Jólabókin - 24.12.1909, Blaðsíða 33

33
Ókunni niaðurinn stóð í iniðri stofunni, og
biskupinum fanst liann stærri en áður.
— Gefðu mér sloppinn pinn, sagði hann og rétti
fram hendina.
En biskupinn rétti úr sér; hann var stór mað-
ur og föngulegur — og augun leiptruðu hak við
gleraugun.
— Þúar pú biskupinn? sagði liann.
Ókunni maðurinn stóð í sömu sporum og
mælli á ný:
— Gefðu mér sloppinn pinn. Eg á hróður,
og honum er lcalt.
Og skyndilega kom eilthvert liik á hiskupinn,
— hann gat ckki gert sér grein fyrir pvi, af liverju
pað staíaði. En hann óskaði pess i huga sér, að
ókunni maðurinn væri farinn burtu.
— Eg skal kalla á Hans, rnælli hann, og láta
hann gei'a yður gamlan frakka af mér. Bróður
yðar skal ekki verða kalt. Hann er líka hróðir
minn, svo sannarlega sem við erum guðs börn. —
Eg skal kalla á Hans.
Hannvafði að sérsloppinum og ællaði að fara,
en honum fanst liann ekki gela pað. Pað var
eins og ókunni maðurinn fylli upp alla stofuna
og stæði i vegi fyrir honum. Og nú sagði hann
pað eun:
— Gefðu mér sloppinn pinn.
Biskupinn skalf i knjáliðnum; hann riðaði og
varð að styðja sig við liægindastólinn. Hann
3