Jólabókin - 24.12.1909, Blaðsíða 9

9
Af hcnni lagði bjarmann.
Konungurinn stóð lengi og horfði á þessa
undarlegu stjörnu, sem stafaði miðnætur-himininn
hvitum morgunbjarma.
Enda þótt það væru að eins líkamleg augu
hans, sem teiguðu ljósveigarnar, þá var þó eins
og skærleiki stjörnunnar liði inst inn í sálu hans.
Og það var honum mikil endurnæring.
Það var á þrítugasta og þriðja stjórnarári
Abgars konungs.
Tíberíus keisari hafði sakað hann um leyni-
legar upphlaups-æsingar við Persa. Og þvi hafði
Abgar sent þrjá vildustu trúnaðarmenn sína, An-
ariias, Marihab, og Schamschagram, til rómverska
landstjórans í Palestínu, sem hét Júlíus Marínus,
til þess að sér bera af sér sökina.
Dagarnir voru orðnir að vikum, vikurnar að
mánuðum, og enn voru sendimennirnir ókomnir.
Abgar sat órór og áhyggjufullur inst inni í
höll sinni, og dagarnir gerðust langir, sem i fang-
elsi væri.
Nú var hann nefndur Úkama: hinn svarti, þvi
að ásjónan, sem áður var svo skinandi fögur og
guðum lík, var nú orðin blökk, sem í mold sæi.
Óbætanlegur sjúkleiki eyddi lífsþrótti hans — sjúk-
leiki, sem menn kinnokuðu sér við að nefna
réttu nafni.