Jólabókin - 24.12.1909, Blaðsíða 38

38
En maðurinn nölraði allur og fór að snökta.
— Hcrra ... eg hefl ekki komið til þeirra í marga
mánuði... Katrín er víst dáin ... Hún var veik þeg-
ar eg fór frá lienni . . . Eg barði hana, herra . . .
eg tók sængina og veðsetti hana . . . og fötin
barnanna . . .
Hann leit upp og framan í ókunna manninn,
og um leið var sem ölvíman rynni af honum og
hann yrði með sjálfum sér.
— Herra! herra! . . . Lilir Katrín? .... er
hún heima . . . lifir hún?
Og án pess að bíða svars gekk hann á stað,
eins og maður, sem fundið hefir sér ákveðið tak-
mark að stefna að. En brátt snéri hann við
aftur og spurði með lotningu:
— Hcrra, hver eruð pér?
En ókunni maðurinn gekk fram hjá honum
án pess að svara spurningunni.
Hann fór yíir brúna og inn í skugga-hverfin,
par sem dimmast var.
Um langar, beinar götur, djúpar og pröngar,
eins og grafir, yfir óprifaleg torg, fram hjá bæn-
liúsi með stórum, dimmum gluggum, ogstefndi að
liúsi, sem par stóð skamt frá.
Par hringdi hann dyrabjöllunni. Og meðan
hann beið úti fyrir, heyrði hann að sagt var inni
húsinu með kvenmannsrödd: Nú kemur hann