldrei að vera
þar mjög lengi. Ég gerði góða samninga og átti
þar af leiðandi ekki í erfiðleikum með að komast
úr liðinu.
Meðan Braens var þjálfari þá gekk allt mjög
vel, allt gekk upp. En eftir fyrsta árið fór Braens
og varaþjálfarinn tók við. Þá komu tvö tímabil
hjá mér sem voru mjög erfið. Varaþjálfarinn,
Maesart, hafði ekki eins mikla trú á mér og Bra-
ens hafði haft. Ég fékk ekki að spila eins marga
leiki og áður. Þrátt fyrir að það gengi mjög vel
hjá mér á vellinum og ég skoraði mikið af mörk-
um þegar ég kom inn á, vildi þjálfarinn engan
veginn gefa mér möguleika. Hann hélt mér á
varamannabekknum. Allt þetta tók verulega á
mig.“
En þjálfarar koma og fara. Enn á ný kom nýr
þjálfari til Lokeren og sá hafði meiri trú á Arnóri.
Waseige heitir hann.
„Það má segja að ég hafi brillerað undir hans
stjórn. Hann lét mig leika meira á miðjunni en
ég hafði áður gert. Hann setti mig aðeins aftar
en ég hafði verið og þar blómstraði ég. Hann
fann réttu stöðuna fyrir mig. Og þar hef ég síðan
verið, á miðjunni."
— Þjálfarar hafa þá allt aö segja, jafnvel
meira en hœfUeikar leikmannanna?
„Það má segja það. Það er mikilvægt að hafa
góðan þjálfara, skiptir öllu að þjálfarinn sé skiln-
ingsríkur."
Talandi um þjálfara:
Þáttur landsliðsþjálfarans
Sigis Helds
„Guten tag.“
Ég sný mér við í sætinu. „Góðan dag!“
Arnór er staðinn á fætur. Hér er kominn lands-
liðsþjálfarinn, Sigi Held, mjög svo þungur á
brún. Hann er skuggalegur, minnir á Jon Voigt
í Flóttalestinni, miskunnarlaus. Og það er auð-
séð á svipnum að hann ræður. Arnór leggur af
stað inn herbergjaálmuna en staldrar við, á með-
an Sigi kemur því á framfæri við blaðamann,
að ...
„Þeir eiga að vera inni á herbergjum að hvíl-
ast. Þú verður að koma einhvern tímann
seinna,“ segir þjálfarinn án þess að líta á Arnór
og án þess að yrða á hann. Það er bara ég sem
er að ráðast inná hans yfirráðasvæði, án leyfis
hans. Hann vill greinilega ekki hafa þetta
lengra. En ég spyr Arnór hvenær við getum hist.
Það er einsog Sigi hafi skilið hvað ég segi þó
hann sé greinilega ekki ánægður yfir því að töl-
uð sé íslenska. „Það er æfing klukkan fjögur,
leftir G. Pétur Matthíasson mynd Jim Smart
þeir eru lausir klukkan sex, þú getur hitt hann
þá," segir Sigi Held á enskunni sinni sem hefur
mjög sterkan þýskan hreim. Ég lít á Arnór og
hann samþykkir að hitta mig klukkan sex og
með það er hann horfinn. Og þjálfarinn hverfur
einsog dögg fyrir sólu, eins snögglega og hann
kom. Ég sit eftir og á erfitt með að átta mig á
hörkunni í þjálfaranum og hlýðni leikmannsins.
En það fer að renna upp fyrir mér ljós að í knatt-
spyrnunni giidir aginn. Þjálfarinn ræður öllu,
fuílkomlega, leikmaðurinn er aðeins tæki, hiuti
af vél sem ætlast er til að skili árangri. Og það
er ekki einungis þjálfarinn sem krefst árangurs
heldur einnig — á Islandi að minnsta kosti — öll
þjóðin. Seinna sagði Arnór við mig: „Atvinnu-
mennskan er enginn barnaleikur þó margir
virðist halda það." Og ég trúi honum þegar hann
segir það.
Var pottþéttur í liðið
Þegar ég kem klukkan sex er Arnór ekki við
en Pétur Pétursson segir hann vera í sundi og
hljóta alveg að vera að koma. Stuttu seinna kem-
ur hann gangandi í hægðum sínum inn ganginn.
Við ákveðum að ræða saman inná herbergi eftir
hrakfarirnar fyrr um daginn. Þar úir og grúir af
íþróttafatnaði. Þeir eru þrír í tveggjamanna her-
bergi.
— Vid vorum ad rœda um þridja þjálfarann
þinn hjá Lokeren?
„Mér gekk mjög vel í öllum æfingaleikjum hjá
honum. Hann sagði að ég væri alveg pottþéttur
í liðið. En ég lenti í því að rifbeinsbrotna og var
frá í fimm vikur. Þeir voru þá í liðinu Lado, Lub-
anski og Preben Elkjær hinn danski. Þegar ég
kom aftur lét Waseige mig spila á miðjunni, eins-
og ég sagði fyrr í dag. En þá fóru hlutirnir líka
að rúlla hjá mér. Ég var tvö síðustu tímabilin mín
hjá Lokeren með Waseige sem þjálfara. Það
gekk mjög vel, ég spilaði vel. Þegar um einn
mánuður var eftir af tímabilinu höfðu þeir sam-
band við mig frá Anderlecht. Ég ræddi við þá og
á endanum buðu þeir mér samning til tveggja
ára. Það var ekkert erfitt að komast frá Lokeren.
Ég hafði gert þannig samning við þá að ég átti
auðvelt með að skipta um félag."
Sex leikir með Anderlecht
„Ég spilaði fyrstu sex deildarleikina með And-
erlecht, þangað til ég meiddist í landsleik hér
heima.“ Én það var einmitt leikurinn gegn Irum
fyrir þremur árum. „Það er fyrst núna sem ég er
að finna mig aftur. Ég er hundrað prósent með
núna en ég var það ekki á þessu tímabili, ekki
í tæp þrjú ár. Ég var ekki skorinn upp við meiðsl-
unum úr landsleiknurn fyrr en tveimur og hálf-
um mánuði síðar og átti i þessum meiðslum
alveg fram í febrúar. Þá var tímabilið að verða
búið þannig að ég lagði alla áherslu á næsta
keppnistímabil. Ég var á varamannabekknum
nokkra síðustu leiki tímabilsins, kom inná í úr-
slitaleiknum í Evrópukeppninni við Tottenham.
En ég var engan veginn orðinn nógu góður.
Um haustið lék ég eina fjóra leiki, en eftir vetr-
arfríið ’85 sleit ég liðband. Það var í febrúar. Ég
er eiginlega fyrst að ná mér núna, ári síðar. Það
er fyrst núna að ég er orðinn hundrað prósent
inni á vellinum. Ég lék síðustu fjóra deildarleik-
ina með Anderlecht núna í vor en ég var ekki
orðinn alveg öruggur fyrr en bara fyrir hálfum
mánuði.”
— Mikil slysasaga þín saga?
„Já, það má segja það. Eg hef verið meira á
slysabekknum en á varamannabekknum. En ég
er orðinn góður núna.“
— Þú ert ekkert hrœddur á vellinum, hrœddur
um ad slasa þig aftur?
„Nei, ég er ekki hræddur. Það þýðir ekki. Ef
þú ert hræddur geturðu ekkert. Þú verður að
vera allur með, vera hundrað prósent með. En
ég hef lært af þessu. Ég haga mér öðruvísi, þó
ekki þannig að ég sé að passa mig allan tímann.
Þetta er allt spurning um tækni."
Gífurleg samkeppni
innan liðsins
„Innan liðsins er gífurleg samkeppni. Flest
sterk lið eru með stóran kjarna. Anderlecht til
dæmis hefur á að skipa fimmtán landsliðsmönn-
um. Þannig að það er ekkert gefið eftir og menn
eru undir mikilli pressu allan tímann. Það er að
sjálfsögðu nauðsynlegt að hafa stóran kjarna,
það koma alltaf fyrir slys annað veifið. Góður
andi? Nei, það er ekki hægt að segja það. Það fer
hver sínar leiðir. Það er enginn vinskapur á milli
manna. Við tökum þetta sem vinnu og hver fer
til síns heima að aflokinni vinnu. Þetta eru góðir
kollegar, ekkert meira.
Á mánudögum er ein æfing í einn og hálfan
tíma, við mætum þetta hálftíma fyrir æfingu. Á
þriðjudögum eru tvær æfingar, líka klukkan
þrjú. Ein æfing á miðviku- og föstudögum, tvær
á fimmtudögum. Þá daga sem eru tvær æfingar
borðum við saman. Yfirleitt eru heimaleikirnir
á laugardagskvöldum og þá eigum við frí á
sunnudögum. Séu leikir á sunnudögum þá er
æfing líka á laugardögum. Vinnuvikan er sex
eða sjö dagar, aldrei minna en það. Þetta er
strangt."
Sautján ára með konu
og barn
Ég spyr Arnór aftur hvernig það hafi verið að
koma til Belgíu aðéins sautján ára gamall með
konu og barn.
„Það hefði eflaust orðið miklu erfiðara hefði
fjölskyldan ekki hjálpað okkur svona mikið. En
við kynntumst fólki i Belgíu mjög fljótt, góðu
fólki. En þetta var náttúrulega gjörbreyting.
Heima hafði maður verið í skóla og unnið á
sumrin en spilað fótbolta á kvöldin. Þegar út var
komið varð fótboltinn manns vinna. Við eigum
strák. Hann er orðinn átta ára núna og hefur
gengið í skóla i Belgíu. Þar sem við höfum verið
er töluð franska og strákurinn talar hana betur
en íslenskuna. Hann er búinn að búa í Belgíu
alla sína ævi. Hans heimili hefur verið þar alla
tíð.“
— Þú ert fastur í sessi í Belgíu og sem atvinnu-
madur í knattspyrnu?
„Já, það er óhætt að segja það. Ég er fastur i
sessi. Og ég ætla að halda áfram í fótboltanum
í tíu ár enn ef ég verð heppinn. Ég vonast til þess
að geta haldið áfram þetta lengi. Nei, ég hef ekki
fengið neina bakþanka út af því að hafa valið
mér þessa leið í lífinu. Ég hef pælt í því hvernig
það hefði verið að vera í sporum kunningjanna
sem fóru í skóla, allt aðra leið en maður sjálfur.
En ég hef ekki gert mikið af því, því að mér hef-
ur strax dottið í hug að þeir hafi á sama hátt
hugsað út í það hvernig það hefði verið að fara
mína leið. Ég er mjög sáttur við þetta allt saman.
Sé ekki eftir neinu. Það væri líka bæði fáránlegt
og tilgangslaust.”
Skemmtilegast að vinna
Saíoniki
„Skemmtilegasti leikur sem ég hef leikið var
í Evrópukeppninni. Við lékum við Saloniki frá
Grikklandi. Ég var að byrja að spila eftir að hafa
setið á bekknum. Ég skoraði tvö mörk. Á eftir
þeim leik fylgdu mjög skemmtilegir leikir við
Brúgge og eins landsleikir hér heima, til dæmis
við Wales, 2—2 leikurinn í heimsmeistarakeppn-
inni. Mjög skemmtilegur leikur. En það allra
leiðinlegasta voru fyrstu meiðslin hér heima,
þau reyndu mjög á þolrifin. Það var líka grátlegt
að skora ekki í vítaspyrnukeppninni í úrslita-
leiknum við Tottenham. Þó var meira svekkj-
andi að tapa leiknum í vítaspyrnukeppni, það er
alltaf leiðinlegt að tapa á þann hátt.
Ég hef reynt að koma í alla landsleiki íslands
en það hefur ekki alltaf verið hægt. Landsliðið
í dag? Ja; það er eiginlega um að ræða nýtt
landslið. Ég er að spila með í fyrsta skipti núna.
Vörnin er alveg ný. Menn eru svona að þreifa
fyrir sér. En landsliðið er ekki nógu sterkt, við
gætum komið á óvart í vissum leikjum hér
heima, annað ekki.“ Vissulega eru það orð að
sönnu, núna þegar leikurinn við íra er úti, 2—1
fyrir íra og írarnir áttu allan seinni hálfleikinn.
„Þetta lið á ekki eftir að gera neinar rósir, ekki
á næstunni að minnstakosti. Þjálfarinn, Sigi
Held, er alveg nýbyrjaður og af fyrstu kynnum
mínum af honum líst mér bara mjög vel á hann.
Ég vona að við eigum eftir að hafa gaman af
þessu í framtíðinni."
Kem heim þegar ég er
hættur
Útlendingarnir í landsliðinu íslenska gista á
hótelum þegar svona stendur á, þeir eru í vinn-
unni, ekki í fríi. Ég spyr Arnór hvernig það sé að
gista svona á hóteli í eigin landi, hvernig sé að
vera gestur í eigin landi:
„Ég hef aldrei verið gestur á íslandi, hér á ég
heima og það er pottþétt að ég kem heim þegar
ég er hættur."