Jólabókin - 24.12.1909, Blaðsíða 41

41
keptust um að gefa guði dýrðina, þegar þeir sáu
mig. En cngan efnamann heíi eg fyrir hitt, pann
er ekki myndi eftir því, að búa horð sitt krásum
i kvöld, né fátækling, sem glcymdi sulti sínum
— vegna Jesú frá Nazaret.
Ókunni maðurinn þagði. Það var dauðaþögn
i stofunni. Svo leít presturinn upp og mælti:
— Parna inn í stol'unni biður jólamaturinn
lianda mér og mínum. Eg hefi gefið það sem eg
átti. — Pelta er alt og sumt, sem eftir er. En það
er nóg handa þér líka. Farðu inn og seddu þig
— og farðu svo hóðan.
— Lofaðu mér að vera hér og matast með þér,
mælti ókunni maðurinn.
Presturinn leit á hann, stóð upp og gekk fast
að honum.
— Hver ertu? mælti hann lágt.
— Eg veit ekki við hvað þú átt, svaraði ókunni
maðurinn.
— Ljúktu þá erindi þinu og farðu siðan! mælti
presturinn og hörfaði frá honum. — í nótt skal
enginn vera í mínum liúsum,sem eklci er heilagur. Eg
veil ekki hver þú ert . . . eg krefst heldur eklci
að þú segir mér það. Farðu í friði . . . en farðu
. . . farðu!
Ókunni maðurinn var staðinn upp og gekk að
prestinum.
— Dæmdu ekki, svo að þú verðir ekki dæmd-
ur! mælti hann.