Morgunblaðið - 29.01.2007, Blaðsíða 30

30 MÁNUDAGUR 29. JANÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vinarhug
vegna andláts og útfarar,
ARNHEIÐAR GUÐJÓNSDÓTTUR
frá Heiðarseli.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki
sjúkrahússins á Egilsstöðum fyrir frábæra
umönnun á liðnum árum.
Einnig fær séra Lára á Valþjófsstað innilegar þakkir
fyrir alúð og stuðning á sorgarstund.
Elsa Jónsdóttir, Hreggviður M. Jónsson,
Hallgrímur Jónsson, Bryndís Magnúsdóttir,
Heiðdís Jónsdóttir, Oddsteinn Pálsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Það var dimmur
morgunn hinn 10. jan-
úar síðastliðinn, þegar við fengum
fregnir af andláti Önnu Þóru sem
lést hinn 9. janúar í New Jersey.
Anna hafði verið veik í nokkra mán-
uði og var bjartsýn á bata þegar við
ræddum síðast saman.
Vináttan við Önnu spannar yfir
fimm áratugi og aldrei borið skugga
á. Eftir sitja ljúfar minningar um
sterka persónu sem veitti vinum og
samferðamönnum af brunni gleði og
gæsku. Góðar minningar frá liðnum
árum verða smyrsl á sársaukann
sem fráfallið veldur. Anna var ein af
glæsilegustu og fallegustu konum
síns samtíma og má með sanni segja
að útlitið undirstrikaði hennar góða
hjartalag og hlýju gagnvart sam-
ferðamönnum sínum.
Ung að árum fluttist Anna til
Bandaríkjana, nánar til tekið til New
York, ásamt þáverandi eiginmanni
og tveimur ungum dætrum; Maríu,
sem er læknir í New York, og Evu,
sem er textílhöfundur í NY. Seinna
fæddist þeim sonurinn Sverrir, sem
er kennari í NY.
Anna og eiginmaður hennar skildu
og eftir skilnaðinn hóf Anna nám í fé-
lagsfræði og úrskrifaðist með BS í
þeirri grein. Stuttu eftir að fjölskyld-
an kom til NY hóf Anna störf við
tískuhúsið Dalton á sjöttu tröð og
sýndi nýjustu tísku í fatalínu þeirra,
og starfaði sem sýningar- og sölu-
maður þar um nokkurra ára skeið.
Fjölskyldan flutti frá NY til Man-
hasset á Long Island. Og á þeim ár-
um opnaði hún leið fyrir Íslendinga
til þess að nýta meðferðarstofnun á
Anna Þóra Guðmunds-
dóttir Harned
✝ Anna Þóra Guð-mundsdóttir
Harned fæddist í
Reykjavík 7. júlí
1939. Hún lést 9.
janúar síðastliðinn
og var kvödd frá
Rossmoor Comm-
unity Church,
Monroe Township í
New Jersey 27. jan-
úar.
Freeport fyrir þá sem
á lækningu þurftu að
halda og börðust við
áfengissýki. Alhliða
aðstoð hennar við mót-
töku og umhyggju við
þá sem sóttu lækningu
við Freeport-sjúkra-
húsið um nokkurra
ára skeið verður seint
fullmetin en best hjá
þeim sem nutu per-
sónulega.
Þessi störf voru öll
unnin í sjálfboðaliða-
starfi og í kærleika og
velvild. Fyrir þessi störf var Anna
sæmd viðurkenningum, m.a. hinni
Íslensku fálkaorðu, og einnig hlaut
hún margvíslegan annan heiður og
þakklæti fyrir þessi störf.
Anna giftist Edwin Harned, svæð-
istjóra hjá IBM, árið 1989, hann var
stóra ástin í lífi hennar. Þau ráku
saman fasteignasölufyrirtæki í New
Jersey og vegnaði mjög vel. Þó ber
hæst kærleik þeirra og ást og virð-
ingu hvort fyrir öðru og væntum-
þykju fyrir fjölskyldum þeirra
beggja. Á kveðjustund eru efst í
huga minningar um gleði og sam-
verustundir bæði hér heima og í
Bandaríkjunum. Skíðaferð í Ver-
mont, sigling í Karabíska hafinu og
gagnkvæmar heimsóknir til Reykja-
víkur og Mont Dora í Flórída. Kæri
Ed, María, Eva, Sverrir og fjöl-
skylda Önnu, við sendum einlægar
samúðarkveðjur okkar. Megi algóð-
ur Guð styrkja og græða á minning-
arstundum.
Þórdís og Haukur.
Anna Þóra Guðmundsdóttir Har-
ned lést nýlega vestur í Bandaríkj-
unum 67 ára að aldri. Banamein:
krabbi, helv… krabbi.
Hún fæddist í Vesturbænum 7.
júlí 1939, annað barn þeirra Þuríðar
Ingibjargar Þórarinsdóttur og Guð-
mundar Ágústssonar og var skírð í
höfuðið á móðurforeldrum sínum,
Anna Þóra. Ótrúlega góð nöfn sam-
an, falleg, lipur og þjál í munni, þótt
auðvitað sé það umfram allt mann-
eskjan sem nafnið ber sem skapar
viðhorf manns til þess.
Ég sá Önnu Þóru líklega löngu áð-
ur en hún sá mig, trúlega um eða upp
úr 1950, sem sé fyrir mannsaldri eða
svo. Hún var þá þegar fögur sem þó
átti eftir að aukast. Fegurð er vissu-
lega afstæð og háð huga þess sem
horfir hverju sinni, en ég trúi að það
hafi verið viðhorf býsna margra
gagnvart Önnu Þóru og að það hafi
lítið breyst í áranna rás. Þegar á leið
yfirfærðist ytri fegurð á innri kon-
una sem þá skein skærast. Í „fyrra
stríði“ var Anna Þóra mágkona mín
og þá kynntist ég henni vel, einkum
framan af. Hún var í mínum augum
gull af manni, ákaflega trú sjálfri sér
og sínum. Holdgervingur hjálpsemi
og umhyggju, í sannleika þessar
dyggðir holdi klæddar. Næstum um
of á stundum gat manni þótt. Var
stöðugt að upphugsa og ráðslaga
með hvernig hún gæti bætt líf sitt og
sinna. Margir nutu góðvilja Önnu
Þóru á ýmsa lund sem og þess eld-
huga sem hún sýndi í baráttu fyrir
aðra. Hún var enda sæmd riddara-
krossi fálkaorðunnar, viðurkenning
sem hitti þar vissulega í verðugan
stað.
Anna Þóra flutti til Bandaríkjanna
með þáverandi manni sínum og
tveimur dætrum Maríu og Evu nær
miðjum sjöunda áratugnum. Þau
settust að í New York og bjuggu þar
þegar við Ágústa systir hennar flutt-
um vestur, reyndar fyrst til Kanada
en gerðum þar stuttan stans, enda
bæði Anna Þóra og New York með
sterkt aðdráttarafl. Fjölskyldur okk-
ar bjuggu báðar í sama stórhýsi og
samgangur var ótæpilegur. Mörg
kvöld og flestar helgar. Svo einfalt
var það. Borðuðum saman og nutum
samvista og nálægðar hvert við ann-
að. Með krökkunum var kært ekki
síður en okkur fullorðnu. Og alltaf
fannst manni Anna Þóra vera að
hugsa hvað og í hverju hún gæti gert
okkur gott og þá ekki síst börnunum.
Ætíð boðin og búin að hlaupa undir
hvort sem eitthvað var undir að
hlaupa eða ekki. Í minningunni voru
þetta ljúf og skemmtileg ár sem við
áttum saman þarna vestra. Á þess-
um árum eignaðist Anna Þóra sitt
þriðja barn, soninn Sverri. Anna
sýndi oft ótrúlega útsjónarsemi við
að bjarga málum og ná sínu fram.
Vísasti vegur, væru uppi vandræði,
eitthvað vantaði eða bjátaði á, var að
fá eða fela Önnu Þóru málið. Hún
greiddi úr og leysti á ofurhraða. Mér
hefði þótt gaman að sjá framan í
þann sem stóð gegn henni í ham
stæði svo á að hún þyrfti að gera ein-
hverjum greiða.
Við Ágústa snerum fljótlega eftir
þetta til Íslands á ný og við það
lengdist eðlilega á milli þótt langur
vegur sé frá að rofnað hafi, enda
ástæðulaust með allri þeirri tenging-
artækni sem viðgengst og sífellt
magnast. Margar urðu ferðirnar til
Bandaríkjanna og alltaf var Anna
Þóra boðin og búin til að erinda fyrir
mann eða gera greiða. Viðkvæðið hjá
henni var jafnan, rétt sama á hverju
gekk hjá henni sjálfri; þetta er ekk-
ert mál, svona um tuttugu mínútna
akstur! Þetta viðkvæði hafði í reynd
ekkert með viðkomandi vegalengd
eða tíma að gera heldur sýndi miklu
frekar viðhorf Önnu Þóru til slíkra
smáviðvika og greiða. Og þau viðhorf
breyttust mér vitanlega aldrei.
Síðan skildi á margan hátt leiðir.
Anna Þóra skildi við sinn mann og
við Ágústa skildum sömuleiðis. Það
breytti hins vegar litlu sem engu
milli okkar Önnu Þóru. Hún hugsaði
áreiðanlega oftar til mín en ég til
hennar, spurðist fyrir um mig,
hvernig ég hefði það og hvernig
gengi hjá mér og alltaf af umhyggju-
semi, síst forvitni eða hnýsni.
Og þannig entist vinátta okkar
Önnu Þóru og eltist aldrei.
Að leiðarlokum þakka ég Önnu
Þóru fyrir mig og óska henni vel-
farnaðar á vegum guðs hennar.
Börnunum þremur Maríu, Evu og
Sverri sem og eftirlifandi eigin-
manni, Ed Harned, bið ég styrks og
vona að þeim verði veitt líkn með
þessari þraut.
Pálmi Ragnar.
Himnasmiðurinn heyrði ákallið.
Þegar ég hitti Önnu frænku mína
fyrst árið 1983 hafði ég auðvitað
margoft heyrt hennar getið. Hún var
fegurðardrottningin og fyrirsætan,
frænkan sem hafði flutt til New York
þegar ég var á barnsaldri. Hún var
frænkan, sem kom á eigin vegum til
Íslands til að kynna hjálp við sjúk-
dómnum alkóhólisma. Hún tók á
móti tugum þeirra sem leituðu sér
hjálpar á Freeport-sjúkrahúsinu,
veitti þeim húsaskjól og stuðning á
erfiðum tíma. Þeir skipta þúsundum
sem senda henni þakkir í dag, því
framhald Freeport-ferðanna var
upphafið að þeirri áfengismeðferð
sem við þekkjum í dag undir merkj-
um SÁÁ.
Fundum okkar bar saman þegar
Anna kom til Íslands til að veita við-
töku Fálkaorðunni fyrir störf sín og
veitti mér í framhaldi af því blaða-
viðtal. Hún sagði mér sögu sína – og
las mína án þess að orð ættu þar hlut
að máli. Fæddur sálfræðingur með
ótrúlegt innsæi.
Í lífinu mætum við öll þeim augna-
blikum sem við teljum óyfirstígan-
leg. Á einu slíku í lífi mínu beið hún,
verndarengillinn Anna. Í hávaðanum
og öngþveitinu á Kennedy-flugvelli í
New York virtist allt falla í dúnalogn
við að heyra rödd hennar.
Dagarnir á heimili Önnu frænku á
Long Island þessa köldu marsdaga
árið 1984 voru besti andlegi undir-
búningurinn sem hægt var að fá fyrir
það sem í vændum var. Dóa frænka,
mamma Önnu, bauð upp á „beggs
and eikons“ í morgunsárið og allt
hugarvíl vék á brott fyrir jákvæðni
og hláturmildi mæðgnanna.
Þær voru klettar. Óteljandi símtöl,
óteljandi hvatningarorð, ótrúleg
bjartsýni. Við áttum oft eftir að njóta
gestrisni og hlýhugar Önnu, fyrst
meðan hún bjó ein með Sverri syni
sínum, síðar eftir að hún giftist Ed.
Með manneskju eins og Önnu Þóru
Guðmundsdóttur Harned að vini er
ekkert óyfirstíganlegt.
Sársaukinn og söknuðurinn eftir
henni er heldur ekki óyfirstíganleg-
ur þótt hann sé vissulega sár. En
himnasmiðurinn skildi ekki þá sem
hana elska eingöngu eftir með sökn-
uð í hjarta, heldur fyrst og fremst
kærleika og þakklæti. Þakklæti fyrir
minningarnar sem hún skilur eftir
sig. Þakklæti fyrir þá visku sem hún
bar til okkar allra sem nutum þeirra
forréttinda að þekkja hana. Þakklæti
fyrir allt það góða sem hún færði inn
í líf annarra.
Það verður aldrei önnur „Anna
frænka í New York“, en stolt hennar
í lífinu, börnin María, Eva og Sverr-
ir, bera henni fallegt vitni og halda
merki hennar hátt á lofti.
Elskulegum eiginmanni, Ed,
börnunum Maríu, Evu og Sverri,
barnabörnunum, systkinunum
Ágústu og Edgar og öllum þeim sem
elskuðu Önnu Þóru Guðmundsdótt-
ur Harned færum við djúpar sam-
úðarkveðjur.
Elín Kristjánsdóttir,
Lízella og Anna Kristine.
Djúpt er til botns og
hátt til himins stjarna;
hugur minn vildi kanna
stigu báða.
En lítið er vald þitt, máttur mold-
arbarna;
mikil er gátan sú, er viltu ráða.
(Magnús Ásgeirsson)
Geir Reginn
Jóhannesson
✝ Geir Reginn Jó-hannesson
fæddist í Reykjavík
26. mars 1949. Hann
lést á heimili sínu
16. janúar síðastlið-
inn og var útför
hans gerð frá Foss-
vogskapellu 26. jan-
úar.
Mér er orða vant,
vinur minn Geir Reg-
inn er dáinn um aldur
fram. Ég man vel eft-
ir því þegar ég sá
hann fyrst, það var
þegar við hófum báðir
nám í verkfræði við
HÍ haustið 1969.
Strax í fyrsta tíman-
um veitti ég athygli
sérkennilegum ung-
um manni á fremsta
bekk, rauðhærðum
með þykkt yfirvarar-
skegg.
Við kynntumst og höfum þekkst
síðan. Við vorum líka samtíða um
skeið í Lundi í Svíþjóð, þótt Geir
ílentist ekki í verkfræðináminu og
hallaðist meira að stærðfræði og
forritun.
Heimurinn er lítill og ég komst
brátt að því að hann var kominn af
fólki, sem ég þekkti. Afi hans var
Jón Þ. Björnsson frá Veðramóti, en
þaðan er margt hæfileikafólk ætt-
að. Sem barn og unglingur kom ég
oft á heimili Jóns og Rósu Stef-
ánsdóttur á Sauðárkróki, en þau
voru góðir vinir foreldra minna.
Við áttum það sameiginlegt að
hafa áhuga á vísindalegum pæling-
um um dýpstu rök tilverunnar og
ófáar bækurnar um þessi efni og
ýmis önnur, sem við skiptumst á í
gegnum tíðina. Geir var ótrúlega
fundvís á góðar bækur. Og ekki má
heldur gleyma vísindaskáldskapn-
um. Það var nörd í okkur báðum.
Og á góðri stund var glösum lyft.
Geir átti ekki fjölskylduláni að
fagna. Hann var einmana í æsku og
honum bjó í brjósti ákveðin biturð.
Hann bjó einn nær alla tíð, eftir að
hann komst á fullorðinsár. En hann
lætur eftir sig einn son, Eystein,
sem var honum kær. Og hann hafði
mætur á föður sínum, Jóhannesi
Geir, og list hans, þótt samband
þeirra á milli væri oftar en ekki
fremur stirt. Móður hans, Ástu Sig-
urðardóttur skáldkonu, kynntist ég
ekki, en hún lézt 1971.
Fyrir um tveimur árum áttum
við konan mín, Halldóra, góða sam-
ferð með Geir frá Reykjavík til Eg-
ilsstaða, á samkomu Dánufjelags-
ins (nafngiftin er Geirs), sem er
óformlegur félagsskapur nokkurra
vina, sem hófu nám í HÍ fyrir meira
en 37 árum.
Það er með söknuði, sem við
kveðjum Geir. Hann var um margt
sérlundaður. Hann var vinur vina
sinna, en hann var ekki allra. Hann
var greiðvikinn og örlátur, þegar
hann vildi það við hafa. Hann var
einnig listrænn í sér, eins og hann
átti kyn til, hafði góða kímnigáfu og
gat brugðið fyrir sig hagmælsku, ef
því var að skipta. Hann hafði afar
góðar stærðfræðigáfur, hann sá
einhvern veginn dýpra og lengra en
aðrir. Mig langar að birta í lokin
hluta úr tölvupósti, sem hann sendi
mér fyrir nokkrum árum:
„Ekki hef ég samt verið alveg
dauður „intellektúellt“ þennan
tíma, ég hef td stúderað sk. Clif-
ford algebru og analýsu og tel það
vera það sem koma skal og verður
kennt í stað vektor-stússins sem
við lærðum. Fannst þér aldrei neitt
skrýtið við td krossmargfeldið?
Þetta er bæði fýsískt og matema-
tískt viðrini, trikk sem virkar að-
eins í 3 víddum (reyndar 7 líka víst)
en samsvörun þess í Clifford-al-
gebru er deginum ljósari í öllum
víddum, einfaldleikinn uppmálað-
ur.“
Vertu sæll, Geir, og þökk fyrir
samfylgdina.
Kristján Bjartmarsson.
Kveðja frá félögum
í VI-T, MR 1969
Við í 6.T í MR vorum ákaflega
fjölskrúðugur hópur. Bara það að
vera að mestu leyti utanbæjar-
menn, úr Kópavoginum og Hafn-
arfirðinum, þjappaði okkur saman
á sérstakan hátt svo eftir var tekið.
Allir vorum við meira og minna sér-
stakir en Geir var á ýmsan hátt
sérstakastur okkar allra. Hann
kom úr Kópavoginum og sótti ættir
sínar til listamanna í báðar áttir.
Við áttum því alveg eins von á því
að hann færi sjálfur inn á þær
brautir, en það var þó ekki áber-
andi, nema það einkenni lista-
mannsins að fara sínar eigin leiðir
og láta okkur samferðamönnunum
það eftir, að reyna að skilja hann
og halda í við hann.
Hann var langt á undan okkur
flestum er varðaði tölvur og raun-
vísindi og þess er getið í Faunu 6́9
að þá þegar var það hans æðsti
draumur að eiga eigin tölvu. Orð
sem þá varla fannst í orðabók.
Hann var fyrirliði okkar í stærð-
fræði og leituðu kennarar okkar
gjarnan til hans þegar illa gekk;
„hvernig gerum við nú þetta aftur,
Geir?“ eða „hvar gerði ég eiginlega
vitleysu í þessu núna, Geir?“
Það kom því ekkert á óvart þeg-
ar Geir valdi að leggja stund á
verkfræði og stærðfræði við Há-
skóla Íslands og framhaldsnám í
tölvunarfræðum í Svíþjóð.
Í Faunu hinni nýju 1994, kemur
fram það markmið Geirs að verða
sjötugur. John Lennon sagði ein-
hvern tímann á sínu stutta ævi-
skeiði: „Lífið er eitthvað sem bara
gerist meðan þú ert önnum kafinn
við að leggja önnur plön.“
Þannig vill það nú oft verða og
nú hefur fækkað í hópnum okkar
þótt plönin hafi verið önnur. Við
sem eftir sitjum minnumst Geirs
sem sérstaks félaga með framúr-
skarandi hæfileika og sérstakan
stíl. Hann var alla tíð okkar og í
hópnum okkar og þótt við hittumst
kannski ekki oft síðustu árin, varla
nema á stúdentsafmælunum, þá
var alltaf eins og við hefðum hist í
gær.
Við söknum Geirs og búum ávallt
að þeim áhrifum sem nærvera hans
hafði á okkur. Jafnframt færum að-
standendum hans okkar bestu
kveðjur.
Bekkjarfélagar 6.T, MR 1969.