Jólabókin - 24.12.1909, Blaðsíða 34

34
lineigði höfuðið, eins og vesællsyndari, sem biður
fyrir lifi sínu.
— Hún Regína mín gaf mér hann, sagði hann
lágt — biskupsfrúin ....
Hann leit flóttalega til mannsins, sem stóð
þarna enn þá með framrétta liendina og horfði á
liann fast og rólega. En biskupinn leit niður fyrir
sig og rjálaði vandræðalega við sloppfellingarnar.
— Hún gaf mér hann í kvöld. . . . á hverjum
jólum gefur hún mér slíkan slofu-slopp — hélt
hann áfram, og röddin varð innileg þegar hann
leit í huganum yfir hið langa og ánægjulega ára-
skeið, sem hann hafði búið með konu sinni. Hún
sauinaði hann sjálf — með sínuin eigin höndum.
Hann þagnaði og það varð steinhljótt í slofunni,
Hann fann að hann var að missa þróttinn, og hann
varð að taka á öllu þreki sinu, til þess að lyfta
höfðinu, svo að hann sæi framan í ókunna mann-
inn.
En hann var horíinn . . .
Biskupinn greip hendinni um enni sér. Hann
hafði ekki heyrt að hurðin væri opnuð, né heldur
fótalak mannsins.
Svo þaut hann út í anddyrið; en þar vareng-
inn. Hann hringdi og kallaði, og biskupsfrúin og
Hans og háðar vinnukonurnar komu hlaupandi.
Hann sagði þeiin að ílýta sér að ná í manninn,
sem væri nýfarinn út, og koma með hann aftur.
Og Hans og stúlkurnar þutu á stað.