Jólabókin - 24.12.1909, Blaðsíða 22

22
uppljómuðum búðum, með öllu því, sem mann-
legt auga girnist, — leikhús og fjölleikaliallir.
Þar voru tuttugu kirkjuturnar, og í þeim var
hringt seint og snemma, þvi að mikið var syndgað
i borginni, iðrast og beðið til guðs.
En þenna aðfangadag, sem hér ræðir um,
liéngu skýin svo lágt og voru svo þungbúin og
svört, að sólin átti erfitt með að minna á sig.
Og varla var hún gengin til viðar, þegar göt-
urnar ljómuðu af Ijósum úr öllum gluggum,
svo að bjart var sem um hádag. Þó var dimt á stöku
stað. Og fólksstraumurinn lcið inn iþessidimmu
skot, og livarf — svo að ekkert sásl, en fótatakið
heyrðist — og leið aftur út úrþeim, svo að birtan
féll alt í einu á andlitin og gerði þau kynlega föl
með gljáandi augu.
Aldrei hafði verið jafn-mannmargt á götunum
eins og í þessu rökkri.
Þeir hlupu inn í búðirnar og út aflur, keyptu
og skiftu og þjörkuðu um verðið. — Enginn var
sá, er ekki þyrfti að flýta sér, og enginn, sem
ekki drógst með blóm og jólaglingur.
Kunningjar tókust í hendur og ílýttu sér . . .
þeir þurflu heim, hver til sín, þar sem eldabusk-
an var að steikja og sjóða, og börnin sátu í myrkr-
inu og störðu á dyrnar, sem opna átti fyrir öllum
jólafagnaðinum.
Og þeir, scm sjaldan töluðust víð, gálu ekki
stilt sig um að láta lieyra til sín orðin: gleðileg