Helgarpósturinn - 29.05.1986, Blaðsíða 32

Bandarlski píanóleikarinn Karol Sue Redd-
inglon heldur lónleika I vestursal Kjarvals-
slaða þann 4. júní nœstkomandi. Karol Sue
Reddington slundaöi nám í píanóleik undir
handleiðslu Soulima Sravinsky við University
of lllinois þar sem hún lauk einleikaraprófi.
Framhaldsnám slundaði hún við Indiana
University Bloomington undir handleiðslu
Alfonso Monlecino og Marion Hall auk
framhaldsnáms i Munchen þar sem Rafal de
Silva var leiðbeinandi hennar.
■ Karol Sue Reddington hefur verið kennari
við ríkisháskólann í Iridiana, Rose Hulman
Institute of Technology of Depaw University.
A efnisskrá tónleikanna eru verk eftir
Mozarl, Beethoven, Rachmaninoff og
Chopin.
Tónleikarnir eru sem áður segir í vestursal
Kjarvalsstaða og hefjast kl. 21.00. Aðgangur
er ókeypis.
LEIKUST
Ljósgrár fiöringur
Þjódleikhúsið:
Helgispjöl!
eflir Peter Nichols.
Þýding og leikstjórn: Benedikl Árnason.
Lýsing: Arni Baldvinsson.
Búningar: Guöný Björk Richards.
Leikrnynd: Slígur Steinþórsson.
Leikendur: Anna Kristín Arngrímsdóttir,
Róbert Arnfinnsson, Margrét Guðmunds-
dóttir, Sigurveig Jónsdóttir, Bessi Bjarna-
son, Þórunn Magnea Magnúsdóttir, Bald-
vin Halldórsson, Jón S. Gunnarsson, Lilja
Guörún Þorvaldsdóttír, Ragnheiöur Stein-
dórsdóttir, Siguröur Sigurjónsson, Tinna
Gunnlaugsdóttir, Þóra Friöriksdóttir, Örn
Árnason.
Ekki bætir lokasýning Þjóðleikhússins i
vetur miklu við hróður leikhússins á því leik-
ári sem senn er liðið, því miður. Að þessu
sinni er sýnt nýlegt breskt leikrit, Helgispjöll
eftir Peter Nichols, sem fjallar um hjóna-
bandið og þó einkum um það ástand sem
skapast þegar grái fiðringurinn grípur um
sig.
Persónur eru fáar, eiginlega fjórar, hjón um
fimmtugt, ung ekkja vinar þeirra og fyrrver-
andi eiginkona þess sama vinar. Pað sem
gerir þetta verk óvenjulegt er að stærstan
hluta sýningartímans er hjónunum skipt upp
í tvennt, eiginlega í ytri og innri mann þeirra.
Með þessu sjónarhorni skapast möguleikar
til þess að sýna manneskjur í óvæntu ljósi,
sýna samtímis viðbrögð þeirra eins og við-
mælendur þeirra skynja þau og hvernig
hugsunin eða tilfinningarnar bregðast við —
og eins og allir vita getur þar verið mikill
munur á. Á þessu sama byggist einnig gam-
ansemi verksins, að sýna samtímis tvenns-
konar viðbrögð sömu persónu.
Ég held að hver maður geti séð í hendi sér
að leikrit af þessu tagi gerir miklar kröfur til
leikenda og ieikstjóra. Það krefst mikillar ná-
kvæmni, ögunar og þjálfunar að láta tvo
menn leika samtímis tvær hliðar á sömu per-
sónu, það krefst hárfíns samspils leikaranna
tveggja og reyndar leikaranna allra þegar
fleiri eru á sviðinu, sem oftast er.
Þetta tekst ekki sem skyldi í þessari sýn-
ingu og þar með verður hún meira og minna
máttlaus. Mér sýnist einkum vera þrennt
sem þessu veldur. í fyrsta lagi eru það stað-
setningar og hreyfingar leikaranna um svið
ið sem ekki ná að skapa það andrúmsloft
sem til þarf. í öðru lagi er verkið alls ekki nóg
æft, kom það bæði fram í stirðum samleik og
ennþá frekar í stirðum textaflutningi, jafnvel
svo að ópin í hvíslaranum glumdu um salinn.
I þriðja lagi er ekki allskostar skynsamlega
raðað í hlutverk, ég á a.m.k. einum of erfitt
með að trúa á Róbert sem gráafiðringstýpu.
Bessi gengur alveg sem slíkur, en þetta verð-
ur svolítið erfitt þegar þeir eiga að feika eina
og sömu persónuna. Þórunn Magnea og
Margrét Guðmundsdóttir eiga heldur auð-
veldara með að ná saman.
Anna Kristín Arngrímsdóttir leikur ekkj-
una ungu sem kveikir fiðringinn með tál-
snörum sínum og reynist hinn værukæri
heimilisfaðir vera henni auðveld bráð. Hún
nær sér verulega á strik og nær að skapa trú-
verðuga persónu. Sigurveig Jónsdóttir leikur
eiginkonuna fyrrverandi og nær ekki sterk-
um tökum á því hlutverki, m.a. var framsögn
hennar ekki nógu hljómmikil.
Þýðingin á verkinu er ærið misjöfn, stund-
um er allt í lagi en stundum verður hún til-
gerðarleg, en hún er berorð og nokkuð klúr
án þess að ofbjóða neinum, frekar til að dilla
miðaldra konum dálítið.
Lýsingin er lifandi og leikmyndin vel út-
færð.
Leikritið sem slíkt er ágætt, fyndið og velt-
ir fyrir sér mörgum spurningum sem vel eru
þess virði að skoða, en þessi sýning er slöpp.
Enn einusinni hefur listamönnum Þjóðleik-
hússins verið stýrt í vitlausar áttir og ekki
gefinn tími til þess að vinna sitt verk al-
mennilega.
POPP
Bravó John Lydon
eftir Ásgeir Tómasson
ALBUM — Public Image Limited
Virgin/Steinar
Stóra platan heitir Album. Þær litlu Singl-
es, kassettan heitir Cassette, plötumiðinn
Label, blaðaauglýsingin Ad og auglýsinga-
plakötin Poster. Af hverju í andsvítanum hef-
ur engum dottið þetta í hug fyrr en nú? Svar-
ið liggur svo sem í augum uppi: Af því að það
er bara til einn John Lydon.
Eftir að hafa hlustað á plötu eins og Album
verður manni betur ljóst en áður hversu
meðalmennskan er ráðandi í heimspoppinu.
Þeir eru óskaplega fáir sem hafa eitthvað
frumlegt fram að færa. Bob Seger hljómar
eins og að Elvis Costello, Rod Stewart og
Bruce Springsteen hafi verið hristir saman í
kokkteil og þannig mætti nefna nær enda-
laus dæmi. En mér vitanlega líkist enginn
John Lydon og hann líkist engum!
Ég verð reyndar að játa það áður en lengra
er haldið að ég hef aldrei haft álit á John
Lydon sem söngvara. Mér hreint og beint
leiddist hann á Sex Pistols árunum og finnst
hann enn þann dag í dag frekar bera titilinn
kallari en söngvari með rentu. Enda fæst
Lydon ekki við rólega tónlist heldur ein-
göngu kraftmikla og stórkarlalega samsuðu
pönks, rokks, bárujárns og jafnvel synþa-
popps. Og það merkilega er að rödd hans
hæfir þessari blöndu býsna vel.
En þó að sönghæfileikar Johns Lydons hafi
lítt vaxið með árunum verður hann sífellt
betri og betri lagasmiður. Á Album er til að
mynda hið gullfallega Rise. Eitt besta rokk-
lag sem ég hef heyrt það sem af er þessu ári.
Önnur lög plötunnar vinna einnig á við
hlustun en ekkert þeirra kemst enn í hálf-
kvisti við Rise.
Á Album nýtur Lydon aðstoðar nokkurra
valinkunnra tónlistarmanna. Fyrst skal þar
frægan telja Ginger Baker súpertrommara
sjöunda áratugarins. Þarna er einnig
trommuleikarinn Tony Williams, svo og Ryu-
ichi Sakamoto sem leikur á hljómborð, L.
Shankar fiðluleikari og gítaristarnir Steve
Vai og Nicky Skopalitis. Ekki má svo gleyma
bassaleikaranum Bill Laswell sem stjórnaði
upptökum plötunnar með Lydon. Með að-
stoð þessara prúðu pilta og nokkurra ann-
arra hefur gamla forystusauðnum úr Sex
Pistols tekist að gera afar áheyrilega plötu
sem kom mér gjörsamlega á óvart. Gefið
gamla Rotten sjéns ef þið viljið heyra eitt-
hvað skapandi sem ekki er eftiröpun ein-
hvers annars.
WELCOME TO THE REAL
WORLD — Mr. Mister
RCA/Skífan
Og þá er það iðnaðarrokkið, Iesandi góður.
Hljómsveitin Mr. Mister hefur á undanförn-
um mánuðum verið að vinna sér nafn víða
um heim og meðal annars hér á landi. Á vin-
sældalistum hefur brugðið fyrir lögunum
Broken Wings, Kyrie og nú síðast Is It Love?
Og meira á sjálfsagt eftir að fylgja á eftir því
að Mr. Mister byrjaði fyrir stuttu að taka upp
nýja LP plötu í heimahögum sír.um.
Mr. Mister. Nafnið eitt nægir til þess að
maður veitir hljómsveitinni eftirtekt. Fjór-
menningarnir sem skipa hana eru síður en
svo nýgræðingar í poppinu þó að enga tinda-
smelli hafi þeir átt fyrr en á þessu ári. Allir
eru þeir vel launaðir stúdíóspilarar í Los
Angeles og jafnvígir á djass, rokk og rhythm
and blues. Að þessu leytinu minna þeir á liðs-
menn iðnaðarsveitarinnar Toto og samlík-
ingin sú getur náð lengra: Fáar hljómsveitir
hafa verið skammaðar jafn hressilega í plötu-
dómum á síðustu árum og einmitt þessar
tvær.
En þó að erlendir krítíkerar ausi sér yfir
tónlistarmenn og finni þeim allt til foráttu
eru þeir þá þar með lélegir spilarar? Liðs-
menn Led Zeppelin voru skammaðir sundur
og saman í upphafi ferils þeirrar hljómsveit-
ar og fyrstu tvær plöturnar rakkaðar niður.
(Sú þriðja reyndar líka en það var öllu skilj-
anlegra.) Án þess að ég vilji fara að jafna
saman piltunum úr Led Zeppelin, Toto og Mr.
Mister þá bendi ég á þetta til að vekja á því
athygli að gagnrýni er oft byggð á fordóm-
um. Mr. Mister lítt skapandi hljómsveit en
hana skipa fyrsta flokks iðnaðarmenn. Þeir
vita nákvæmlega hvað þeir eru að gera. Tón-
listin byggir á þvottekta formúlu sem margir
hafa prófað á undan þeim og það með góð-
um árangri. Vilji menn verða ríkir á því að
spila rokk verða þeir að velja auðveldustu og
öruggustu leiðina. Það hjálpar svo yfirleitt til
ef þeir eru jafn flinkir tónlistarmenn og liðs-
menn Mr. Mister. Upp úr meðalmennskunni
ná þeir sér þó seint. Til þess þarf menn eins
og John Lydon sem fyrr var getið.
32 HELGARPÓSTURINN
• > 'h s rr> < F t c' '■* v