Jólabókin - 24.12.1909, Blaðsíða 15

15
Á sjöltu stundu hins sjötta vikudags varð loks
breyting: Móðan, sem huldi himininn, varð að
sorta — niðsvartari og tómlegri en næturmyrkur
gerast.
Ananías og fylgdarmenn lians stigu af hestun-
um og vöfðu um sig kápum sínum; þeir héldu í
taumana á skjálfandi hestunum, og biðu þess er
verðá vildi.
Hið ógurlega hita-myrkur hélzt enn um stund,
og ferðamennirnir hugðu daginn bjarta gersamlega
undir lok liðinn. —En þá skall á illviðrið.
þrumurnar drundu í sífellu, eldingar ldufu
myrkrið umliverfis þá með bláhvítum hvassydd-
um eldskeytum, og foldin nötraði undir fótum
þeirra. Peir hugðu komna hennar síðustu stund.
Von bráðar slotaði þó veðrinu aftur og birti
svo, að þeir fengu haldið áfram ferðinni.
Daginn eftir var landið alt sveipað fingerðri
livikandi úða-blæju, er féll svo vært og hljóðlega,
sem tár renna á kinnum.
En að morgni liins þriðja dags reis sólin upp
i fullum skærleik og geislamagni. Fnglarnir heils-
uðu henni með fagnaðarsöng, og döggvotar jurt-
irnar með sætum ilm.
Og nú hélzt veðrið skinandi faguri, með léttu
og lireinu lofti og svalandi vindblæ, svo að ferðin
gekk sem í indælum draumi. Og þegar þeir eygðu
hvítu veggiua í Edessuborg yíir bláleitu sléttuna