Jólabókin - 24.12.1909, Blaðsíða 8

8
Ó, að liann heföi þó verið guð, þessi keisari!
Maðnr, til að skilja mann til hlítar, en guð, til að
hefja hann yíir sjálfan sig, — kveikja ljós liimins-
ins inst inni við dimmar rætur hjartans í brjósti
manns!
Þá, — já, þá mundi Abgar konungur ekki hafa
látið sér í augu vaxa þótl orðið hefði að streitast
á blóðstokknum ilvegum til keisarahallarinnar í
Róm, til að leggja kórónu sína og líf fyrir fætur
hans!
En Ágústus keisari var að eins maður —
meira ekki.
Og fyr mundi himininn falla á jörðu niður en
að guð og maður yrðu eitt.------
Konungurinn hafði staðið þarna og starað út
í náttmyrkrið, án þess að sjá hið minsta, — svo
gersamlega var hann sokkinn niður í sínar alvar-
legu hugleiðingar. En svo brá honum alt í einu,
er hann tók eflir hvítu húsaveggjunum, sem hann
hafði ekki áður i'est augu á, en komu nú frain úr
núttmyrkrinu með skýrum ummerkjum.
Hann gekk að öðrum glugga, cr sneri við
austri, og sá, að himininn ijómaði sem at dags-
bjarma, þótt enn væru óliðnar margar stundir
nætur, og öll dimma himinhvelfingin yfir
höfði hans var ljósgræn og gagnsæ.
Og í miðju bjarma-hafinu, lítið eitt ofar sjón-
deildarhringnum, var stjarna ein mikil og skær.