Helgarpósturinn - 17.03.1988, Blaðsíða 18

Gunnar Sólnes, lögfrœdingur
og formaöur GA, í HP-viötali
— ekkert mál
Solnes
Nafnið Sólnes og Akureyri. Það er á einhvern hátt hægt að setja sama-
semmerki þar á milli. Enda Jón G. Sólnes heitinn, ættfaðirinn, einhver
þekktasti bæjarbúi á Akureyri á seinni tímum, umdeildur en aldrei nein
lognmolla þar sem hann fór. Synir hans tveir hafa komið sér þægilega fyrir
í gömlu fallegu húsi í miðbæ Akureyrar þar sem þeir hafa lögfræðiskrifstof-
ur sínar. Hús sem áður var í eigu Kristjáns Kristjánssonar, bílakóngs á Akur-
eyri. Þar hitti ég Gunnar Sólnes, lögfræðing og þekkta persónu í bæjarlífinu
fyrir norðan. Hann hafði verið á árshátíð Sjálfstæðisflokksins kvöldið áður
en lét það ekki á sig fá, var áður búinn að viðra hundinn og líta eftir fram-
kvæmdum við golfskálann sem verið er að endurbyggja eftir mikinn bruna.
EFTIR KRISTJÁN KRISTJÁNSSON MYND: tómas l. vilbergsson
Hvernig er aö vera Sólnes á Akureyri?
„Ja, það er góð spurning. Það er mjög gett,
held ég verði bara að segja það. Faðir minn var
að vísu mjög umdeildur maður hér í bænum en
ég held að hann hafi átt fleiri vini en óvini.“
Standiö þid brœöur í skugganum af honum?
„Það má kannski segja það. Sennilega mest-
megnis vegna þess að við höfum lítið eða ekkert
haft okkur í frammi í pólitíkinni. Það er þá helst
Júlíus en við Jón höfum unnið þau störf að það
er best að vera utan hennar. En það er auðvitað
erfitt að feta í fótspor föður okkar, því verður
ekki neitað."
Og engar vœntingar til ykkar út af nafninu?
„Nei, það held ég ekki.“
Kemur þaö ykkur frekar til góöa aö vera Sól-
nes heldur en hitt?
„Ég veit það ekki. Ætli það ekki bara. Annars
er erfitt um það að segja."
Nú fór faöir þinn í sérframboö fyrir nokkrum
árum...
„Já, ég var mikill hvatamaður að því framboði
og það var mjög skemmtileg lífsreynsla þó við
hefðum ekki erindi sem erfiði. Okkur vantaði
helvíti mörg atkvæði reyndar..."
Var mikil biturö á þessum tíma?
„Já, það var mikil biturð — á báða bóga. Það
er spurning hvort hefur nokkuð gróið um heilt
síðan. Ég held að sumir innan Sjálfstæðisflokks-
ins erfi þetta enn, megi ekki heyra nafnið Sól-
nes. Flokkurinn á mjög bágt með að fyrirgefa,
eins og sagan sýnir.“
En þú ert samt enn í flokknum.
„Já, en miklu gagnrýnni á störf hans en áður
var.“
Var sú gagnrýni komin til fyrir tíma sérfram-
boösins?
„Já, hún var það. Það var einstakt deilumál og
ég taldi að flokkurinn hefði hagað sér klaufalega
í því. Var reyndar alls ekki einn um þá skoðun."
Og aldrei veriö áhugi fyrir aö reyna fyrir þér
frekar, eöa hvaö?
„Jú, jú. Ég var áhugasamur á yngri árum,
starfaði töluvert fyrir flokkinn hér á Akureyri og
sömuleiðis þegar ég bjó í Reykjavík. Þá ætlaði
maður sér lengra en svo hefur áhuginn dofnað.
Svo er konan líka í þessu brölti og það verður að
vera nóg fyrir eitt heimili."
Hún er í bœjarstjórn, er þaö ekki?
„Nei, ekki lengur. Hún var það en er núna for-
maður fulltrúaráðs flokksins og var ofarlega á
lista við síðustu alþingskosningar."
Þannig aö þú hefur alla tíö veriö umkringdur
pólitískri umrceöu?
„Já, það má segja það. Það var mikil pólitísk
umræða á mínu heimili og hún hefur haldist en
áhugi minn á hinn bóginn dofnað mikið þrátt
fyrir að maður fylgist alltaf með því helsta. Þeg-
ar maður var ungur voru orð flokksins lög og
hann gat ekki gert neitt rangt. Það kom aldrei til
greina að efast um neitt af því sem hann gerði
og maður varð bæði hissa og reiður ef einhver
dirfðist að gagnrýna hann. Nú er það ekki svo
lengur. Þetta er ekki lengur bara svart og hvítt."
Borgaraflokkurinn hefur þá ekki freistaö?
„Nei. En það má svo sem segja að ég hafi
ákveðinn skilning á því fyrirbrigði."
Og líst sœmilega á hinn nýja þingmann innan
fjölskyldunnar?
„Já, ég get ekki annað sagt. Júlíus á erindi inn
á þing rétt eins og hver annar og raunar mikiu
frekar en margir af þeim sem þar hafa setið."
Framboö hans hefur ekki komiö þér neitt á
óvart?
„Jú, ég get ekki neitað því að ég varð svolítið
hissa, en hins vegar skil ég vel afstöðu hans. Eins
og ég sagði áður á Borgaraflokkurinn skilning
minn þó ég styðji hann ekki."
PABBADRENGUR ÍHALDSINS
Hvernig var þaö, kom aldrei til greina annaö
en aö veröa sjálfstœöismaöur?
„Nei, alls ekki. Það voru alltaf hreinar línur.
Ætli ég sé ekki einn af þessum pabbadrengjum
íhaldsins. Þetta var eins með lögfræðina, ég var
búinn að ákveða hana snemma í menntaskóla.
Þar var aldrei neinn efi heldur, enda átti þetta
tvennt ágætlega saman þegar maður stefndi að
pólitískri framtíð."
Þannig aö þaö hefur ekki veriö neinn upp-
reisnarandi í þér?
„Nei, það held ég ekki. Maður slapp blessun-
arlega við dagvistarstofnanirnar..."
Bíddu viö. Fööur þínum var sérdeilis uppsigaö
viö slík fyrirbrigöi. Ert þú sömu skoöunar?
„Ég er kannski ekki alveg sammála honum en
verð að játa að umfangið er meira en mér finnst
það þurfa að vera. Faðir minn skildi hins vegar
ekki tilganginn með þessum stofnunum enda
var þetta allt auðveldara þegar hann var að ala
sín börn upp. Kasta kveðju á grislingana þegar
farið var til vinnu á morgnana og reyna svo að
smala þeim saman þegar komið var heim að
kvöldi. Maður man eftir honum, standandi úti á
tröppum, kallandi, meðan maður lá sjálfur fal-
inn bak við runna í næsta garði til að þurfa ekki
að koma inn.“
Eru Sólnesar aldir upp meö silfurskeiö í
munni?
„Nei, síður en svo. Heimili okkar var mjög
venjulegt. Þar var engu ríkidæmi fyrir að fara,
enda voru bankamenn sjálfsagt ekki betur laun-
aðir en þeir telja sig vera í dag. Við máttum hafa
fyrir að ná því sem við vildum, rétt eins og aðrir.
Faðir minn byrjaði að vinna í Landsbankanum
ungur maður og tekjur hans voru ekki miklar -
framan af. Hann byrjaði sem sendill, vann að ég
held rúmlega fimmtíu ár í bankanum, og er
kannski einmitt það sem Sverrir Hermannsson
var að tala um að væri ekki sjálfgefið. Að menn
ynnu sig upp úr því að vera sendlar í að verða
bankastjórar."
Maöur hefur löngum heyrt aö Sólnesar vœru
út undir sig í viöskiptum, refir...
„Ég kannast ekki við það — hef ekki heyrt
þetta áður. Ef rétt er að þú hafir heyrt það þá er
það sjálfsagt vegna þess að þeir sem þurfa að
skipta við lögfræðinga líta þá stundum horn-
auga."
GOLFBAKTERÍAN
Víkjum aö ööru. Þú ert formaöur Golfklúbbs
Akureyrar og ekki í fyrsta skipti.
„Já, ég hef verið af og til formaður á síðast-
liðnum tuttugu árum eða svo.“
Og spilar enn af krafti eöa hvaö?
„Já, það geri ég, en það er orðið meira til
ánægju en með keppni í huga. Sú tíð er liðin.
Hins vegar var ég nokkuð góður í golfi hér áður,
þó ég segi sjálfur frá. Varð m.a. tvisvar sinnum
Islandsmeistari, 1961 ogsvo aftur ’67. Það verð-
ur endilega að koma fram. Við Akureyringar átt-
um reyndar alltaf mjög góða golfara hér áður þó
það hafi heldur hallað undan fæti hjá okkur á
undanförnum árum. Satt að segja vorum við
langbestir á landinu á tímabili. Eg efast um að
nokkur klúbbur eigi fleiri meistara en við. En
það verður víst að viðurkennast að við höfum
verið í lægð undanfarin tíu ár eða svo. Það er erf-
itt að skýra af hverju slíkt gerist, félagar í
klúbbnum eru margir en menn virðast frekar
líta á golfið sem huggulegheit en keppni. En
þetta stendur vonandi allt til bóta. Það er nú líka
rétt að það komi fram að þegar ég var sem mest
að keppa þá voru engar reglulegar æfingar, þá
mættu menn bara upp á völl og spiluðu. Enda
eru þeir orðnir miklu betri í dag en við vorum
á sínum tíma. Það verður víst að játast þó sárt
sé.”
Þetta golfspil, er þetta hrein „manía"?
„Já, þetta er baktería. Svona svipað og veiði-
skapur og það er engin lækning til gegn þessu.
Enda er þetta íþrótt sem menn geta stundað
fram á grafarbakkann."
Byrjaöiröu snemma í golfinu?
„Já, það er óhætt að segja það. Faðir minn
spilaði golf og ég var ekki nema sjö ára þegar ég
byrjaði. Það var mjög óvenjulegt, ég held að það
hafi hreinlega ekki þekkst að menn undir tví-
tugu spiluðu golf. Júlíus bróðir minn spilaði með
mér til að byrja með en gafst fljótlega upp. Ég
dundaði hins vegar áfram. Með því fékk labbið
einhvern tilgang. Ég hef aldrei verið einn af
þeim sem geta gengið bara til þess að ganga."
Þetta var heldri manna íþrótt, er hán þaö aö
einhverju leyti enn?
„Nei, það er að vísu rétt að þetta var heldri
manna íþrótt, en það er ekki svo hér á Islandi
lengur. Menn úr öllum stéttum stunda golf. Það
er hins vegar laxveiðin sem er heldri manna
íþrótt, hræðiiega dýr, og þess vegna hefur mað-
ur orðið að draga meira úr henni en vilji hefur
staðið til.“
BRUNI OG EVRÓPUMÓT
Þaö hefur alltaf fylgt golfinu töluveröur gleö-
skapur er þaö ekki?
„Nei, það myndi ég ekki vilja segja, við höfum
að vísu eitt mót á ári, Jónsmessumót, þar sem
menn gleðjast bæði meðan spilað er og eins á
eftir. Annars er ekki mikill drykkjuskapur þessu
fylgjandi."
En þetta er nú líklega eina íþróttagreinin þar
sem bar er í félagsheimilinu.
„Jú, það má vel vera. Það er nú hins vegar
mest hugsað til að geta leigt húsið út fyrir sam-
kvæmi og þess háttar.”