Jólabókin - 24.12.1909, Blaðsíða 35

35
En biskupinn lét fallast niður á stól.
— Guð hjálpi mér, Regínal stundi liann.
Biskupsfrúin kysti hann á ennið og grét aí
ótta, pvi að þannig hafði hún aldrei séð manninn
sinn á sig kotninn. Ilann mælti ekki orð frá
munni, en starði á dyrnar.
Nú kornu hjúin aftur og sögðu, að umferð
um göturnar væri alveg lokið og ókunni maður-
inn hvergi sjáanlegur. Þá stóð biskupinn upp
með miklum erftðismunum og sagði peim, að pau
mætlu íara, og gætti pess siðan, að dyrnar væru
lokaðar. Svo hneig liann aftur í stólinn og
mælti:
— Regína . . . eg verð að fara og leita pessa
manns, paugað til eg finn hann ... fyrr íæ eg enga ró.
Með sundurlausum orðum skýrði hann nú
l'rá pví, er við hafði borið. Og að lokinni frá-
sögninni fórnaði biskupsfrúin höndum og grét.
En augu hennar ljómuðu.
— .lóhannes, mælti hún. Eg skil petta alt-saman.
Hún grét í hljóði. Biskupinn leit fióttalega lil
hennar, eins og hann væri hræddur um, að hún
segði meira. Svo gekk hann út i anddyrið, til
pess að sækja yfirhöfn sína, og kom siðan inn aftur.
— Jóhannes . . . eg hefi svo iðulega verið að
hugsa um pað. . . , Eg hefi fundið til pess með
voðalegum ótta........og innilegri löngun.......
Manstu — á prestsetrinu forðum, pegar akrarnir
stóðu péttsettir hlessuðu korninu, og glaðværð
r