Morgunblaðið - 29.01.2007, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 29. JANÚAR 2007 29
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
ÁRNI KRISTMUNDSSON,
sem lést á Landspítalanum við Hringbraut sunnu-
daginn 21. janúar síðastliðinn verður jarðsunginn
frá Bústaðakirkju þriðjudaginn 30. janúar kl. 13.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Juanita Balani Kristmundsson,
Ragnhildur Carmel J. Árnadóttir,
Valborg Carmel J. Árnadóttir,
Lárus S. Árnason, Valborg Fríður Níelsdóttir,
Kristmundur Árnason, Ragnhildur Jónsdóttir,
Úlfar Árnason, Ágústa Rut Sigurgeirsdóttir.
Það voru mörg mikilvæg þroskaskref
sem við stigum saman, við hjálpuðum
hvor annarri að glíma við óþolandi
millibilsástand sem oft birtist á ung-
lingsárunum og ég átti trúnaðarmann
í Kollu.
Einn fallegan sumardag sátum við
á Austurvelli og ræddum framtíðar-
plön. Við vorum 18 ára og gátum allt.
Kolla stakk upp á að við færum til út-
landa, lærðum eitthvað geggjað og
nytum þess að bera enga ábyrgð á
herðunum. Stuttu seinna stóðum við á
Hovedbanegården í Kaupmannahöfn
með tvær ferðatöskur og ævintýrið
var hafið. Þetta var skemmtilegur
tími. Við fundum risíbúð í miðborg-
inni, vinnu og uppgötvuðum kaffi-
húsamenningu. Við sóttum framandi
námskeið og lærðum ýmislegt, mis-
jafnlega nytsamlegt.
Kolla var alltaf svo þroskuð og
ófeimin og leitaði í vinahóp sem ég átti
ekki samleið með og smám saman
skildu leiðir okkar. Í gegnum árin
frétti ég reglulega af Kollu en ein-
hvern veginn vorum við aldrei staddar
á sama stað. Oft þegar tunglið var
fullt horfði ég á það og hugsaði um
hana.
Fyrir stuttu frétti ég að Kolla væri
flutt til Íslands og að hún byggi stein-
snar frá mér. Við fundumst aftur og
það var eins og við hefðum aldrei skil-
ið. Kolla var söm við sig. Falleg, gáfuð,
góð og skemmtileg. Lífið hafði slípað
sjálfsöryggið og við mér blasti lífs-
reynd kona full æðruleysis. Við áttum
saman góðar stundir, hlógum mikið
og tilhlökkunin um allt sem við ætl-
uðum að gera saman var mikil. Dag-
urinn sem ég frétti að Kolla hefði orð-
ið bráðkvödd var erfiður. Ég votta
Tinnu Ýr, Magnúsi, Hólmfríði, Stef-
áni og öðrum aðstandendum samúð
mína og vona að þau finni styrk til að
komast í gegnum þennan erfiða tíma.
Haustið fýkur í húmið með vindunum.
Stillt er tunglið, hvítt og mjúkt,
brosir við hjörtum manna í hófi.
… svo hugsa ég til þín.
(Toshiki Toma)
Lilja Gissurardóttir.
Elskuleg frænka mín Kolbrún Haf-
steinsdóttir er látin langt fyrir aldur
fram.
Kolla var ung að árum þegar ég
man fyrst eftir henni þá menntaskóla-
stelpa sem aldrei fylgdi nein logn-
molla. Kolla iðaði jafnan af lífi og hef-
ur alla tíð átt svo sérstakan stað í
hjarta mínu.
Nú þegar ævin endaði svona skjótt
þakka ég fyrir að hafa fengið fyrir
skömmu að eiga ómetanlegt spjall við
Kollu í eldhúsinu heima á Leifsgötu.
Þá kom Kolla mér bæði til að gráta og
hlæja enda frásagnargáfan fyrsta
flokks, lífshlaupið dramatískara en
gengur og gerist og margt sem mig
hafði langað til að ræða um í lengri
tíma.
Líkaminn var orðinn mjög veik-
burða en lífsviljinn engu að síður svo
sterkur.
Kolla var á leið á kvöldfund uppi í
Hallgrímskirkju en að baki kraftinum
og vilja til að gera betur var ljósið í lífi
hennar, Tinna.
Mæðgurnar voru óvenjulega nánar
frá fyrstu tíð og því veit ég elsku
Tinna mín að missirinn er mikill.
Kolla lýsti líka fyrir okkur mömmu
þakklætinu sem hún bar í brjósti til
mömmu sinnar og pabba, Fríðu og
Stebba, fyrir ómælda ást þeirra og
umhyggju en fyrir þolinmæði þeirra
og umhyggju sagðist Kolla aldrei get-
að þakkað nægilega.
Ég leit síðast inn til Kollu á að-
fangadag. Þá var vinkona hennar hjá
henni, klukkan að nálgast sex og
mamma beið úti í bíl. Ég þáði súkku-
laðimola og malt meðan hún vatt sér í
að skrifa jólakort til mömmu og allan
tímann langaði mig að gerast svo
djörf að spyrja hana hvort ég mætti
við tækifæri skrá niður lífshlaup
hennar. Mér fannst þó kurteislegra að
bíða betri tíma þótt Kolla hefði sjálf
ekki verið að stressa sig á því hvort
jólin kæmu klukkan sex eða tíu. Í
framtíðinni geri ég það ekki heldur.
Ég sendi mínar bestu samúðar-
kveðjur til allra þeirra sem syrgja
Kollu frænku sem mér hefur alltaf
þótt svo ólýsanlega vænt um. Blessuð
sé minning hennar.
Þóra Karítas yngri.
✝ Svava JónaMarkúsdóttir
fæddist á Sjónarhóli
í Súðavík 28. júní
1933. Hún lést á
Landspítalanum,
deild 11 E, 20. jan-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Halldóra Jóns-
dóttir, f. 29. sept-
ember 1893, d. 4.
september 1976, og
Guðjón Markús
Kristjánsson, f. 14.
september 1889, d.
9. maí 1947. Systkini Svövu eru
Laufey Ágústa, f. 3. ágúst 1915, d.
12. janúar 1984, Kristján Marinó, f.
2. september 1916, d. 14. maí 1926,
Guðríður Þorbjörg, f. 11. maí 1920,
d. 26. desember 2004, Jens Guð-
björn, f. 14. júní 1924, d. 3. mars
2004, Kristjana Sigurveig, f. 27.
júlí 1926, og Guðmundur Árni, f.
30. janúar 1929, d. 27. nóvember
1999.
Svava Jóna giftist 28. nóvember
maður Guðni Magni Kristjánsson,
börn þeirra eru Rebekka Rós, f. 30.
apríl 2002, Róbert Rafn, f. 30. apríl
2002, og Nökkvi Hrafn, f. 9. júní
2005, b) Ásgeir Valur, f. 17. janúar
1988 og c) Davíð, f. 23. janúar 1995.
4) Sigríður María, f. 26. júlí 1962,
sambýliskona Hulda Ingvarsdóttir
Bethke. 5) Jóhanna, f. 12. janúar
1964, gift Magnúsi Thoroddsen,
börn þeirra eru Sigrún Svava, f. 9.
mars 1985, Arnar Freyr, f. 28. apríl
1989, og Hildur Björk, f. 3. desem-
ber 1993. 6) Markús Þorkell, f. 10.
júní 1970, kvæntur Elsu Báru
Traustadóttur, börn þeirra eru Júl-
ía Rós, f. 7. júlí 1995, Ásdís Fanney,
f. 14. júní 1999, og Ágúst Blær, f. 5.
ágúst 2003. 7) Berglind Guðrún, f.
11. ágúst 1976, sambýlismaður
Haraldur Már Gunnarsson, sonur
þeirra er Andri Már, f. 1. mars
2006.
Svava Jóna fluttist til Reykjavík-
ur frá Súðavík árið 1948 og vann
við margvísleg störf þar til hún
stofnaði heimili með Beinteini árið
1953. Hún var heimavinnandi hús-
móðir með stóran barnahóp en
starfaði við ýmis verslunarstörf
hluta úr ævi eftir að börnin voru
farin að heiman.
Útför Svövu Jónu verður gerð
frá Langholtskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
1953 Beinteini Ás-
geirssyni dúklagn-
inga- og veggfóðr-
arameistara, f. 28.
nóvember 1932, og
eignuðust þau sjö
börn sem eru: 1) Ás-
geir, f. 27. júlí 1953,
kvæntur Sigurbjörgu
Baldursdóttur, dætur
þeirra eru Unnur
Þóra, f. 12. sept-
ember 1975, gift Jean
Baptist Pila, Nanna
Rún, f. 31. ágúst 1981,
og Arna Sif, f. 9. maí
1988. 2) Halldóra, f. 29.7. 1956, gift
Kjell Hall, börn þeirra eru a)
Thomas Hall, f. 19.8 1976, sam-
býliskona Sonja Þorsteinsdóttir,
sonur þeirra er Snorri, f. 3. maí
2006, b) Henný María Hall, f. 19.
mars 1980, sambýlismaður hennar
er Jörn Odden og c) Tanya Helen,
f. 8. júlí 1990. 3) Einar, f. 30. maí
1959, kvæntur Jónu Björgu Hann-
esdóttur, börn þeirra eru a) Mar-
grét, f. 26. október 1978, sambýlis-
Kæra mamma, amma og tengda-
mamma.
Við kveðjum þig, mamma, eftir
þessi löngu veikindi. Þú stóðst þig
eins og hetja í veikindunum.
Þú komst okkur öllum á óvart með
lífsvilja þínum og þrjósku og neitaðir
að gefast upp. Pabbi var þér stoð og
stytta, hvatti þig áfram og lagði sig
allan fram við að gera þessa síðustu
mánuði sem ánægjulegasta. Síðustu
mánuði nýttirðu tímann vel, þú fórst
meðal annars í verslunarferðir með
pabba þar sem þú keyptir þér meðal
annars rautt veski í stíl við rauðu
hanskana sem þér voru gefnir. Það
var auðvitað ekki hægt að eiga rauða
hanska og vera ekki með veski í stíl.
Þú fórst í leikhús í þínu fínasta pússi
og á sýninguna hjá Siggu.
Fallegir hlutir voru nokkuð sem
þú hafðir alltaf gaman af og alla þá
hluti sem þú áttir passaðir þú vel upp
á og það er nokkuð sem við höfum
erft frá þér. Núna í vikunni vorum
við að skoða hlutina þína og þar á
meðal alla fínu skartgripina. Þeir
voru allir í röð og reglu, allt á sínum
stað.
Þú varst farin að skipuleggja ferð-
ina næsta sumar á uppáhaldsstaðinn
þinn, Sjónarhól í Súðavík, þar sem þú
fæddist. Nú getur þú heimsótt alla þá
staði sem þig dreymdi um að heim-
sækja. Það var mjög gaman að þú
skyldir geta verið með okkur yfir
jólahátíðina.
Mamma, við þökkum fyrir allar
samverustundirnar.
Hvíl í friði.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast
margt er hér að þakka
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja í friðarskaut.
(V. Briem)
Markús Þorkell, Elsa
Bára, Berglind Guðrún,
Haraldur Már og börn.
Elsku mamma!
Nú hefur þú kvatt þennan heim,
allar þínar þrautir og þjáningar á bak
og burt. Nú dansarðu eflaust á himn-
um með vinum og vandamönnum, og
án efa var heljarveisla þegar þú
heilsaðir hinum megin eftir að hafa
kvatt þitt jarðneska líf.
Andleg málefni voru þér alla tíð
mikið áhugaefni og þú áttir ótal fundi
með framliðnum en þeir fundir voru
þér mikils virði. Nú veistu nákvæm-
lega hvernig þessir hlutir ganga fyrir
sig og hvernig þetta er hinum megin.
Ég vil þakka þér fyrir þær
skemmtilegu stundir sem við áttum
saman, og sértaklega þær stundir
sem við áttum eftir að meinið upp-
götvaðist í lok júlí á síðasta ári. Þrátt
fyrir veikindin varstu jákvæð, glöð,
fyndin, skemmtileg og virtist horfa
frá þeirri vá sem að þér steðjaði.
Lífsviljinn var ótrúlegur þessa síð-
ustu mánuði og ekkert stöðvaði þig.
Þú gerðir það sem þig langaði til og
ég mun aldrei gleyma búðarferðun-
um þar sem þú keyptir hluti fyrir
heimilið og sjálfa þig eins og fram-
tíðin væri björt. Ekki má gleyma
kaffihúsaferðunum og þú hafðir á
orði að þessu hefðir þú gert alltof lítið
af. Pabbi, ég og þú höfðum ómælda
ánægju af þessu búðarápi í hjólastól.
Þessar stundir sem við áttum saman
met ég mikils, því mér finnst ég hafa
kynnst þér upp á nýtt og þær verða
dýrmætar í minningunni. Þessum
tíma mun ég aldrei gleyma.
Ég bið góðan guð að geyma þig vel
þar til við sjáumst aftur. Ég óska
þess að góður guð styrki okkur og
pabba í sorginni sem á okkur hvílir
og söknuðinum sem við finnum til.
Fyrir hönd fjölskyldunnar vil ég
þakka Starfsfólki á krabbameins-
deild Landspítalans E-11 fyrir góða
umönnun og aðhlynningu sem og
Heimahlynningu í Kópavogi.
Þín dóttir
Sigríður.
Á blíðasta sumri á síðustu öld, árið
1939, í Súðavík við Álftafjörð. Úti á
túni sátum við vinkonurnar, 5 og 6
ára, og veltum fyrir okkur fimmeyr-
ingnum góða sem við höfðum fundið.
Fyrir hann ætluðum við meðal ann-
ars að kaupa dúkkur og dúkkuvagna.
Ýmislegt kom hins vegar í veg fyrir
að draumarnir rættust. Dúkkur og
vagnar voru ekki til í búðinni í Súða-
vík, slíkar gersemar hefði þurft að
sækja til Reykjavíkur og fimmeyr-
ingurinn hefði líka dugað skammt.
Löngu síðar rifjuðum við upp þennan
dag og stórhuga áform okkar af mik-
illi gleði.
Leiðir okkar Svövu lágu snemma
saman. Við vorum frænkur og góðar
vinkonur. Við fæddumst og ólumst
upp í Súðavík. Daglega lékum við
okkur saman og uppvaxtarárin voru
eins og gerðist og gekk í litlu sjáv-
arþorpi. Það var gott að alast upp í
Súðavík, allir þekktu alla, tilveran
snerist um sjósókn og fiskverkun og
ríkur samhugur umlukti fámenna
byggð. Leikir okkar barnanna tengd-
ust líka sjónum. Oft var fjaran okkar
leiksvæði, sem og óspillt náttúran allt
í kring. Í þessum litla heimi var Svava
besta vinkona mín og vinátta okkar
stóð alla tíð.
Fjórtán ára missti Svava föður sinn
og í kjölfarið fluttist hún til Ísafjarðar
með móður sinni. Nokkrum árum síð-
ar lá leiðin til Reykjavíkur. Þá var
Svava komin undir tvítugt og þar
kynntist hún eftirlifandi eiginmanni
sínum, Beinteini Ásgeirssyni. Fyrsta
barnið þeirra, Benna, fæddist 1953 og
þau stofnuðu fyrsta heimili sitt við
Langholtsveginn. Alls urðu börn
þeirra sjö.
Sama ár, 1953, fluttist ég til
Reykjavíkur og eignaðist þar fjöl-
skyldu. Það er líklega til marks um
sterka vináttu okkar Svövu að
löngum voru heimili okkar í göngu-
færi. Í áratugi vorum við nánast í dag-
legu sambandi, flestu deildum við
með okkur og fylgdumst með börnum
hvor annarrar vaxa úr grasi. Og þeg-
ar við hjónin gerðum okkur dagamun
var það gjarnan með Svövu og Benna.
Svava hafði marga kosti til að bera.
Hún var góður og trygglyndur vinur
og sérlega hjálpsöm. Hún var fé-
lagslynd og gestrisin, alltaf var gott
að koma til þeirra hjóna, og aldrei
fannst henni við staldra nógu lengi
við.
Tengslin við æskuslóðirnar rofn-
uðu aldrei. Árum saman fóru þau
Benni vestur á sumrin – með börnin
sín áður en þau uxu úr grasi – og
dvöldu á æskuheimili Svövu, á Sjón-
arhóli. Í seinni tíð hringdi hún stund-
um í mig að vestan og sagði þá gjarn-
an: Nú ættir þú að vera komin til að
sjá fjörðinn okkar, lygnan og fallegan.
Svava sagði mér oft að hvergi liði sér
betur en í húsinu sínu fyrir vestan.
Síðasta sumar fórum við hjónin til
Súðavíkur en þar höfðum við hitt
Svövu og Benna undanfarin ár og átt
með þeim góðar stundir. Í þetta
skiptið var hins vegar tómlegt um að
litast á Sjónarhóli, Benni og Svava
hvergi nálægt. Svava var þá farin að
kenna sér þess meins sem lagði hana
að velli. Stríðið var erfitt en aldrei var
hún ein; aðdáunarverð var umhyggja
Benna og barnanna þeirra.
Nú horfi ég á eftir minni góðu vin-
konu með trega og söknuði. Ég er
þakklát fyrir stundirnar okkar allar
og vináttuna. Í minningunum á ég
Svövu áfram að og frá þeim stafar
huggun, ljós og ylur. Þær mun ég
geyma. Fyrir hönd fjölskyldu minnar
flyt ég innilegar samúðarkveðjur til
Benna, barnanna, tengdabarna,
barnabarna og barnabarnabarna,
Kristjönu systur hennar, tengdamóð-
ur og annarra sem eiga um sárt að
binda. Megi góður guð veita þeim
styrk.
Sigríður Þorsteinsdóttir.
Svava Jóna
Markúsdóttir
LEGSTEINAR
Tilboðsdagar
Allt að 50% afsláttur
af legsteinum og fylgihlutum
Sendum myndalista
MOSAIK Hamarshöfða 4 110 Rvk
sími 587 1960 www.mosaik.is
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra er sýndu okkur sam-
hug og hlýju vegna andláts og útfarar
ÖNNU BRYNJÓLFSDÓTTUR,
Víðilundi 6b,
Akureyri.
Guð blessi ykkur.
Erla Halls, Guðjón Þór Helgason,
Brynleifur Hallsson, Emma Magnúsdóttir,
Theodór Hallsson, Halla Snorradóttir
og öll ömmubörnin stór og smá.