Jólabókin - 24.12.1909, Blaðsíða 37

37
birtuna — og hurfu svo aftur. Yflrbragð hans
var blítt, en dapurlegt.
Alt i einu fann hann að gripið var í sldkkju-
fald hans.
Hann laut niður og sá þá fyrir sér rautt and-
lit og þrútið. Pað stóð út úr skúmaskoti, sem lion-
um virtist að liundur mundi naumast geta komist
fyrir í. Og maðurinn, sem andlilið átti, einblíndi
á hann blóðstokknum tryllings-augum og mælti:
— Geiðu mér fyrir »einn grúan«, herra minn.
Ókunni maðurinn sagði honum að risa á fæt-
ur. Og maðurinn drattaðist fram úr fylgsni sínu,
stóð á fætur og liélt sér í liandriðið. Vindkviða
feykti haltinum af liöfði hans út á fljótið, cn liann
gætti þess ekki. Út úr honum lagði brennivins-
þef, og hann rétli fram ólireina hendina.
— »Einn gráan«, góði herra . . . af því að nú
cru blessuð jólinl
Pá lagði ókunni maðurinn hendina á öxl hon-
um og mælti:
— Farðu heim til liennar Katrinar.
Mannræflllinn slrauk með hendinni liárlubb-
ann frá enninu og neri augun.og átti auðsjáanlega
i stríði við sjálfan sig, eins og hann væri að
lirista af sér draumóra.
— Katrfnar... sagði hann seiniega —Katrínar
■ . . og barnanna!
— Farðu heim til þeirra, sagði ókunni maður-
inn aftur.