Jólabókin - 24.12.1909, Blaðsíða 32

32
hai'ði hann hvirfll-húfu úr ílosi, og nýja saffíans-
ilskó ú fótum.
En hann var elcki að lesa. Gleraugun voru
uppi á enninu og liann spenti greipar um ístruna.
— Biskupinn svaf.
Hann hrökk víð alt í einu og settist upp i
stólnum. Hann einblindi á ókunna manninn og
brá gleraugunum á nef sér — og hélt áfram að
stara. Svo stóð liann upp og varp öndinni mæði-
lega og gekk tii mannsins.
— Hvað er yður á höndum ? spurði hann.
Ókunni maðurinn stóð kyrr par sem hann
var kominn og svaraði:
— Eg er fátækur.
Biskupinn tók upp pyngju sina og leitaði í
henni. Það var liljótt í stofunni og heyrðist pví
glamrið i peningunum. Svo lók hann tvíkrýning
og rétti honum.
— Farið nú heim og geríð yður glaðan dag, sagði
hann og geispaði um leið prcylulega. Og gleymið
ckki að pakka guöi, gjafaranum allra góðra lilula.
Ókunni maðurinn stóð kyrr með tvíkrýning-
inn í lófanum og sagði ekkert og sýndi ekki á sér
neitt ferðasnið.
— Verið pér nú sælir, sagði bislcupinn. Nú verð
eg að fara að búa mig undir morgundaginn.
Að svo mæltu gekk hann altur að liæginda-
stólnum. En pá fanst lionum vera komið við sig.
Hann hrökk saman og sneri sér við.