Tíminn - 15.04.1973, Blaðsíða 23

Sunnudagur 15. april 1973.
TtMINN
23
Á ÍSLANDI er loftið tært og
hreint, viðlika og hiö opinbera
siöferði. Þeir, sem gist hafa
Kaupmannahöfn og Stokkhóim,
leita árangursiaust að klám-
auglýsingum gróðabraskara i
Reykjavikurblöðunum og þar eru
engar sýningar i veitingahúsum
né kiámbiöð i tóbaksverzlunum.
Aldan er ekki hnigin í Reykjavik
— hún hefur ekki náð þangað.
Fólk talar ekki mikið um kyn-
feröismál á íslandi. Okkur er
tjáð, að það sé ekki einu sinni
kynferðisfræðsla i skólunum. En
hvort það er dyggðanna vegna —
það veit ég ekki. En ætli það sé af
þessari hlédrægni, að unga fólkið
á tslandi er alveg tryllt og hömlu-
laust i kynferðismálum?
Á veturna er Reykjavik dauð
borg. Dagarnir eru gráir og
dapurlegir. Byljirnir laða fólk
ekki út á göturnar. I kvikmynda-
húsunum eru sýndar gamlar,
bandariskar myndir úr villta
vestrinu og veitingastaðir, þar
sem fást hamborgarar og veikt
öl, loka klukkan tiu.
Allir eru i frökkum og kápum.
bað er eins og þetta fólk sé inni-
lukt og erfitt að komast i
námunda við það. Eiginlega sýn-
ist þetta mannlaus borg. Fólk
virðist hafast við heima.
Þetta gildir fimm daga vikunn-
ar. Um helgar er Reykjavik svo
gerbreytt, að maður veit varla,
hvaðan á sig stendur veðrið.
Við komum á Keflavikurflug-
völl á föstudagskvöldi og fórum
þaðan með stórri bifreið fjörtiu og
fimm minútna leið til Reykjavik-
ur. Það er stormur, svo að segja
rok. Mælirinn er nálægt frost-
marki, og það ýrir snjó úr lofti.
Þetta er ekki neitt útivistarveður.
Við höfðum hugsað okkur að
hvila okkur fyrsta kvöldið. Fá
góðan mat i matsal Loftleiða og
sofna timanlega. En þetta fór á
annan veg. Við vissum það undir
eins, þegar við þrengdum okkur
inn i matsalinn og reyndum að fá
borð. Klukkan um tiu að kvöldi —
og það höfðu áreinalega fimm
þúsund áfengisskammtar verið
réttir yfir barborðin siðustu tvær
klukkustundirnar.
Það var sjón að sjá gestina.
Seytján og átján ára gamlar telp-
ur æddu milli borðanna. Eitt glas
voru þær með i hendinni, fimm
eða sex höfðu þær þegar tæmt.
Ein telpan setti frá sér glasið, svo
að hún gæti lagzt á borð og kysst
strák, sem sat úti við vegginn.
önnur gekk að pilti og þreif i hár-
ið á honum — meiningin var, að
hún vildi dansa við hann. Augun
voru orðin rök af drykkju, — það
duldist samt ekki, hvað bak við
þau bjó.
Það er viðkunnalegur bar á
Hótel Loftleiðum. Venjulega fá
gestirnir sér þar kvöldhressingu.
Nú óð þar á súðum. Nokkrir
strákar ruku til og reistu upp
stúlku, sem hnigið hafði niður við
afgreiðsluborðið, og siðan var
hún studd fram á ganginn i átt að
útgöngudyrum. Einn þeirra
hjálparmannanna nuddaöi á
henni brjóstin. Hún hló — virtist
heldur lifna við.
Og svo hló hún að fólkinu, sem
stóð i ganginum — sjö eða átta
pörum, sem virtust limd upp við
veggina. Pörin kysstust, þreifuðu
hvort á öðru og drukku brennivin.
Eftir tiu minútur úti i tuttugu og
fimm sekúndumetra vindi var
hún komin aftur inn á barinn.
Tilbúin að svelgja meira I sig.
ÞANNIG ERUM VIÐ KYNNT
í FJÖLLESNUM TÍMARIT-
UM ERLENDIS
Stúlka, sem ekki kunni ensku,
reyndi að laða til sin bandarlskan
ferðamann. Hún pataði og baöaði
út öngunum, og hann bauð henni i
staupinu og fór með hana út á
dansgólfiö. Þegar þau komu til
baka, hafði önnur stúlka tæmt
glasið. Hann bað um nýjan
skammt. Stúlkan reyndi að gera
sig skiljanlega, og loks komst
hann til botns i bendingamálinu.
Bandarikjamaðurinn leit á klukk-
una: Hálf-ellefu. Siðan geröi
hann stúlkunni skiljanlegt með
handapati, að hann vildi fá hana
með sér upp i herbergi sitt.
Einmitt nú, þvi að seinna gat
starfsfólk gistihússins farið að
skipta sér af ferðum þeirra.
Stúlkan tæmdi aldrei seinna
glasið. Parið flýtti sér út. Hún
beið við lyftuna á meðan fylgdar-
Þetta eru ósköp þægilegar og vikaliprar stúlkur, segir sá, sem greinina skrifaði I Lektyr.
maðurinn hennar náði i her-
bergislykilinn.
Annar Svii, sem nýlega hafði
verið á fslandi, sagði frá þvi,
hvernig föstudeginum lyktaði hjá
honum. Hann hafði matazt, og
svo fór hann inn á barinn. Þar
drakk hann tvö eða þrjú staup,
áður en athygli hans beindist að
ungri og snoturri stúlku við hinn
enda borðsins. Þau horfðu hvort á
annað og hann fór til hennar og
bauð henni upp. Hljómsveitin
hafði leikið tvö lög, þegar stúlkan
spurði:
— Býrðu hérna?
Sviinn játti þvi. En honum brá i
meira lagi i brún, þegar stúlkan á
aðgizka seytján ára, spurði hvort
þau ættu ekki að fara upp i her-
bergi hans og drekka þar.
— Það er ódýrara heldur en á
barnum, sagði hún.
A laugardagsmorguninn hafði
hann ekki áttað sig á þvi, að mað-
ur skyldi fyrirhafnarlaust vera
kominn upp i rúm með seytján
ára stúlku einni klukkustund eftir
að hafa stigið fæti sinum á grund
óþekkts lands. En hann var fús til
þess að staðfesta, að það væri
ekki nein lygi, sem honum hafði
borizt til eyrna um kvenfólkið
islenzka.
Þetta mikilfenglega
skemmtanalif er bundið við fáa
staði i Reykjavik. Auk Hótel Loft-
leiða eru þar aðeins tvö gistihús.
Og alls staðar er drukkið af
mikilli áfergju á milli klukkan
átta og eitt eða tvö á nóttunni.
Eftir tvö á nóttunni taka byljirnir
eða leigubilarnir við.
Sólarhring seinna komum við á
Hótel Sögu, sem er miðsvæðis i
Reykjavik. Við komum snemma,
og fólk var ekki komið i kvöid-
skap. En það flykktist að. Byrjaði
á barnum niðri og færði sig svo
upp. Klukkan niu skipti fólkið
orðið hundruðum. Kvöldið varð
harla svipaö og á Hótel Loftleið-
um — látlaus áfengisstraumur
auðvitað.
Sjálft höfuðtorg kvenfólksins er
þó þar, sem heitir Klúbburinn.
Húsið er likast pappirsgeymslu,
þriggja hæða. Eigi maður yfir-
leitt að komast inn, verður að
fara um bakdyrnar. Við aðal-
dyrnar stóðu fimmtiu unglingar i
einum hnapp i stormi og byl,
skjálfandi af kulda i þunnum föt-
um. Vodkaflaska var hið eina,
sem greyin höfðu til þess að ylja
sér á.
Við sáum tiu bari i húsinu —
næstum þvi einn i hverju horni á
öllum hæðum. Kvenfólkið var
miklu fjölmennara en karlmenn-
irnar — liklega tvöfalt fleiri kon-
ur en karlar.
Það er afskaplega vandalitið að
ná sér i stelpu i Reykjavik.
Kannski þarf að kosta dálitlu til
af áfengi, þvi að bæði karlar og
konur drekka eins og svampar. I
Klúbbnum og sérhverjum
veitingastað öðrum i Reykjavik,
gengur maður að þeim, sem mað-
ur vill komast i tæri við, og byrjar
að tala. Tizkuklæðnaður er óþarf-
ur, og ekki þarf heldur að kosta til
neinum ósköpum af peningum.
Ekki er heldur nein nauðsyn að
kunna að dansa. Bara að láta
eins og ekkert sé.
Ferðin úr Klúbbnum á Hótel
Loftleiðir varð söguleg. Hundruð
manna biðu úti i rokinu eftir
leigubilum og einkabilum.
Ómögulegt að komast burt. Ég
reyndi að ginna til min bilstjóra
með fáeinum tiu króna seðlum
sænskum, en það stoðaði ekki.
Þrjár stúlkur i fólksvagni vor-
kenndu okkur aftur á móti. Þær
hrópuðu til okkar og spurðu,
hvort við vildum koma.
Við klöngruðumst inn i aftur-
sætið. Þegar stúlkan við stýrið
setti bilinn i gang, sneri önnur sér
að okkur. Hún var afskaplega
uppdubbuð. A hæpinni ensku
spurði hún, hvortég bragöaði það
aldrei, og um leið rétti hún mér
Smirnoff, sem hún hafði haft hjá
sér á gólfinu. Ég þakkaði, tók við
flöskunni og skilaði henni aftur.
Siðan saup hún rösklega á sjálf,
áður en hún lét flöskuna á gólfið.
Úr þessi varð ferð heim á Hótel
Loftleiðir, feikilegur söngur og
Smirnoff-drykkja.
Svo mörg eru þau orð. Vel má
vera, að það hafi borið fyrir
blaðamanninn, Tom Svensson, er
hann segir frá, og er það þá
áminning til fullra tslendinga,
karla sem kvenna, sem virðast
hafa rika og næstum sjúklega til-
hneigingu til þess að kássast upp
á útlendinga. Ekki er frásögnin
okkar til sérlegs sóma, og illvilji
er eða heimska, — nema hvort
tveggja sé, að stimpla heila þjóð
eftir skamvinn kynni.
JOHNS-MANVILLE
glerullar-
9 einangrun
er nú sem fyrr vinsælasta og öruggasta glerull-
areinangrun á markaðnum í dag. Auk þess fáið
þér frían álpappír með. Hagkvæmasta,
einangrunarefnið í flutningi. Jafnvel flugfragt
borgar sig.
Munið Johns-Manville í alla einangrun.
Hagkvæmir greiðsluskilmálar.
Sendum hvert á land sem er.
Jl!
JÖNLOF TSSONHf"
Hringbraut 121 . Sími 10-600
HJ|I