Morgunblaðið - 24.01.1989, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 24. JANÚAR 1989
37
Mjök erum tregt
tungu at hræra
eða loftvætt
Ijóðpundara;
esa nú vænligt
af Viðurs þýfi
né hlédrægt
ór hugarfylgsni.
(E. Sk.)
Svo kvað Egill Skallagrímsson í
Sonatorreki, en þetta erindi kom
mér í hug, þegar minningamar fara
á flakk. Við kveðjum nú vin og
velgjörðarmann okkar hjóna, Einar
Hauk Ásgrímsson, er hann heldur
óvænt yfir móðuna miklu eftir
snögg og hastarleg veikindi, sem
komu öllum, sem til hans þekktu,
í opna skjöldu.
Vistaslit þess heims, sem við
þekkjum, eru ein af staðrejmdum
og gátum tilverunnar, sem við verð-
um að beygja okkur fyrir, þegar
kallið kemur. Við hjón og fyolskylda
vottum ættingjum og ástvinum
innilegar samúðarkveðjur á þessum
þungbæru tímamótum.
Leiðir okkar Einars Hauks lágu
saman fyrir röskum áratug. Upp-
haflega kynntust eiginkona mín,
Sigurlaug, og kona Einars Hauks,
Ásdís Helgadóttir, en við vorum
nágrannar. Síðan leiddi eitt af öðru
og úr varð gagnkvæmt vinfengi
allra í fjölskyldunum. Þar við bætt-
ust síðan vinir og kunningjar úr
báðum áttum og góðir grannar.
Á þessum tíma gekk á ýmsu, því
að báðar fjölskyldumar okkar voru
að koma sér þaki yfir höfuðið. Með
gagnkvæmri hjálp fleyttum við okk-
ur áfram í darraðardansi íslenzkra
húsbyggjenda. Það er ekki ofsagt,
að æði oft varð góðvild þeirra Ein-
ars Hauks og Ásdísar geysileg
hjálparhella. Sá hlýhugur verður
seint fullþakkaður og ávallt í minn-
um hafður. Segja má, e.t.v., að
blanda af sjálfstæðiskennd Bjarts í
Sumarhúsum og samhjálparkennd
hafi verið í heiðri höfð í þessum
samskiptum.
Einar Haukur var sérkennilegur
maður. Hann var óvenjuhávaxinn,
lá hátt rómur, e.t.v. vegna heymar-
galla, sem háði honum og ágerðist
með árunum. Þetta gat oft valdið
samskiptaörðugleikum, einkum
lægi fólki lágt rómur. Viss óþolin-
mæði fylgdi þessu stundum, eins
og verða vill, enda maðurinn ræðinn
og áhugasamur um málefni líðandi
stundar. Stjómmál vom honum
mikið áhugamál og var Einar Hauk-
ur eldheitur sjálfstæðismaður. Ýmis
önnur mál voru honum hugfólgin,
ekki síst þau, er snem að sjávarút-
vegi. Áhugann þurfti ekki langt að
sækja, enda var faðir hans útgerð-
armaður um hríð. Einar Haukur
ritaði talsvert um hugðarmál sín í
Morgunblaðið.
Nokkrar af þessum greinum las
ég fyrir Einar Hauk, er við vomm
á ferð milli Reykjavíkur og Þjórsár,
en þangað fómm við í nokkur skipti
saman á gæsaveiðar. Gjaman hefðu
ferðimar mátt vera fleiri, því að
þær vom hinar skemmtilegustu.
Veiðar þessar vom býsna sérstæð-
ar. Einar Haukur var verkfræðing-
ur að mennt og vildi því standa
verkfræðilega að veiðunum. Gervi-
gæsum var plantað niður á túni
vestan Þjórsár, en síðan vom sett
upp byrgi úr striga með grind í og
skreið hvor okkar í sitt byrgið. Vel
sást út og skyldi nú aldeilis veitt.
Hafðar vom með gæsaflautur, en
blessaðir fuglamir skildu ekki tón-
listina, sem e.t.v var afbökuð vegna
heymargalla Einars Hauks og
kunnáttuleysis undirritaðs. Eitt
sinn, er setið var fyrir gæs, hóf
Einar Haukur upp raust sína og
kvað alla Höfuðlausn við eigið lag.
Eg vissi, að hann hélt mikið upp á
Eglu en þessi þáttur var sér á báti.
Ekki skal ég fullyrða, hvort gæsun-
um líkaði illa kvæðið, en þær gerðu
okkur a.m.k. þann grikk að setjast
austan Þjórsár. Fór svo reyndar
oftar, og komum við tómhentir til
baka en fuglamir vom flognir.
Eins og gæsimar flugu á sínum
tíma fara minningamar um margt
annað á flug. Draga má fram margt
skondið og skemmtilegt sem krydd-
aði tilvemna og gerði hana litrík-
ari, en þess verður ekki getið hér.
Þó verður svo ekki frá horfið hér
að lokum, að við, fjölskyldan, minn-
umst ekki frábærrar gestrisni Ás-
dísar og Einars Hauks, er við sótt-
um þau heim í Efri-Vík. Þar áttu
þau sér griðland skammt frá æsku-
heimili Ásdísar að Seglbúðum í
Skaftafellssýslu. Áttum við þar
margoft yndisstundir í fögm um-
hverfí.
Minningamar um góðan dreng
líða áfram á flugi sínu. Nyr kafli
er hafinn, en enginn veit hvert för-
inni er heitið.
Sigurlaug, Páll B. Helgason
og börn.
Ánægjuleg
tíðindi
Nú hefur kínverskl hugvit unnið
hug á einu af óþægilegasta
vandamáli mannsins — hárleysi
(skalla).
Kínverjar hafa hafið framleiðslu á
Zhangguang 101,
áhurð sem unnin er úr sjaldgæfum
kínverskum jurtum.
Áburðurinn hefur eiginleika til
að örva hárvöxt, auðveldur í
notkun, sársaukalaus.
9 101 getiir læknuð blettaskalla, skalla og linrleysi íi líkama.
# Með 101 hefur árangur náðst í 97,5% tilvika, fullur bati í 81,8%
tilvika.
9 101 fékk gullverðlaun á Brussels Eureka world Fair
(heimssýningu vísindamanna) 1987.
Fáið nánari upplýsingar á:
GREIFANUM, Hringbraut 119, sími 22077
KLASSÍSKA, Hverfisgötu 64a, sími 14499
PASSION, Glerárgötu 26, sími 96-27233
Jón Stefáns-
son - Minning
Fæddur 17. apríl 1918
Dáinn 15. janúar 1989
Jón Stefánsson fæddist og ólst
upp á Rjúpnafelli í Vopnafírði. For-
eldrar Jóns vom Kristín Jóhanns-
dóttir og Stefán Bjamason. Systk-
inin vom átta og var Jón þeirra
yngstur.
Þegar ég kynntist Jóni Stefáns-
syni fyrst var ég ungur maður að
koma mér og fjölskyldu minni í eig-
ið húsnæði á Hofteigi 20 hér í bæ.
Við steypuvinnuna vann meðal
annarra Hjálmar Sveinbjömsson,
múrarameistari frá Hámundarstöð-
um í Vopnafirði. Hjá Hjálmari vann
þá ungur maður, einnig Vopnfírð-
ingur, Jón Stefánsson frá Rjúpna-
felli. Þeir sem kynnst hafa Jóni
Stefánssyni gleyma honum ekki
upp frá því. En kunningsskapur
okkar Jóns hófst fyrst að ráði þeg-
ar ég réð mig sem húsasmíðameist-
ara við byggingu Bændahallarinn-
ar. Múrarameistari á höllinni var
Ragnar Finnsson og í fylgdarliði
hans vom m.a. Magnús Jónsson,
kallaður Járna-Mángi, og fyrsti
aðstoðarmaður hans, Jón Stefáns-
son. Upp frá því slitnaði ekki kunn-
ingsskapur okkar Jóns, já, vinátta
okkar.
Magnús Jónsson lést skömmu
eftir að framkvæmdjr við Bænda-
höllina hófust og frá þeirri stundu
hvíldi ábyrgðin á jámabindingu
þessa mikla húss á Jóni Stefáns-
syni. Jón kiknaði ekki undan þeirri
ábyrgð, enda leysti hann af hendi
verk sitt með öryggi þess, sem veit
hvað hann er að gera.
Einhvem tíma á sjöunda ára-
tugnum réðst Jón til mín, og þá í
hverskonar störf, en þó fyrst og
fremst í jámabindingar, en í þeirri
verkmennt stóð hann þá þegar jafn-
fætis þeim bestu, enda var maður-
inn allt í senn, bráðgreindur, verk-
laginn og samviskusamur svo af
bar. Frá því Jón réðst í vinnu til
mín má heita að hjá mér, eða öllu
heldur með mér, hafi hann starfað
uns yfír lauk, er hann hlaut að
hætta erfiðisvinnu fyrir svo sem
tveimur til þremur ánim. Verksvið
okkar Jóns var ekki einasta bundið
við höfuðborgarsvæðið, heldur vítt
og breitt um landið og ég var fljót-
ur að komast að raun um að Jóni
gæti ég tréyst. Enda þótt ég gæti
ekki alltaf verið sjálfíir á réttum
stað á réttum tíma var viðkvæðið
hjá úttektarmönnum byggingarfull-
trúa: „Nú, fyrst Jón Stefánsson var
hér að verki er nú tæpast þörf á
að fara grannt yfír verkið."
Raunar man ég ekki, svona eftir
á að hyggja, að þeir hafi gert at-
hugasemdir við verk Jóns Stefáns-
sonar. Ef eitthvað var, þá hafði
hann frekar bætt ögn við af jámi
fremur en að eitthvað vantaði á.
En Jón Stefánsson var líka annað
og meira en samviskusamur starfs-
maður, þótt síst beri að vanmeta
slíkt. Jón var einn af þeim óskóla-
gengnu menntamönnum, sem
íslensk þjóð hefur verið svo heppin
að eiga ævinlega eitthvað af. Hann
átti ágætt bókasafn og las mikið í
frístundum sínum. Og mér segir svo
hugur að hann hafí munað allt sem
hann las.
Iðulega skrapp Jón með mér
austur í Laugardal, þar sem ég á
sumarbústað og svolítinn gróður-
blett og sá var nú betri en enginn
við að slá og prýða blettinn, prýða
hann og fegra á alla lund. Þar skil-
aði sér í bestum skilningi sveita-
mennska hans.
Vinnufélagar okkar Jóns ljúka
allir upp einum munni um að þar
fór enginn venjulegur maður. Djúp-
ur og sterkur málrómur Jóns, hrein-
skilni hans og klár einlægni gleym-
ast áreiðanlega fáum sem kynntust
honum.
Sérstæður persónuleiki og
ógleymanlegur er nú horfínn sjón-
um okkar í bili. Ég trúi að ég
mæli fyrir munn allra þeirra, sem
störfuðu með Jóni, að skarð er fyr-
ir skildi, sem seint mun verða fyllt.
Við Jón töluðum aldrei, að ég
man, um trúmál, svo ég veit ekki
mikið um væntingar hans þama
fyrir handan. En um mig er það
að segja að fúsari mun ég ganga
yfír þau landamæri eigi ég von á
að hitta „fyrir hinum megin" vini
og félaga á borð við Jón Stefánsson.
GuðbjÖrn Guðm.
t
ANNA JAKOBÍNA ÁRMANNSDÓTTIR
frá Borgarfirði eystra,
' Efstalundi 6, Garöabœ,
verfiur jarðsungin frá Fossvogskirkju miðvikudaginn 25. janúar
kl. 15.00.
Þeim sem vildu minnast hinnar látnu er bent á Bakkagerðis-
kirkju. Minningarspjöld liggja frammi í Bókabúð Vedu.
Fyrir hönd aðstandenda,
Elín Bóasdóttir,
Kristmundur Guðmundsson.
SPASTEFNA FYRIR
ARIÐ I9R9
26. JANUAR 1989
Horfur / upphofí úrs
Haldin í Kristalsal Hótels Loftleiða
fimmtudaginn 2ó. janúar 1 989
DAGSKRA:
KL. 14.00 SPASTEFNA SETT:
Þórður Sverrisson, formaður
Stjórnunarfélags íslands.
KL. 14.15 EFNAHAGSHORFUR 1989:
Steingrímur Hermannsson,
forsætisráðherra.
KL. 14.35 ÁLITÁ EFNAHAGSHORFUM
1989:
Vilhjálmur Egilsson, framkvæmda-
stjóri Verslunarráðs.
KL. 15.00 KYNNINGÁ SPÁM
FYRIRTÆKJA UM ÞRÓUN
HELSTU HAGSTÆRÐA:
Lára M. Ragnarsdóttir,
framkvæmdastjóriStjórnunarfélags
íslands.
KL. 15.15 UMFJÖLLUN UM SPÁR FYR-
IRTÆKJA:
Þórður Friðjónsson, forstjóri
Þjóðhagsstofnunar.
KL. 15.30 KAFFIHLÉ.
PALLBORÐSUMRÆÐUR:
KL. 16.00 ÁLITÁ ÞRÓUN EFNAHAGS-
MÁLA:
Guðjón B. Ólafsson, forstjóri SÍS
Ásmundur Stefánsson, forseti ASl
Þórarinn V. Þórarinsson, framkvæmdastj. VSI
Stjórnandi pallborðs: Ómar Valdimarsson, blaöamaður.
KL. 17.00 RÁÐSTEFNUSLIT.
SKRÁNING I SÍMA 621066
Ráðstefnustjóri: Guðmundur Björnsson,
aðstoðarforstjóri Pósts og síma.
Stjórnunarfélag íslands
Ánanaustum 15, Reykjavik, sími91-621066.