Morgunblaðið - 25.11.1975, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 25. NÖVEMBER 1975
Hjalti
húsmannssonur
það var þá dálítill hvolpur, sem lá þar
niðri í.
Þegar maðurinn kom heim úr kaup-
staðnum, stóð Hjalti úti og beið með
mikilli eftirvæntingu eftir að fá að vita,
hvað hann fengi í kaup fyrir fyrsta árið.
,,Ertu kominn strax aftur, húsbóndi
góður“, sagði hann, „og hvað hefirðu
keypt?“ — Og það var nú loðið, það sem
ég keypti“, sagði bóndi. „Ég veit ekki
hvort ég á að vera að sýna það, en það var
það fyrsta sem ég fékk og það var nú
hvolpur“. — „Það þykir mér reglulega
vænt um“, sagði Hjalti. „Mér hefir alltaf
þótt svo gaman að hundum“.
Ekki gekk það betur annan daginn.
Bóndi fór á fætur fyrir allar aldir og ekki
var hann fyrr kominn í kaupstaðinn en
hann mætti kerlingunni með körfuna.
„Góðan daginn gamla mín“, sagði hann.
„Sæll sjálfur maður minn“, svaraði
gamla konan. „Hvað ertu með í körfunni
í dag?“ spurði bóndi. — „Ef þú vilt vita
það, þá geturðu keypt það“, kvað kerling.
— „hvað kostar það þá?“ — „O, fjóra
skildinga. Ég er vön að selja allt með
sama verðinu“, sagði sú gamla. Bóndi
/----------------------
v,_______________________—-----------------------------s
sagði þá, að hann yrði víst að kaupa, en
betur þætti sér að nú yrði kaupin skárri
en daginn áður. Þegar hann lyfti lokinu,
var kettlingur f körfunni. Þegar hann
kom heim aftur, var Hjalti kannski
kominn niður fyrir tún til þess að sjá
hvað hann fengi í kaup fyrir annað árið
sitt.
„Ósköp varstu fljótur, húsbóndi
góður“, sagði hann. „Hvað keyptirðu nú í
dag?“
„Æ, ekki batnaði það nú, heldur versn-
aði“, sagði bóndi, „en ég fór að eins og
um var samið, keypti það fyrsta sem ég
fékk, og það var nú ekki annað en kettl-
ingurinn, sem þú sérð hérna“.
„Ekki hefðirðu getað keypt neitt, sem
mér kom betur“, sagði Hjalti". „Því mér
hefir eiginlega alltaf þótt ennþá vænna
um ketti en hunda“.
Jæja sjáum til, hugsaði bóndi. Mér
gekk þetta bara sæmilega, en eitthvað
annað held ég verði uppi á teningnum,
þegar hann á að leggja í hann sjálfur.
Þriöja morguninn lagði piltur af stað,
og um leið og hann kom inn í kaupstað-
inn, mætti hann kerlingunni, þeirri sömu
og húsbóndi hans hafði hitt. Og enn hafði
hún körfuna meðferðis. „Góðan daginn,
HRINGLEIKAHÚSIÐ mikla í Róma-
borg, Colosseum, sem staðið hefur síð-
an árið 80, var lengi vel hið mesta í
heiminum. Það var fjögurra hæða og
þar var pláss fyrir um 50.000 áhorfend-
ur í áhorfendastúkunum.
vtw
MORö-dK/
KAFMNU
Bara láta þig vita: Þegar þú
ert búinn með framrúðuna
stendur heilmikill uppþvottur
á eldhúsborðinu.
legri maður áður en hann gekk £g skaj trúlofast þér gegn
I sfgarettubindindið. einu ákveðnu skilyrði.
— Skelfing ertu orðinn hor-
aður.
— Já, ég er í megrun, léttist
um 20 pund á mánuði.
— Jæja, þú verður þá alveg
horfin einhverntíma I septcm-
ber.
X
Vinurinn: — Ég hefi lesið
eina bók eftir þig.
Skáldið: — Þá síðustu?
Vinurinn: — Ja, það vona
ég-
X
Kennarinn: — Gerum ráð
fyrir að þú hafir fimm nagla I
vasanum og takir svo tvo úr
honum. Hvað eru þá margir
eftir?
Tommi: — Enginn.
Kennarinn: — Enginn?
Hvernig ferðu að finna það út?
Tommi: — Það er gat á
buxnavösunum mfnum, og ég
má þakka fyrir að hafa ekki
tapað öllum nöglunum.
X
Eiginmaðurinn: — Veiztu
það, góða mfn, að vfsindamenn
hafa fundið út, að konur þurfi
meiri svefn en karlmenn.
Konan: — Nú, og hvað með
það?
Eiginmaðurinn: — Ég á að-
eins við það, að þú eigir ekki
alltaf að vaka og bfða eftir, að
ég komi heim á kvöldin.
X
Ung stúlka kom með ungum
manni inn á vcitingahús.
— Ég vil súpu, steik og
desert, sagði stúlkan við þjón-
inn.
— Og humarinn? sagði
þjónninn og benti á matseðil-
inn.
Stúlkan: — Hann getur
sjálfur sagt til um, hvað hann
v i 11.
Morðíkirkjugarðinum
Mariu Lang
Jóhanna Kristjóns
dóttir þýddi.
42
einnig maður með næman skiln-
ing og heilbrigða dómgreind í
flestu og ég met ekki skoðanir
neins eins mikils og þfnar. Ég
þrái ekkert heitar en gefa í skyn
við þig hvað i þessum leyndar-
málum felst: ég ætla að segja þér
allt af létta, en ég ætla að reyna
að gefa þér tilfinningu fyrir þvf
um hvað málið snýst tíl að biðja
þig sfðan að segja mér um
hugsanlegt gildi þessara upplýs-
inga fyrir lögregluna. Má ég það?
Ég reis til hálfs upp en lét mig
svo fallast niður f stóiinn aftur,
þegar ég heyrði áframhaldandi
orð föðurbróður mfns:
— Sjáðu nú til, það sem gerir
annað af mfnum tveimur vand?-
málum svo flókið er að hér er um
að ræða skriftir sem látinn maður
gerði fyrir mér um annan látinn
mann. Svo að þá skilurðu að það
er hægara ort en gert að neyða
þann aðila að fara til lögregl-
unnar.
— Þú... átt við.. . að Arne
Sandell hafi skriftað fyrir þér?
— Já, hann hafði orðið vitni að
mjög einkennilegu atriði — and-
láti Gerhards Motander. ..
Hann... grunaði satt að segja að
þar væri ekki allt með felldu.
Hann kom á fund minn að sumu
leyti vegna þess hann var í vafa
um hvað hann ætti að gera og að
sumu leyti vegna þess að nóttina
þegar þessi athurður gerðist, fann
hann mest til gleði og feginleika.
Vegna____vegna þess að forstjór-
inn var keppinautur hans um
hylli Barböru, cins og þú veizt cf
til vill nú orðið. Við ræddum
lengi um þessa hlið málsins. En
hvað snertir hina ægilegu grun-
semd hans, get ég aðeins sagt þér
að hún beindist að manneskju
sem ég hefði aldrei nokkurn tfma
sett f samband við slfkt og auk
þess var þetta allt á svo lausu
byggt, að við urðum sammála um
að hann hefði líkast til misskilið
þetta allt. Það hélt ég að minnsta
kosti þá. En nú... nú hef ég
hugsað um þetta í sambandi við
morðið á Arne sjálfum... og nú
er ég ekki lengur viss um
nokkurn skapaðan hlut.
Tord þagnaði, en þegar faðir
minn sagði ekkert, hélt hann
áfram, vandræðalega og stam-
andi:
— Hitt levndarmálið mitt er
ekki af þessum toga spunnið en
þó kann það vera enn mikil-
vægara. .. Það er.. . um Barböru.
Hann þagnaði aftur og faðir
minn spurði mildri röddu.
— Þú ert ástfanginn af henni?
— Ég geri ráð fyrir því.
Hann talaði svo lágt að ég
greindi varla hvað hann sagði.
— En hún hefur verið eigin-
kona annars manns og ég hef ekki
leyft mér að viðurkenna til-
finningar mfnar fyrir sjálfum
mér. Reyndar er það sjálfsagt svo
að þú hefur áður hitt naglann á
höfuðið. Auðvitað ætti ég að gifta
mig aftur... En hvernig sem það
nú er þá kemur þetta ekki við
tilfinningum mínum f garð Bar-
böru. Henni tókst að neyða mig til
að gefa sér loforð um að ég myndi
þegja vfir því sem... ég veit... en
þá vissi ég ekki hvaða afleiðingar
þetta loforð kynni að hafa. Og nú
neitar hún þverlega að lcysa mig
frá loforðinu. Ilún segist geta
fullvissað mig um það scm ég
þegi vfir sé hvorki hætlulegt né
mikilvægt, cn það gerir mig
kvfðinn að hún vill ekki segja frá
þvf sjálf...
— Og hvað er það þá sem þið
þegið yfir saman?
— Barhara, sagði Tord ofur-
hægt — lýgur þegar hún segist
hafa verið heima í fbúð sinni á
aðfangadagskvöld frá klukkan
fimm. Ég hitti hana úti f kirkju-
garði klukkan tuttugu mfnútur
yfir fimm og við vorum þar f
hálfan klukkutfma. Ég fvlgdist
með henni inn f kirkjuna.. . hún
sagðist þurfa að sækja söngbók,
sem hún hefði gleymt. Og... og
það þýðir ekki fyrir mig að neita
þvf. Hún var svo gerólík því sem
hún á að sér að vera að þvf verður
ekki með orðum lýst.
Hann þagnaði fáeinar sekúndur
og bætti síðan við áhyggjufullur:
— Hún var í stórkostlegu upp-
námi, hún var tilgerðarieg og
samkjaftaði ekki. Sannleikurinn
er sá að hún var ekki aðeins
taugaóstvrk. HUN VAR MJÖG
HRÆDD.
12 KAFLI
Gamlaársdagur rann upp
dimmur og drungalegur. Loft var
þungbúið og yffr öllu hvfldi mara
jarðarfararinnar sem fvrir
dyrum stóð. Við morgunverðar-
borðið voru allir fámálugir og
dapurlegir. Tord forðaðist eins og
heitan eldinn að líta á Barböru og
ég gat ekki varizt þvf að hugsa til
þess að daginn áður hafði hann
lofað föður mínum þvi að jafn-
skjótt og jarðarförin væri af-
staðin skyldi hann tilkynna henni
að nú yrði hún að taka ákvörðun
um það, hvort þeirra ætti að segja
lögreglunni sannleikann. Ég var
föður mfnum afar þakklát fyrir
að hafa komið þessu f kring, þvf
að ég þekkti sjálfa mig nóg til