Jólabókin - 24.12.1909, Blaðsíða 43

43
Hann stóö á fælur með miklum erfiðismunum
og tók liend hennar.
— Iiondu Anna, hann hlýtur að vera hór ein-
hverstaðar.
Hún liristi höfuðið, en íór þó með honum um
stofurnar. Hún neyddi hann til að stanza og benti
á hörnin, sem sátu sofandi umhverfis borðið. En
hann sá þau ekki. Hann dró hana með sér út á
strætið. En þar var enginn.
— Anna, mælti hann, kondu með mér. Við
verðum að fluna þenna mann.
— Kondu inn i stofuna aftur, mælti liún og
slundi þungan. Pú ert veikur, og hér er engan
mann að sjá.
Hann sagði henni svo i hálfum hljóðum frá þvi,
sem við hafði borið.
— Við vcrðum að íinna hann, Anna, mælti
liann og þrýsli hönd hennar svo fast, að hún
kveinkaði sér. — Hann sló mig og dró úr mér
allan þrólt . . . kondu . . . kondu, . . . áður en
hann hverfur með öllu.
— Þú heflr séð ofsjónir, mælti hún gremju-
lega. — Pú ert orðinn veikur aftur, eins og í
fyrra, og þú deyrð frá mér og börnunum, et þú
gætir þín ekki og heilsu þinnar.
Preslurinn rétti úr sér og glampa brá íyrir í
augum hans.
— Já . . . eg hefi séð sýn, mælti liann. Augu
ókunna mannsins deyfðu mér sjón um sinn, en