Jólabókin - 24.12.1909, Blaðsíða 46

46
pví aö lærdóms-rígurinn var meö öllu horfinn og
liugir allra stefndu að einu og sama marki.
Ollum var peim eins farið að pví leyti, að
peim fanst leið peirra liggja um ókunna stigu.
F*eir pektu ekki borgina sína né húsin, par sem
peir höfðu verið og starfað alla æíi. Þeir pektu
ekki hver annan. Alt var dautt og gleymt, sem
peim liafði farið á milli áður, hvort heldur var
vinátta eða fjandskapur. En pó fanst peim sem
peir pektust svo vel, að peir gætu úthelt hjarta
sínu hver fyrir öðrum, pvi að sömu vonina báru
peir allir i brjósti.
Hvert sinn, sem nýr maður bættist i hópinn,
var hann spurður hvort hann hefði séð óicunna
manninn, og svo hélt hersingin áfram, hálíðleg og
spaklát og fór sívaxandi. Og nýliðinn gleymdi
erindi pví, er liann liafði uppliaílega ætlað að reka
og tók bróðurlegan pátt í áhyggjum og gleði sam-
herjanna.
Þegar á var liðið nótlina, nam hópurinn stað-
ar á stærsta torgi borgarinnar, og í sama bili var
öllum kirkjuklukkunum hringt.
Allir hlusluðu, en cnginn gerði sér grein fyrir,
hvcrnig á pessu stóð, eða að hvers ráði pefla var
gert. —
Og pó að liver peirra um sig fegði áður rækt
við sína kirkju eina, fanst peim pó, pessa helgu
jólanótt, sem hver klukka hefði sameiginlegan
boðskap að færa peim öllum. Lúterskir, kapólsk-