Jólabókin - 24.12.1909, Blaðsíða 42

42
Og pað var slík ógn í röddinni, að presiur-
inn nötraði við. En hann náði brátt valdi á
sér og mælti með miklum alvöru-rembingi:
— Pú dirflst að afbaka guðs orð! Veiztu hve-
nær pú átt að deyja? Eg tala til pín í umboði
drottins . . . ef til vill i siðasla sinn. Já . . . eg
veit pað! eg get sagt pér pað. Eg má boða pér
ófarnað. í guðs nafni boða eg pér eld og út-
skúfun í yztu myrkrum, nema pú pegar á pessu
augnabliki leitir helgunar fyrir Jesúm Krist.
í sama bili brá upp eldi svo björtum í augum
ókunna mannsins, að presturinn bliknaði við.
Hann hörfaði aftur á bak og rétli fram hendurn-
ar nötrandi.
En ókunni maðurinn laust hann á munninn
högg svo mikið, að hann hraut ílatur á gólfið.
Dyrunum var lokið upp og prestskonan kom
inn. Hún hjálpaði manni sinum upp á legu-
bekkinn, sótti kalt vatn og vætti um höfuð hans.
Og hún gerði petta með slikri ró, að auðséð var
að hún var pví verki alvön.
Presturinn raknaði brátt við og opnaði augun.
Hann horfði óðslega kringum sig í stofunni. Svo
settist hann upp í bekknum og spenti greipar í
kjöltu sinni.
— Anna, sagði hann og röddin skalf. — Hvar
er ókunni maðurinn?
— Hér er enginn, svaraði hún og settist hjá
honum. Hér var enginn pegar eg kom inn.