Jólabókin - 24.12.1909, Blaðsíða 14

14
hitnai í sál Abgars konungs, cndurtók Ananías
iðulega fyrir sjálíum sér, til pess að ekkert þeirra
skyldi gleymast.
Og það varð undarlega liljótt i huga hans.
Orðin tóku einnig til hans — hann var einn þeirra,
er leiða átti til eilífs lífs. Hvert skifti, er Ananías
kom að þeim orðum, varð liann að láta staðar
numið. Og þá vissi hann ekki livað ferðinni leið,
eða um hver héruð var farið. Já — hann heyrði
jafnvel ekki hávær köll fylgdarliðs síns.
Við brjóst sér bar hann dúk nokkurn, er
Tómas lærisveinn hafði fengið honum og beðið
hann færa konunginum.
Pann dúk hafði Meistarinn borið að ásjónu
sinni, og andlitsdrættir hans mótast á hann.
Og aldrei hafði Ananíasi komið til hugar, að
mannlegt hjarta gæti slegið svo létt og örugt, sem
hjarta hans sló á þsssari ferð.
Annars var ferðalag þetta bæði kynlegt og
kvíðvænlegt frá byrjun. Pegar er lagt var af stað
frá Jerúsalem annan dag vikunnar, var himininn
hulinn þykkri móðu, svo að sólin var sem rauð-
glóandi geislalaus eldhnöltur. Það blakti ekki hár
á höfði, né heyrðist hið minsta fuglskvak. Loftið
var hita-þrungið og hreyflngarlaust. 011 náttúran
var sem lostin höfugri værð, þeirri er boðar for-
áttuveður. En illviðrið lét ekki á sér bæra; næt-
ur og dagar skiftust á — en alt af samur kæfandi
hiti og ógnandi kyrð.