Morgunblaðið - 29.01.2007, Blaðsíða 28

28 MÁNUDAGUR 29. JANÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Kolbrún Haf-steinsdóttir
fæddist í Reykjavík
7. febrúar 1966. Hún
lést á heimili sínu
föstudaginn 19. jan-
úar síðastliðinn. For-
eldrar hennar eru
Sjöfn Sigurðardóttir
og Hafsteinn Hjalta-
son. Kolbrún ólst
upp frá tveggja ára
aldri hjá hjónunum
Hólmfríði Árnadótt-
ur og Stefáni Yngva
Finnbogasyni,
lengst af á Sólbraut 9 á Seltjarn-
arnesi.
Kolbrún gekk í Melaskóla og
Hagaskóla, síðan í Kvennaskólann
í Reykjavík. Hún lagði stund á
snyrtifræði og vann við þá grein
um tíma í Dan-
mörku.
Dóttir Kolbrúnar
og Ingólfs Magn-
ússonar sambýlis-
manns hennar er
Tinna Ýr Ingólfs-
dóttir, f. 29. júlí
1986. Þau Ingólfur
slitu samvistir.
Kolbrún hóf sam-
búð með Magnúsi
Gunnari Baldvins-
syni 1988. Árið 1992
flutti fjölskyldan til
Danmerkur þar sem
þau bjuggu í 14 ár, lengst af á
Storkevej 25 í Fröstrup á Jótlandi.
Haustið 2006 fluttu þau til Íslands.
Kolbrún verður jarðsungin frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Um þig, um þig mig dreymir daga og nætur,
og daga og nætur hef ég leitað þín.
Mín sál er hrygg, mín sorg á djúpar rætur,
og sumri hallar skjótt og ævin dvín.
Hve seint og illa verkin stundum vinnast,
þótt vaki hugur lengur en dagur skín.
Ég leita þín, en þú munt aldrei finnast,
því þú ert nefnilega konan mín.
(Steinn Steinarr)
Þinn,
Magnús
Þín nótt er með öðrum stjörnum.
Um lognkyrra tjörn laufvindur fer,
kallað er á þig og komið að
kveðjustundinni er.
Dimman, þögnin og djúpið.
Og blöðin þín mjúk sem bærast svo hljótt,
liljan mín hvíta sem lokast í nótt.
Orð eins og hendur sig hefja,
bænir til guðs úr brjósti manns,
stíga upp í störnuhimin og snerta
þar andlit hans.
Úr heimi sem ekki er okkar
æðra ljós skín en auga mitt sér,
lijan mín hvíta sem hverfur í nótt frá mér.
Úr lindunum djúpu leitar
ást guðs til þín yfir öll höf.
Hún ferjar þig yfir fljótið og færir
þér lífið að gjöf.
Og söngnum sem eyrað ei nemur
þér andar í brjóst. Dreymi þig rótt,
liljan mín hvíta, sem opnast á nýtt í nótt.
(Gunnar Dal)
Mamma mín, hver minning með
þér er mín dýrmætasta perla.
Þín
Tinna.
Kolla var á þriðja ári þegar hún
kom til okkar, athugul og viljasterk.
Fljótt komu í ljós fleiri eiginleikar.
Hún var hvers manns hugljúfi,
skemmtileg og vakandi. Hún stakk
upp á því að lítil frænka hennar yrði
skírð Sigalda. Sú fékk reyndar nafnið
Elísabet Rósa. Kolla lærði snemma
vísur og lög og hafði gaman af að
syngja. Breytti gjarna textunum og
samdi nýja. Hún var farin að lesa
bækur sex ára gömul. Hafði lært að
lesa hjá Gróu, vinkonu sinni sem var
tveimur árum eldri. Hún keppti í svigi
fimm ára gömul, datt við neðsta hliðið,
þrælaðist uppfyrir aftur og varð núm-
er þrjú. Margir gáfust upp, en ekki
Kolla. Við fluttum til Bergen 1972 og
þar gekk Kolla í skóla. Eftir fáa mán-
uði talaði hún bergenska mállýsku
lýtalaust. Kolla var vinsæl og eignað-
ist fljótt vini og gegnum hana skap-
aðist kunningsskapur okkar við
norska nágranna og vinátta sem hald-
ist hefir fram á þennan dag. Eftir
heimkomuna 1974 gekk Kolla í Mela-
skóla og síðar í Hagaskóla. Hún var
bókhneigð og næm og var tíður gestur
á bókasöfnum skólanna.
Kolla gekk í Kvennaskólann í
Reykjavík en lauk ekki námi. Hún
kynntist ljúfum pilti, Ingólfi Magnús-
syni, og þau hófu sambúð. Það gekk
ekki upp og þau slitu samvistir, en þau
eignuðust hetjuna Tinnu Ýri Ingólfs-
dóttur, sem nú syrgir móður sína.
Kolla kynntist síðar Magnúsi
Gunnari Baldvinssyni og flutti með
honum til Danmerkur. Hann hefir
reynst Kollu traustur vinur gegnum
árin.
Það hafa skipst á skin og skúrir
gegnum árin. Vímuefni komu við sögu
með sínum hryllingi. Kolla barðist við
vandann og stundum gekk og stund-
um ekki. Fyrir fjórum árum lenti hún
í alvarlegu bílslysi og brotnaði illa á
höfði. Hún lá meðvitundarlaus í viku
og náði sér seint. Fjölskyldan flutti
heim á síðasta ári. Allt leit betur út.
Kolla hafði frískast mikið og hún gerði
áætlun um að hefja nám að nýju. En
skyndilega er hún dáin. Hjartað hafði
gefist upp og við sitjum hnípin og
sorgmædd. Vissulega var lífið ekki
alltaf dans á rósum. En minningin um
yndislega stúlku, sem barðist við sinn
sjúkdóm af viljafestu, en stráði um sig
gleði á góðum stundum, sú minning
rís hæst og hjálpar okkur í sorginni.
Mamma og pabbi
(Fríða og Stefán).
Hún Kolla dáin! Ég er ekki enn bú-
inn að átta mig á þessu. Ég vaknaði
við að síminn hringdi snemma á laug-
ardagsmorgni og mér sagt að Kolla
væri dáin.
Ég kynntist Kollu fyrir rúmum 20
árum. Við urðum ástfangin og fórum
að búa saman. Sú ást dó en ávöxtur
ástar okkar var hún Tinna dóttir okk-
ar. Demanturinn okkar og það sem
tengdi okkur sterkum órjúfanlegum
böndum um aldur og ævi.
Það er víst óhætt að segja að eng-
inn veit sína ævi fyrr en öll er. Hefði
einhver sagt mér fyrir 20 árum að við
Kolla yrðum ekki gömul saman hefði
ég ekki trúað því. Ég minnist á þetta
vegna þess að við Kolla áttum saman
gott samtal stuttu áður en hún varð
bráðkvödd. Hún var svo full af lífi og
bjartsýn og sagði mér frá ýmsu sem
hún stefndi að í framtíðinni.
Kolbrún eða Kolla eins og hún var
alltaf kölluð var fædd og uppalin í
Reykjavík. Hún flutti til Danmerkur
fyrir 14 árum og bjó á Norður-Jót-
landi um skeið. Hún ferðaðist mikið á
þessum árum. Var að skoða heiminn.
Sumir láta sig dreyma en það var ekki
nóg fyrir Kollu, hún varð að þreifa á
hlutunum. Kolla var tryggur vinur og
var ætíð til staðar fyrir sína. Eins
mátti hún ekkert aumt sjá og var eng-
um vísað á dyr ef hann hafði ekki
tryggan samastað. Kolla flutti aftur til
Íslands fyrir tveimur árum. Sam-
bandið á milli okkar hafði dofnað þessi
ár sem hún var í burtu en það var
samt eins og hún hefði aldrei farið í
burtu. Kolla var mjög hispurslaus og
blátt áfram og mér fannst eins og ég
hefði alltaf þekkt hana.
Elsku vinkona, ég veit að við eigum
eftir að hittast aftur. En þangað til
þarf ég bara að segja þér að ég sakna
þín og ég skal ætíð vera til staðar fyrir
hana dóttur okkar.
Ingólfur M.
Kolla mín er dáin! Og þá fer hug-
urinn á fullt, allar minningarnar,
ferðalögin og matarveislur.
Það rifjaðist upp fyrir mér þegar
bróðir minn kynnti mig fyrir huggu-
legri stúlku fyrir um 20 árum. Þá
buðu þau mér í mat og var hann hinn
huggulegasti eins og maturinn henn-
ar Kollu var og besta eplasalat sem ég
hef fengið var hjá henni og hún sagði,
þetta lærði ég hjá henni mömmu, hún
er svo góður kokkur.
Það var sjaldan lognmolla í kring-
um Kollu, hún var dugleg, góð mann-
eskja, það veit ég af eigin raun, hvað
hún reyndist pabba mínum Baldvini
vel þau 7 ár sem hann bjó hjá Magnúsi
og henni. Hún hugsaði allatíð vel til
hans og hringdi til mín ef eitthvað var,
eða bara til að spjalla um bækur, jafn-
vel pólitík, því Kolla fylgdist vel með
mörgu hér heima, þó hún byggi ekki
hér og þá aðallega þeim sem minna
mega sín, svo sem öldruðum og ör-
yrkjum og þar hafði hún sko sínar
skoðanir sem margar voru góðar.
Ég fór að heimsækja hana tvívegis
og þá kom sko gestrisni hennar í ljós.
Tilbúinn matur, gott rauðvín og geng-
ið úr rúmi fyrir mig, hvað getur mað-
ur fengið það betra? Daginn eftir var
hún búin að redda 2 hjólum og sagði:
Nú ætla ég að sýna þér fallegu sveit-
ina mína. Jú, jú, við hjóluðum allan
daginn en þegar ég vaknaði daginn
eftir þá gat ég varla risið úr rekkju
vegna harðsperra, þá sagði Kolla með
sínu breiða brosi: Þá verðum við að
hjóla aftur í dag til að ná þessu úr þér
og hana nú. Þetta voru yndislegir
fimm dagar, það var mikið talað og
hlegið, talað um börnin og þá Tinnu og
Íris, hvað þær væru búnar að halda
sambandi, þó svo langt væri á milli
þeirra og þannig ætla ég að minnast
hennar.
Elsku Tinna, þú átt góða móður
sem vildi þér allt það besta sem hún
gat gefið þér, hún lifði fyrir það. Ég
mun sakna þess að heyra ekki frá
henni talandi um þig en hún skildi eft-
ir afleggjara af sér sem betur fór.
Maggi minn, ég vona að þú og Tinna
styrkið hvort annað í þessum stóra
missi. Stefán, Fríða, Leifur, Tinna og
Magnús, ég vona að Guð og allir hans
englar vaki yfir ykkur og huggi.
Hans er valdið, miskunn, máttur,
margbrotin er agans lið.
Enginn veit nær kallið kemur,
kall í gegnum sorg og neyð.
Þetta land er elds og ísa,
enginn þekkir næsta dag,
hvað hann ber á brautir manna
breytt er margt um sólarlag.
(Hugrún)
Sigríður Baldvinsdóttir
og fjölskylda.
Það er komið að kveðjustund, kæra
frænka.
Þú varst sérstök og mér þótti mjög
vænt um þig. Samskipti við þig voru
ekki alltaf auðveld og ef þú tókst
ákveðna stefnu varð henni ekki svo
auðveldlega breytt. Þú áttir það til að
reyna verulega á þolrifin í manni og
gast verið bæði þrjósk og stríðin. Ég
man eftir sundferð sem við fórum
saman, báðar börn en ég nokkrum ár-
um eldri. Við fórum að morgni og
framan af degi var mjög gaman hjá
okkur. Um miðjan dag vildi ég fara
upp úr en þá kom einhver púki í þig og
það var ekki viðlit að koma þér upp úr
lauginni. Það var liðið að kvöldi þegar
ég fór upp úr og skildi þig eftir. Þegar
þú varst orðin ein fannst þér þessi
sundferð ekki áhugaverð lengur. Ég
bjó á heimili fjölskyldu þinnar á vet-
urna á fjögurra ára tímabili þegar ég
var hér í skóla. Þú varst barn þegar ég
kom fyrst en unglingur þegar ég fór.
Á þessum árum myndaðist milli okkar
þráður væntumþykju og þann þráð
gátum við alla tíð tekið upp þó að sam-
skiptin væru ekki mikil seinni hluta
ævi þinnar.
Þú varst eldklár, örlát og yfirleitt
mjög jákvæð og hláturmild. Þú varst
skemmtileg og það var gaman og gott
að spjalla við þig. Þú varst ung þegar
þú ánetjaðist vímuefnum og það gerði
líf þitt oft á tíðum mjög, mjög erfitt.
Að eignast Tinnu var eitt af því besta
sem þú gerðir og þú barðist fyrir því
að hafa hana hjá þér og varst mjög
stolt af henni.
Þú hringdir í mig í haust til að
spjalla og það var gott hljóð í þér. Þú
hafðir lokið meðferð og varst að gera
upp þín mál til að geta byrjað nýtt líf
án vímuefna. Þú lýstir ánægjulegri
berjaferð með foreldrum þínum og
gleði mömmu þinnar með þátttöku
þína. Mér fannst þú vera að njóta
hluta sem þú hafðir ekki leitt hugann
að um tíma.
Maggi var hjá þér þegar þú kvaddir
en nýlega sagðir þú mér að hann væri
maðurinn sem þú elskaðir. Ég votta
aðstandendum öllum samúð.
Berglind.
Kolbrún, frænka mín og vinkona,
er farin eftir stutta dvöl en sterka
nærveru. Fyrsti fundur okkar er jafn
skýr í minningunni og sá síðasti.
Tveggja og hálfs árs gömul mætti hún
á okkar fyrsta fund með síða lokka,
stór og skýr augu í fallegri hvítri
kápu, sem Fríða prjónaði handa stelp-
unni sinni. Þá var ég sextán ára og
hlakkaði mikið til að eignast nýja
frænku og gat ekki beðið eftir því að
sjá hana. Daginn sem Kolbrún kom til
Fríðu frænku og Stefáns vann ég í
versluninni Víði við Starmýri og tók
loforð af minni kæru frænku að koma
með stelpuna í vinnuna til mín um leið
og hún hefði fengið hana til sín.
Fríða og Stebbi komu stolt og glöð
með Kolbrúnu, sem stóð eins og lítil
heimsdama uppi á afgreiðsluborðinu,
skoðaði innanbúðarstúlkuna og velti
því fyrir sér hvort þarna væri kona,
sem óhætt væri að treysta. Hún vildi
ekkert við mig tala þennan fyrsta dag
og mér þótti það miður en seinna kom
að því að við ræddum saman í ein-
lægni, jafnt í sorg og gleði. Skin og
skúrir hafa skipst á.
Trygg vinátta var með foreldrum
okkar og mikil samskipti. Ég kynntist
því Kolbrúnu vel og fann að hún hafði
skarpan skilning, lifandi sýn og mikla
orku, sem erfitt gat verið að beisla.
Kolbrún gætti oft barna minna þeg-
ar hún var orðin stálpaður unglingur
og þótti þeim báðum mjög vænt um
hana. Seinna lágu leiðir okkar saman
þegar hún var nemandi en ég kennari
við Kvennaskólann í Reykjavík. Þá
varð mér ljóst að hún ætti erfitt með
að standast ýmsar freistingar.
Gleðin ríkti í sál hennar þegar hún
sagði mér að hún ætti von á barni með
Ingólfi vini sínum. Hún var ung en
ákveðin í að hún ætlaði að takast á við
móðurhlutverkið og sá í fljótu bragði
ekki margar hindranir á veginum,
vissi þó vel að verkefnið sem beið yrði
henni ekki auðvelt. Hún vildi takast á
við hið lifandi líf sem kviknað hafði og
hlakkaði til. Tinna Ýr dóttir hennar
kom og með henni mikil birta, sem
lýsti þeim leiðina.
Ung lagðist Kolbrún í ferðalög og
flutti síðan til Danmerkur með Tinnu
Ýri og Magnúsi Gunnari Baldvins-
syni, sem síðar varð eiginmaður henn-
ar. Eftir að Kolbrún fluttist til Dan-
merkur leið oft langur tími á milli
funda, sem nú verða ekki fleiri.
Kolbrún flutti nýlega heim til Ís-
lands. Við áttum gott kvöld saman í
nóvember og litla stelpan sem stóð
tortryggin á afgreiðsluborðinu í versl-
uninni Víði árið 1968 var ekki lengur
hrædd við frænkuna. Samtal okkar
var innihaldsríkt og gefandi. Kolbrún
var mælsk og tók vel eftir því sem
gerðist í kringum hana. Hún átti auð-
velt með að sjá kómískar hliðar á
sjálfri sér og samtímanum. Kvöldið
var skemmtilegt og við kvöddumst
glaðar.
Friður veri með syrgjendum. Megi
minning Kolbrúnar frænku minnar
lifa.
Guðbjörg Þórisdóttir.
Ég naut þeirra forréttinda að Kolla
passaði mig stundum þegar ég var lít-
ill. Það var alltaf tilhlökkunarefni að fá
Kollu í heimsókn, hún var hlý,
skemmtileg og góð. Eitt kvöldið þegar
ég var lagstur upp í rúm sat hún við
rúmstokkinn og sagði mér þessa
sögu: „Einu sinni var strákur sem var
nýr á leikskólanum. Hann var feiminn
og hræddur. Hann var í nýrri, blárri
peysu og einn strákanna fór að stríða
honum og sagði að peysan hans væri
ljót. Allir krakkarnir fóru þá að gera
grín að peysunni og hlæja að honum,
hann var alveg að fara að gráta þegar
lítil stelpa sneri sér að hópnum og
sagði: „Mér finnst þessi peysa mjög
flott!“ Síðan fór hún að leika sér með
stráknum og loks snerist allur hóp-
urinn á band með henni og strákurinn
gat tekið gleði sína á ný.“ Þessi saga
getur kennt manni margt og sýnir, að
mér finnst, hve falleg manneskja
Kolla var.
Hvíl í friði og kærar kveðjur frá litla
drengnum sem þú passaðir svo vel.
Einar Árnason.
Það virðist ekki skipta máli hversu
margir tugir bætast við aldur manns,
það fennir aldrei í þau spor minninga
sem góður vinur hefur stigið með
manni í æsku. Minningarnar verða
bara verðmætari og sú væntumþykja
sem varð til gagnvart þessum einstak-
lingi breytist ekki. Vinurinn á vísan
stað í hjarta manns þó svo að leiðir
skiljist. Þannig var það með okkur
Kollu.
Í æsku vorum við bestu vinkonur.
Við vorum óaðskiljanlegar og á tíma-
bili var ég meira að segja komin með
aðgang að „mínu“ herbergi á heimili
hennar. Við gerðum allt saman. Það
var alltaf reiknað með okkur báðum í
mat á öðru hvoru heimilinu og oftar en
ekki var líka sameiginlegur morgun-
matur.
Kolla var mér traust og góð vin-
kona. Hún var til staðar þegar ég
þurfti á að halda og fannst mér oftar
en ekki að hún byggi yfir visku sér
eldri manneskju. Hún kom frá ynd-
islegu heimili og átti þá bestu foreldra
sem hugsast gat. Voru þau vakin og
sofin yfir henni og vinum hennar í
æsku. Átti ég alltaf hjá þeim skjól og
fyrir það er ég þeim þakklát.
Kolla var mikill persónuleiki,
ógleymanleg öllum sem henni kynnt-
ust. Hún var leiðtogi, hafði sterkar
skoðanir, var sjálfsörugg og velti aldr-
ei fyrir sér áliti annarra. Á meðan við
hinir unglingarnir sáum okkur ekki
fært annað en að reyna að falla í hóp-
inn, fylgja ákveðnum fatastíl eða hár-
tísku, þá hentaði henni betur að finna
sinn eigin stíl og sínar eigin leiðir.
Hún færði mér eitt sinn skæri og bað
mig um að gera tilraunir á hárinu á
sér. Ég sá fyrir mér að þarna fengi ég
útrás fyrir eigin sköpunargleði, tók
við skærunum og útkoman varð hin
furðulegasta klipping. Kolla varð him-
inlifandi en ég man eftir að hafa fengið
snuprur frá ömmu hennar fyrir her-
legheitin. Kolla var líka eldklár og
virtist lítið þurfa að hafa fyrir náminu.
Hún var einnig mjög góður penni og
tókum við m.a. að okkur eitt árið að
ritstýra skólablaði Hagaskóla. Ég er
ekki frá því að hún hafi átt flestar
greinarnar og sögurnar í því blaði.
Síðan skildu leiðir eftir fyrsta árið
okkar saman í Kvennaskólanum. Hún
flutti til útlanda á vit nýrra ævintýra
og ég reyndi að fylgjast með úr fjar-
lægð. Ég vissi af Kollu og fjölskyldu
hennar í Danmörku og á flakki um
heiminn. Oftar en ekki heyrði ég af
Tinnu, dóttur hennar Kollu. Hún var
stolt móður sinnar, svo yndisleg og vel
af guði gerð.
Loks, eftir margra ára hlé og nokk-
ur símtöl, hittumst við á ný á síðasta
ári. Mér þótti mjög vænt um það. Við
náðum að rifja upp gamla tíma yfir
kaffibolla og fylla í eyðurnar. Mér datt
ekki annað í hug en að við hefðum
nægan tíma til frekari endurfunda.
Frá því ég frétti af andláti Kollu hef
ég verið að fletta í gegnum myndaal-
búmin hjá mér og rifja upp ýmislegt
sem við brölluðum. Oftar en ekki hef
ég brosað í gegnum tárin.
Kæru ástvinir Kollu, ég sendi ykk-
ur mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Megi Guð styrkja ykkur í sorginni.
Blessuð sé minning hennar.
Anna Margrét.
Ég man þegar ég sá Kollu fyrst.
Hún var þessi týpa sem ekki var hægt
að láta fram hjá sér fara. Sæt, gáfuð,
hress og bar með sér einstaklega heil-
brigt sjálfsöryggi. Við vorum 12 ára
og ég man hversu mikið mig langaði
til að kynnast henni. Ári síðar lágu
leiðir okkar saman í Hagaskólanum,
við urðum vinkonur og Kolla sá um að
halda uppi stuðinu. Það var engin
lognmolla í kringum Kollu, hún var
svo skemmtileg.
Eitt sumarið fór hún í sumarskóla
til Englands. Ég vissi að ég myndi
sakna hennar og við ákváðum að
horfa á tunglið á sama tíma, hún á
Englandi – ég á Íslandi, og vita hvort
við myndum finna hvor fyrir annarri.
Kolbrún
Hafsteinsdóttir